Бадай, кожная другая жанчына пасля Вялiкай Айчыннай у Беларусi засталася ўдавой. Сёння цяжка ўявiць, што прыйшлося перанесцi iм, каб выратаваць, паставiць на ногi асiрацелых дзетак, адбудаваць спаленыя хаты, працаваць з ранку да ночы, не ведаючы нi адпачынку, нi душэўнага спакою.
Перамагаючы адчай адзiноты, заставацца жанчынай, мацi, чалавекам. Пра кожную з iх можна пiсаць легенды, хаця лёсы iх настолькi падобныя, што складана вылучыць нечы адзiн. I ўсе яны заслужылi найвялiкшую ўдзячнасць, бо тое, што яны перажылi, не выкажаш словамi.
