Шаноўныя чытачы, мы паведамлялі, што са згоды Праасвяшчэннага Мітрапаліта Мінскага і Заслаўскага Паўла, Патрыяршага Экзарха ўсея Беларусі будзем друкаваць адказы Уладыкі на вашы пытанні пра веравызнанне. У рэдакцыю прыйшлі першыя лісты, у якіх чытачы газеты цікавяцца некаторымі асаблівасцямі праваслаўнай веры. Змяшчаем адказы на іх і чакаем новых пісьмаў з хвалюючымі пытаннямі.
“У сярэдзіне жніўня пачынаецца Спасаўскі пост, які доўжыцца да канца месяца. Чым ён адрозніваецца ад іншых пастоў і якія мае асаблівасці?”
Марыя ДЗІНДЗІКАВА
горад Белаазёрск Бярозаўскага раёна
Спасаўскім, ці Спасавым, пастом у народзе называюць Успенскі. Такую назву сярод вернікаў ён атрымаў таму, што на гэты час прыпадаюць два хрысціянскія святы, якія і называюцца Спасамі.
Першы Спас — свята Ушэсця пачэсных дрэваў Жыватворчага Крыжа Гасподня, які прыпадае на 14 жніўня, калі пачынаецца Успенскі пост. У гэты дзень звычайна пчаляры прыносілі ў храм асвячаць новы ўраджай мёду, таму і называецца Мядовы Спас.
Другое свята — адно з найбольш важных у праваслаўі гадавых, ці двунадзясятае, — Ператварэнне Гасподне, якое адзначаецца 19 жніўня. Па старажытнай грэчаскай традыцыі ў гэты дзень асвячалі даніну вінаграднікаў. А паколькі ў паўночных мясцінах славянскіх краін вінаград не рос, то ў храмы неслі асвячаць садавіну і назвалі свята Яблычным Спасам.
Успенскі пост больш строгі па статуце, чым Пятроў. Але пры гэтым, як у любы пост, варта памятаць, што найбольш важна змяніць не толькі і не столькі рацыён харчавання, а перш-наперш свае адносіны да веры ў Бога і да тых, хто побач. Пост, пакаянне і малітвы адкрываюць праўду пра сябе, пра тое, што наша жыццё атручана ядам граху. Праваслаўныя святы пераконваюць у ласцы Божай да нас, такой ласцы, якая не грэбуе нашым смутным станам, але ацаляе ад граха і дае надзею на вечнае шчаслівае жыццё ў Царстве Хрыстовым.
“Як часта неабходна спавядацца і прычашчацца ў праваслаўным храме?”
Віталь ПАПОЎ
вёска Трунцы Ваўкавыскага раёна
Гэтае пытанне дасканала абмяркоўвалася на Архірэйскай нарадзе Рускай Праваслаўнай Царквы ў 2015 годзе. Вынікам стаў важны царкоўны дакумент “Аб удзеле вернікаў у Еўхарыстыі”, у якім знайшло адлюстраванне абагульненне вопыту Царквы ў адносінах да розных пытанняў, звязаных з удзелам вернікаў у таямніцы Еўхарыстыі, ці Прычашчэння. У якасці адказу на пытанне чытача “Сельской газеты” дазвольце прывесці вытрымку з гэтага дакумента:
«Па словах свяціцеля Феафана, «мера [прычашчацца] у месяц адзін ці два разы — самая мерная», але пры гэтым «нічога нельга сказаць неўхваляльнага» і пра больш частае прычашчэнне. Кожны вернік можа кіравацца такімі словамі гэтага святога: «Святых Таямніц прычашчайцеся часцей, як духоўны айцец дазволіць, толькі імкніцеся заўсёды прыступаць і з належнай падрыхтоўкай, і больш таго — са страхам і трапяткім пачуццём, каб, калі звыкнецеся, не прыступаць раўнадушна».
Прычашчэнню Святых Тайн у традыцыі нашай Царквы абавязкова папярэднічае Споведзь. Але можна спавядацца і часцей, чым прыступаць да Прычасця. Больш дакладныя парады лепш атрымаць у свайго прыходскага святара.
“Мы з мужам жывём у шлюбе звыш трыццаці гадоў. Дзеці ўжо маюць свае сем’і, і ўнукі ў нас падрастаюць. Але ні я з мужам, ні дзеці не абвенчаны. Кажуць, каб шчаслівым было жыццё нашчадкаў, трэба павянчацца? Але мы, як усе ў савецкія часы, зарэгістравалі свой шлюб у дзяржаўнай установе. Ці абавязкова праз столькі гадоў сумеснага жыцця яшчэ і вянчанне?”
Сям’я Шафранскіх,
Круглянскі раён
Вянчацца неабходна не для таго, каб зрабіць шчаслівым жыццё нашчадкаў, а дзеля таго, каб атрымаць Гасподняе Бласлаўленне на свой шлюб. Калі вы ў савецкія часы заключылі шлюб і дагэтуль не абвянчаліся, то гэта ніяк не паслужыць перашкодай да атрымання бласлаўлення. Ёсць спецыяльны чын бласлаўлення супругаў, якія пражылі шмат гадоў разам без вянчання. Таму калі вы разам паверыце ў Бога, то для вас павінна стаць натуральным жаданне атрымаць гэтую благадаць, якая падаецца для ўзмацнення любові адзін да аднаго і да ўсіх вашых дзяцей і сваякоў.
