История одной песни: самураев очень удивила российская тайга

Там, за аблокамі

Ларыса Рубальская.

Вядомы савецкі кампазітар, народны артыст Беларусі Эдуард Ханок у канцы 90-х здзівіў усіх, заявіўшы, што яго творчая кар’ера завершана. А між тым яго песні па-ранейшаму папулярныя. Затым была кніга «Пугачоўшчына», якая каштавала Эдуарду Сямёнавічу скандалу з Прымадонай, ды і іншыя зоркі былі невысокага меркавання пра яго «тэорыю творчых хваль». Але тэорыя неаднаразова пацвярджалася практыкай, і цяпер хваляграмы ў Ханка заказваюць многія вядомыя персоны. Калі раней яго песні выходзілі вялізнымі тыражамі ў сольных альбомах Эдуарда Хіля, Алы Пугачовай, «Песняроў», «Сяброў», «Верасоў», то ў апошні час ён выпусціў свой кампакт-дыск «Ці тое яшчэ было...», які раздаваў налева і направа. Песню «Самурай» на вершы Ларысы Рубальскай ён так нікому і не аддаў, пакінуўшы сабе на памяць аб мінулай прафесіі. Выконвае яе сам з 1998 года. Неяк Іосіф Кабзон сказаў, што ён спявае, вядома, горш, чым Коля Баскаў, але не горш, чым Бора Майсееў. Зараз узгадаем тэкст той самай жартаўлівай песенькі, і не трэба думаць, што ў ім крыецца нейкае таемнае адабрэнне ўсім вядомай шкоднай звычкі:

Три часа самолет над тайгою летит,

У окошка японец сидит и глядит.

И не может, не может понять самурай —

Это что за огромный неведомый край.

Удивленно таращит японец глаза:

Как же так — три часа все леса да леса.

Белоснежным платком трет с обидой окно,

Я смотрю, мне смешно, а ему несмешно.

Самурай, самурай, я тебе помогу,

Наливай, самурай, будем пить за тайгу.

Про загадочный край я тебе расскажу,

Наливай, самурай, я еще закажу.

И пока самолет задевал облака,

Он сказал, что в Японии нет молока.

Что в Японии нет ни лугов, ни лесов

И что негде пасти ни овец, ни коров.

Я тебя понимаю, мой маленький брат,

Ведь таежный наш край и красив, и богат.

Ты не зря, «панасоник», завидуешь мне

Так налей же еще в голубой вышине.

Фото nakonu.com

Пераклад на беларускую мову выканала Алена Басікірская:

Самалёт над тайгой тры гадзіны ляціць,

Ля акенца японец сядзіць і глядзіць.

І не можа ніяк зразумець самурай:

Гэта што за вялізны нявызнаны край.

І стварае японец здзіўлёны пагляд:

Як жа так — тры гадзіны лясны далягляд.

Беласнежнай хусцінкай сцірае акно,

Я гляджу, смешна мне.

А яму — хоць на дно.

Самурай, самурай, я цябе зберагу,

Налівай, самурай, будзем піць за тайгу.

Пра загадкавы край раскажу гарачэй,

Налівай, самурай, я замоўлю яшчэ.

І пакуль самалёт за аблокі чапляў,

Пра Японію мне самурай расказаў.

У краіне няма ні лугоў, ні лясоў,

Ды няма малака і палёў для кароў.

Я цябе разумею, мой меншы браток,

Бо таёжны наш край — прыгажосці выток.

Недарэмна, сябрук, пазайздросціў ты нам,

Налівай жа яшчэ ў вышыні па сто грам.

На гэтым сёння ставім кропку. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.

Рубрыку вядзе Мікалай ДУБОВІK

Nik.mirgorodskiy@gmail.com

Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter

ДУБОВИК Николай Иванович