Гэты адрас Дзеду Міхеду падказала наша чытачка з вёскі Крывое Пастаўскага раёна Наталля Ермашкевіч. Маладзіца даслала ў рэдакцыю ліст, дзе распавяла пра “цікавы” маркетынгавы “цуд”, які некаторы час адбываўся ў мясцовай краме.
Невялічкае Крывое — звычайная, як кажуць сёння, маланаселеная вёсачка: 30 двароў і асноўная частка жыхароў — пенсіянеры. Калісьці мясцовы магазін, мабыць, з-за невялікай пакупальніцкай здольнасці, хацелі зачыніць і пусціць тры разы на тыдзень аўталаўку. Ну і хай бы сабе прыязджала: усё роўна ж крама павінна працаваць па такім жа графіку.
— Яно-то так, але ж работніца магазіна (быццам бы яна адзіная ў ім гаспадыня і ўладарка), калі хоча, тады і адкрывае краму. Напрыклад, па замове мясцовых нашых алкашоў ды п’яніц, якія апошнія грошы на бутэльку аддадуць. Вось гэта сэрвіс!.. — абураецца наша чытачка Наталля. — Калі ж я прыйшла набыць спіртнога на святы, прадаўшчыца адмовіла. Хаця я маю права на такую пакупку: мне ж 22 гады. Адправіла ў краму мужа, але і таму яна адмовіла, маўляў, “ты тут не прапісаны”!
Ну дык вось. Было гэта якраз на Каляды. Выйшла мне, старому, аказацца ў тым магазіне ў панядзелак — хлебны дзень. Звычайная сельская крама. За прылаўкам павольна завіхаецца жанчына-прадавец. У чарзе ў асноўным бабулі ды дзядулі, такія ж, як і я.
— Гэта, дзякуй Богу, хоць цэннікі на тавары ў яе з’явіліся, — працягвае скардзіцца мне Наталля. — Мабыць, хтосьці паперу «накатаў», дык у лістападзе ці то АБЭП прыязджаў, ці якая іншая інстанцыя з праверкай. Калі-нікалі яна і чэк жа не выбівае. А прашу ўзважыць мне каўбасы, дык яна, не адрэзваючы ад кумпячка, ніткі важыць — і агучвае суму…
Можа, і ў мяне прадаўшчыца прапіску запытаецца? — рыхтуюся я да свайго “выхаду” да прылаўка, аналізуючы інтэр’ер крамы і асартымент. Неўзабаве вострае вока маё спыняецца на каўбасах, якія ляжаць не ў спецыяльна прызначанай для іх захавання лядоўні (а яна ёсць у магазіне!), а ля сялянскай грубкі, якая абагравае памяшканне! Вось тут і не стрымаўся, калі чарга мая надышла.
— Будзьце так ласкавы, мне б каўбасы паўкіло! — замаўляю.
— У нас яе тры віды, — непрыязна адказвае мне ўладарка прылаўка.
— Ой, маніце, паненка, чатыры!
— Вочы разуй, дзядуля! — вылупілася тая на мяне.
— Дайце мне вунь той сорт, што каля грубкі ляжыць. «Смажаная» называецца?
Прадаўшчыца стала чырвоная, як той бурак...
P.S. У гэтай гісторыі Дзед Міхед яшчэ не паставіў кропку і паспрабуе разабрацца да канца. А калі ў вас, шаноўныя чытачы «БН», ёсць непрыдуманая, па-сапраўднаму вострая жыццёвая гісторыя, кшталту гэтай, чакаю вашых лістоў. У паштовай скрыні рэдакцыі для надзённых пытанняў і цікавых адрасоў было, ёсць і будзе месца! А ў самых закручаных жыццёвых калізіях Дзед Міхед дапаможа знайсці праўду.
Лісты дасылайце, калі ласка, на адрас: 220013, г. Мінск, вул. Б. Хмяльніцкага, 10-а. Падпісвайце, што ў «Белорусскую ниву», Дзеду Міхеду.
Ад нашых пастаянных аўтараў мы з нецярпеннем чакаем новых гумарэсак і сатырычных апавяданняў. Вострых пёраў вам!
