Таццяна Пярэська дыпламаваным спецыялістам стала ў гэтым годзе і атрымала накіраванне ў Шклоўскую раённую бальніцу

Таццяна Пярэська прызнаецца: серыял «Інтэрны» ў свой час глядзела з задавальненнем. Хаця рэальнае жыццё клінікі адрозніваецца ад тэлевізійнага гэтак жа, як і вучоба ад працы. Работа ўрача лабараторнай дыягностыкі больш празаічная. І ў першую чаргу патрабуе скрупулёзнасці, цярпення і, зразумела, ведаў.

— Ад таго, наколькі дакладна мы паставім дыягназ, залежыць далейшае лячэнне хворых, — таму, лічыць выпускніца Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта, права на памылку не мае. 

Дыпламаваным спецыялістам яна стала ў гэтым годзе і атрымала накіраванне ў Шклоўскую цэнтральную раённую бальніцу. Ад бацькоўскага дома — аграгарадка Дашкаўка, што пад Магілёвам, гэта не так і далёка, аднак кожны дзень за сорак кіламетраў на работу ездзіць не будзеш. Таму разам з аднакурсніцай і калегай Вольгай Мартусевіч, якая родам з Дрыбіна, яны знялі ў Шклове пакой. «Адразу нам прапанавалі месца ў інтэрнаце, але мы адмовіліся. Умовы там не самыя лепшыя — няма гарачай вады, рамонту. Ды не вельмі танна атрымлівалася», — удакладніла Таццяна. Кіраўніцтва бальніцы дапамагло маладым медыкам знайсці ў цэнтры Шклова больш камфортнае жыллё, якое кожнай з выпускніц абыходзіцца ў 30 долараў.

Адначасова, адзначыў галоўны ўрач Сяргей Карака, шклоўская райбальніца рамантуе для іх арэндную трохпакаёвую кватэру. Ключы дзяўчатам абяцаюць уручыць акурат пад Новы год. Па дамоўленасці з мясцовымі ўладамі плата за арэнду, можна сказаць, намінальная — 50 тысяч рублёў у месяц. Плюс стандартныя выдаткі на камунальныя паслугі. Дом ля гарадскога парку, побач — фізкультурна-аздараўленчы комплекс з басейнам. 

Пакуль дзяўчаты толькі асвойваюцца на першым месцы работы і ў самім раёне. Таццяна ў вольны час самастойна вывучае нямецкую мову і займаецца фітнэсам. Дарога да бальніцы праз Днепр таксама частка аздараўленчай праграмы. А Вольга і пасля змены працягвае сядзець над медыцынскімі даведнікамі, падручнікамі, слоўнікамі — прафесія ўрача з тых, дзе пастаянна трэба павышаць сваю кваліфікацыю. 

Усяго шклоўская бальніца ў гэтым годзе прыняла дзесяць выпускнікоў медуніверсітэтаў і столькі ж — медкаледжаў, што дазволіла ўкамплектаваць пасады ў амбулаторыях і бальніцах больш чым на 90 працэнтаў. Цяпер галоўнае, каб навічкі прыжыліся. Кіраўніцтва бальніцы робіць для гэтага ўсё магчымае. Вядома, адно з асноўных пытанняў — жыллёвае. Ёсць некалькі арэндных кватэр, дзе жывуць маладыя спецыялісты. Жадаючых адразу ж уключаюць у жыллёва-будаўнічы кааператыў, так што праз два-тры гады яны могуць мець уласныя кватэры. Аднак жыццё паказвае: часцей за ўсё кідаюць якар тыя спецыялісты, для якіх шклоўская зямля — маленькая радзіма. На іх і надзея, таму ўсё больш мясцовых школьнікаў атрымліваюць накіраванне на мэтавае навучанне. Зараз, напрыклад, на такіх умовах медыцынскую адукацыю атрымліваюць 48 чалавек.

Ці стане шклоўская бальніца асноўным месцам работы для Таццяны Пярэська і Вольгі Мартусевіч? Пакуль адназначна адказаць на гэтае пытанне яны не могуць. Пасля Гомеля ў невялікім райцэнтры дзяўчатам не хапае магазінаў, месцаў адпачынку ды і самой мітусні вялікага горада. Затое ёсць перспектывы прафесійнага росту, нядрэнная зарплата. Ужо ў першы заробак Таццяна атрымала «чыстымі» чатыры з паловай мільёны рублёў — для пачатку працоўнай дзейнасці, лічыць, зусім нядрэнна. У хірургаў, урачоў агульнай практыкі і іншых заробак яшчэ вышэйшы: у сярэднім па баль­ніцы маладыя спе­цыя­­лісты з дыпло­мам ВНУ ў месяц маюць каля 8 мільёнаў, сярэдні медперсанал — звыш 4 мільёнаў рублёў. 

Але, каб зарабіць іх, трэба пастарацца. Бо прафесія медыка не з самых лёгкіх — лянівых і абыякавых яна выціскае. Сёлетняе папаўнен­не галоўнага ўрача абнадзейвае. Моладзь, заўважае Сяргей Ка­рака, прыйшла кваліфікаваная, не­раўнадушная да чужога болю. Пацыенты ёй давяраюць. А як складзецца далейшы лёс інтэрнаў і медсясцёр, залежыць галоўным чынам ад іх саміх.

Выкладчыка па спевах у Анош­каўскай дзіцячай школе мастацтваў, што ў Нясвіжскім раёне, не хапала даўно. Таму прыезду выпускніка Мінскага дзяржаўнага каледжа мастацтваў і свайго колішняга выхаванца Сяргея Карачуна тут былі вельмі рады. Тым больш што ў родную вёску ён вярнуўся не адзін, а з маладой жонкай — мінчанкай Вікторыяй. Так у аграгарадку Аношкі з’явіліся новая маладая сям’я і адразу два дыпламаваныя спецыялісты па народных харавых спевах. Дакладней сказаць, спецыялісты шырокага культурнага про­філю, бо Карачуны не толькі выдатна спяваюць, але і танцуюць, і на розных музычных інструментах іграюць.

На пытанне, чаму вырашыла ехаць са сталіцы ў вёску, Вікторыя ўжо стамілася адказваць. Але не адмаўляецца і ў каторы раз даводзіць: галоўнае не куды, а з кім і з пяшчотай глядзіць на Сяргея. Усе гады вучобы ў каледжы яны сябравалі, на апошнім курсе пажаніліся. Была, прызнаецца, магчымасць застацца ёй у сталіцы. Але ж хіба жонка за мужам не як нітка за іголкай, хіба трэба інакш, пытаецца ў мяне Віка. І я не знаходжу аргументаў, каб з ёй не пагадзіцца.

Наогул, Вікторыя не з ліку тых дзяўчат, каго пужае вясковае жыццё. Між іншым, працу ім з мужам прапаноўвалі і ў райцэнтры, але яны наадрэз адмовіліся: толькі ў Аношкі. Так што цяпер спасцігае асновы сялянскага побыту. Жывуць маладыя ў доме бацькоў Сяргея. Тыя, як і належыць, гаспадарку трымаюць. А з ёй клопату заўсёды хапае. Віка таксама ў баку не застаецца, у свекрыві патроху вучыцца і дапамагае ёй. Можа ўжо і курэй з гусямі дагледзець, і свінням ежу згатаваць, ведае, дзе і якіх галінак лепш казе наламаць. Гаворыць, летам нават касіць спрабавала. Крыху, смяецца, атрымлівалася, але Сяргей, канешне, лаўчэй упраўляецца. Наогул, бачна: дзяўчына руплівая, у такой усё атрымаецца.

Шмат часу ў абаіх займае работа. Працуюць з задавальненнем, захопленыя атрыманай самастойнасцю. У дзіцячай школе мастацтваў у Сяргея паўтары стаўкі і 16 вучняў. Выкладчык ён патрабавальны, імкнецца, каб дзеці не проста спявалі, а рабілі гэта па правілах, чыста інтаніравалі. Бывае няпроста: у школу прымаюць усіх, хто хоча займацца, таму, каб дабіцца жаданага выніку, іншы раз цярпенне патрэбна. Але пэўныя поспехі ёсць. Некаторыя выхаванцы Сяргея Аляксандравіча ўжо і на два галасы спяваюць.

На паўстаўкі дапамагае мужу Віка, дакладней, Вікторыя Мусаеўна, як з павагай звяртаюцца да яе дзеці. А на стаўку працуе кіраўніком ансамбля народнай песні «Лянок» у мясцовым Доме культуры. Калектыў, між іншым, лічыцца візітоўкай Аношак, не адзін дзясятак гадоў упрыгожваюць яго выступленні святы ў раёне і вобласці, запрашаюць самадзейных артыстаў і на рэспубліканскія мерапрыемствы, недарэмна ж мае ансамбль ганаровае званне «народны».

Чатырнаццаць чалавек у «Лянку», людзі сталага ўзросту, мужчыны і жанчыны, кожны са сваім характарам. Пытаюся ў Вікі, як прынялі такога маладога кіраўніка?

— Без праблем, мы ж народнікі, людзі таварыскія, ладзім, — тлумачыць Віка, хаця і не ўтойвае, што адчувае адказнасць, калектыў жа з гісторыяй, марку трымаць трэба. 

Заняткі, рэпетыцыі, пошукі рэпертуару, распісванне партытур, стварэнне аранжыровак, канцэрты… Сумаваць маладым спецыялістам не выпадае ні ў будні, ні тым больш у святы. У Аношках, дарэчы, не дзеляць, чый канцэрт рыхтуецца: школы мастацтваў ці Дома культуры. Выступаюць у тандэме. А значыць, бывае, сямейны дуэт дадому толькі познім вечарам вяртаецца – спецыфіка працы культработнікаў. Але ім не прывыкаць: у каледжы гэтак жа было – жыццё творчае.

На заробкі Віка з Сяргеем не скардзяцца. Цікаўлюся сямейнай бухгалтэрыяй – недзе мільёны па тры з паловай на кожнага выходзіць. Для маладых спецыялістаў з сярэдняй спецыяльнай адукацыяй для пачат­ку няблага, і мяркуюць, што далей бу­дзе больш. На наступны год у Сяргея з’явіцца яшчэ клас, а значыць, і дадатковыя выкладчыцкія гадзіны. 

Ці застануцца ў Аношках, пакуль дакладна не ведаюць – ім яшчэ толькі па 20. Спачатку трэба абавязковы тэрмін адпрацаваць. Але пра завочную вышэйшую адукацыю падумваюць ужо. І пра свой уласны дом мараць, прычым абавязкова ў сельскай мясцовасці. Тут яны аднадушныя.

— Каб агародзік свой быў, каб курачак завесці, а магчыма, і козачку, — па-гаспадарску разважае Вікторыя і пасля невялікай паўзы дадае: — Казінае ж малако і дзеткам вельмі карыснае.

Аварийные дома, дырявые крыши, злое начальство — такие страшилки перед распределением слышат, пожалуй, все выпускники агровузов. Многие родители начинают пугать ими непослушных абитуриентов еще перед поступлением. Насколько слухи далеки от реальности и легко ли адаптироваться сегодня на первом рабочем месте молодым специалистам, корреспондент узнавала в Лиозненском районе.

…Мы идем по неуютно-зябкой и еще пустынной улице к ферме. Молодой ветврач Валерия Пацуло торопится — ей до обеда нужно успеть объехать-обойти все три фермы. У кого-то из животных плановый осмотр, кому-то нужно сделать укол, кого-то послушать — в холода, как и у людей, у них тоже обостряются бронхиты-трахеиты. Морозец крепчает, но моя попутчица одета тепло и практично — удобные сапоги на танкетке, вязаная шапочка, пальто. В сумке — халат. 

— Валерия, признайся, рабочую одежду по вечерам где-нибудь на балконе проветриваешь, на ферме ведь не духами пахнет. Да и вообще, для молодой красивой горожанки трудно, наверное, было сразу сменить шпильки на кроссовки да резиновые сапоги, забыть про обязательный утренний макияж?

— Я еще пять лет назад, когда поступала в ветакадемию, знала, на что шла. Здесь, в деревне, комфорт и практичность одежды — это прежде всего собственное удобство. А макияж… Муж его не требует, коровы все равно не оценят, — с чувством юмора у новоиспеченной сельчанки все в порядке. — А к запахам давно привыкли. Еще в вузе. Нас с Андреем (он работает главным ветврачом) обеспечили хорошим жильем с удобствами. Так что душ после смены вовсе не проблема. 

Мы пришли к моменту, когда доярки уже закончили дойку, и Валерия приступает к работе. 

— Не все здесь, к сожалению, люди старательные и ответственные. Лучшие ушли на роботизированный комплекс — там все хорошо. А у нас проблемы бывают. Особенно после выдачи зарплаты. Тогда здесь глаз да глаз нужен, — девушка уже вовсю орудует шприцем, то и дело сверяясь с рабочими записями в журнале.

Вот ведь, удивляюсь я про себя, всего-то несколько месяцев в деревне Валерия с Андреем, а уже так погрузились в водоворот сельской жизни, как будто здесь и родились.

— Да нет, мы оба городские, — ветврач собирает свой чемоданчик: пора идти на вторую ферму. — Познакомились на втором курсе и сами удивились своей похожести. Оба в детстве проводили каникулы в деревне у бабушек. Андрей именно там увлекся охотой и рыбалкой. А я в Сенненском районе в Мошканах, где бабушка живет, всех деревенских котов да собак перелечила. Так что в ветеринарию оба пришли по крепкому убеждению. Кстати, к шоку своих родителей: и от меня, и от Андрея ждали продолжения военных династий. У меня мама — связист, отец — подводник. У мужа родители — оба военные. Увы... В итоге всем пришлось смириться. 

Действительно, ветеринария — весьма «экстремальный» для любителей баров-кафе да клубов-ресторанов образ жизни. Главное, чтобы сами молодожены не разочаровались. По дороге к ветаптеке, где нужно пополнить запас медикаментов, моя героиня признается: до того как приехала в хозяйство, немного по-другому представляла профессию. На первых курсах в вузе лечили кошек-собачек и были всем довольны. А потом, когда диплом уже в кармане, началось более глубокое вхождение в специфику:  фермы, животные, отнюдь не такие красивые, как на картинках, пресловутый человеческий фактор... И ответственность, справки, отчеты, координация действий с районными специалистами. В сельхозпредприятии свыше 1,7 тысячи голов скота. Андрей курирует все поголовье, а у Валерии под опекой три фермы. А еще — дежурства на вечерних и утренних дойках, плановая вакцинация и многое другое. Иногда рабочий день начинается в 4—5 утра и заканчивается в 10—11 вечера. Выбраться к родным в Витебск удается редко. И даже совместный обед — большая роскошь. Сегодня Валерии вряд ли и чайку удастся попить — слишком много дел накопилось.

— После обязательной отработки как, снова в город?

— Если бы вы задали этот вопрос в первые недели работы, возможно, я бы ответила утвердительно. А сейчас… Нас вполне устраивает такой ритм. В случае профессиональных затруднений помогает главный ветврач района Сергей Шляднев. В хозяйстве приняли радушно. Люди здесь отличаются от городских, какие-то более искренние, более открытые, что ли... У нас много молодежи. Не скучно. Из райисполкома часто приезжают, делами и проблемами интересуются. Представляете, нам по прибытии выбор предложили: или коттедж, или двухкомнатную малосемейку в общежитии со всеми удобствами. Мы решились на второе, чтобы полегче в бытовом плане было. А теперь уже задумываемся над строительством усадебного дома: в сельской жизни есть своя прелесть. Андрей мечтает построиться на берегу водоема, чтобы на рыбалку не нужно было далеко ходить. А мне будет хорошо там, где хорошо ему…