Любоў перамагае!

Цяпер старэйшая дачка Ядвiга, выпускнiца адзiнаццатага класа, пiша ў сваiм сачыненнi на мiжнародны конкурс па гiсторыi i мове “Расiя—Беларусь”: “У нашай сям’i пераплялiся многiя лёсы тых, хто любiў, абараняў Белую Русь — i Беларусь, i Расiю, вырошчваў на гэтай зямлi хлеб, гадаваў дзяцей...” У час падрыхтоўкi да алiмпiяды яна па дэталях пазнала гiсторыю радаслоўнай з боку мацi i бацькi. Па вечарах Ядзя разам са сваiмi малодшымi двайняшкамi Басяй i Богусем часам дастаюць з шафы альбом са старымi фотакарткамi i ўглядаюцца ў знаёмыя-незнаёмыя твары продкаў.
Род Руднiцкiх-Сiпайла паходзiць з Магiлёва. Дзед Мiхаiл Антонавiч падчас Першай сусветнай вайны быў кадравым ваенным, бабуля Ганна выкладала ў магiлёўскай разведшколе замежныя мовы. Нехта данёс, што яе брат да рэвалюцыi быў камандзiрам яхты-штандарт Яго iмператарскай вялiкасцi Мiкалая II, пра гэта сведчыў адзiн з захаваных у сям’i фотаздымкаў. У 1938-м бабулю Ганну расстралялi. А дзеда з двума сынамi, Густавам i Баляславам, адправiлi ў ссылку. На старых магiлёўскiх могiлках i зараз ёсць помнiкi Мiхаiлу Антонавiчу Руднiцкаму-Сiпайла i яго другой жонцы Станiславе. Месца пахавання Ганны Антонаўны так i не змаглi ўстанавiць, яе рэабiлiтавалi, калi ўнук Сяргей стаў ужо дарослым.
Бацька Сяргея — Баляслаў паступiў вучыцца ў Беларускi полiтэхнiчны iнстытут, у Мiнску i пазнаёмiўся са сваёй будучай жонкай Галiнай, выпускнiцай Белдзяржунiверсiтэта. Па размеркаваннi маладая сям’я апынулася ў Вiцебску, дзе ў 1961 годзе i нарадзiўся Сяргей. Бацька рана памёр, таксама ад iнфаркту, у 54 гады. Сяргей тады толькi-толькi паступiў у медыцынскi iнстытут. Брат Баляслава, для Сяргея дзядзька Густаў, асталяваўся на жыццё ў Маскве, аднойчы пры сустрэчы сказаў пра мiнулае сваiх бацькоў: нiчога не хачу ўспамiнаць. Настолькi цяжкiм i несправядлiвым аказаўся лёс для iх родных.
У Вiцебскiм медыцынскiм унiверсiтэце Сяргей сустрэў сваю адзiную каханую Людмiлу. Яна заваявала яго сэрца сваёй эрудыцыяй, мастацкiм талентам, альтруiзмам чалавека з нераўнадушным стаўленнем да жыцця. Людмiлу Ярмолаву (яна пакiнула за сабой прозвiшча свайго бацькi, вядомага на Вiцебшчыне доктара) ведаюць як мастака-аматара. Акварэлi яе можна ўбачыць у розных краiнах свету. Першая выстава яе работ у 1993 годзе называлася “Споведзь”. Яе шчыра кранальнае мастацтва было здзiўляючым, амаль выбуховым для многiх. Гiсторыя хрысцiянства, стары Вiцебск, адраджэнне духоўнасцi — усё пераплялося ў карцiнах мастачкi, а кожны вобраз ствараў свой кантэкст яднання чалавека з Богам i Сусветам. Сяргей падтрымлiваў жонку ў рэалiзацыi яе захапленняў. Малюнкi касцёлаў, кляштараў, базiлiк патрабавалi добрага ведання гiсторыi. Яна заўсёды iмкнулася да гiстарычнай справядлiвасцi, таму ў хатняй бiблiятэцы Сiпайла-Ярмолавых шмат энцыклапедычных даведнiкаў, кнiг па гiсторыi i краязнаўству. Людмiла працягвала ўрачэбную практыку. Толькi калi ў сям’i нарадзiлася двойня Богусь i Бася, на творчасць заставалася менш часу. Апошняя (па часе, але нiяк не па жыццi) яе персанальная выстава “Любiце адзiн аднога” праходзiла ў 2003 годзе па месцы яе працы — у Вiцебскай абласной клiнiчнай бальнiцы.
Яны, Сяргей i Людмiла, былi вельмi падобныя, вельмi падыходзiлi адзiн аднаму. Разам распачыналi многiя хрысцiянскiя iнiцыятывы: наладжвалi фестываль “Днi хрысцiянскай культуры ў Вiцебску”, прымалi актыўны ўдзел у арганiзацыi мiжнародных медыцынскiх канферэнцый “Праблемы ўрачэбнай этыкi ў сучасным свеце”, якiя ўжо двойчы праходзiлi на базе iх роднай “альма-матэр” — ВДМУ iмя Дружбы народаў. Цяпер справу дваiх працягвае яна адна. Не, не адна, бо ёсць жа дзецi — Ядвiга, Барбара, Багуслаў. I яны ўжо ведаюць, што любоў — неабсяжная субстанцыя, яна перадаецца з пакалення ў пакаленне i не памiрае нiколi.