

— Неабходна, мяркую, каб кожная сітуацыя разглядалася індывідуальна. Напрыклад, мая дачка сутыкнулася з тым, што ёй проста не было дзе працаваць... Лічу, што ў такіх выпадках спаганяць нейкую плату не варта. А што тычыцца тых, хто знаходзіцца ў працаздольным узросце, праблем са здароўем не мае, ад усіх прапаноў аб рабоце адмахваецца, трымае свае даходы ў ценю, то яны павінны аплачваць паслугі, якія субсідзіруюцца дзяржавай. І камунальныя плацяжы ў поўным памеры, і медыцынскія паслугі. Чаму мы за непрацуючых павінны плаціць падаткі, а яны будуць бясплатна да ўрачоў хадзіць або наогул атрымліваць ільготныя крэдыты на будаўніцтва? А калі плаціць няма чым, то ёсць яшчэ варыянт — напрыклад, прыцягваць такіх людзей да грамадскіх работ.

Каля 1-й гарадской клінічнай бальніцы на аўтобусным прыпынку звяртаемся з пытаннем наконт Дэкрэта №1 да пенсіянера. Ён прадстаўляецца Мікалаем і амаль паўтарае словы Людмілы:
— Я ляжаў у бальніцы, калі прынялі новы дэкрэт, але ўжо паспеў яго прачытаць. Магу сказаць, што гэта абсалютна правільнае рашэнне! Я прапрацаваў 43 гады, цяпер на пенсіі і карыстаюся медыцынскімі паслугамі бясплатна. Чаму той, хто не працуе і не плаціць ніякіх падаткаў дзяржаве, павінен абслугоўвацца на тых жа ўмовах? Таму, я лічу, акрамя поўнай аплаты камунальных паслуг варта было б браць плату і за медыцынскія паслугі. Каб было справядліва. У гэтых людзей, якія адмаўляюцца працаваць, ёсць нейкія сродкі для існавання, значыць, яны хаваюць свае даходы.


— Матываваць незанятых людзей працаваць, безумоўна, трэба. Мне здаецца, хапіла б аплаты камунальных паслуг па поўным тарыфе. Што тычыцца медыцынскіх паслуг і адукацыі, то я лічу, што яны павінны заставацца бясплатнымі для ўсіх грамадзян.
matuzova@sb.by