Паважаная рэдакцыя! Звяртаюся да вас ад імя сяброў Петруся Капчыка, які ўзначальвае суполку беларускай культуры “Зорка Венера” ва ўкраінскім горадзе Ізяслаў, што ў Хмяльніцкай вобласці Украіны. Яму 23 красавіка спаўняецца 70 гадоў. Вось і хочацца расказаць чытачам пра сябра, даўняга аўтара “Голасу Радзімы”, адрасаваць яму праз газету нашае калектыўнае віншаванне на ўкраінскай мове. Але спачатку — пра адметны жыццёвы шлях юбіляра. Пятрусь Міхайлавіч нарадзіўся ў 1944 годзе ў вёсцы Раўнаполле Рудзенскага (цяпер Пухавіцкі) раёна, што недалёка ад Мінска. У 19-гадовым узросце пакінуў Беларусь, у Данецку асвоіў прафесію муляра. Потым было Макееўскае педвучылішча, школа-інтэрнат №2 у Канатопе, дзе наш зямляк працаваў старшым піянерважатым. Расказваў: тужыў па Беларусі, вярнуўся да яе, і з верасня 67-га працаваў выкладчыкам фізкультуры і тэхнічнай працы ў васьмігодцы вёскі Брадзяцін Маларыцкага раёна. А праз год ён ужо настаўнік беларускай мовы і літаратуры ды нямецкай мовы ў Карнюткаўскай васьмігодцы Валожынскага раёна. Дарэчы, з Валожыншчыны родам Пасол Беларусі ва Украіне Валянцін Вялічка, і ён таксама сёлета юбіляр: з 1944 года. Побач з Карнюткамі — вёска Пугачы, радзіма паэта Віктара Шніпа, галоўнага рэдактара выдавецтва “Мастацкая літаратура”. Пятрусь Капчык пасябраваў з паэтам яшчэ ў той час, бываў у Пугачах, любіць паэзію Віктара і ягонае жонкі Людмілы Рублеўскай. Іхнія зборнікі вершаў з аўтографамі ёсць на выставе ў раённай бібліятэцы, якая там цяпер адкрыта.
І пасля Карнюткаў Пятрусь прадоўжыў пошукі свайго месца ў жыцці: у 69-м ён ужо студэнт Мінскага кааператыўнага тэхнікума, вучыцца на таваразнаўцу кніг. Памятае, як на практыцы ў мінскай кнігарні сустракаўся з многімі вядомымі беларускімі пісьменнікамі. Пятрусь і сам пачаў пісаць, ягоныя допісы змяшчалі “Літаратура і мастацтва”, “Чырвоная змена”, “Голас Радзімы”, “Мінская праўда”, іншыя газеты і часопісы. Потым была праца ў кніжным гандлі Століна і Вялікай Бераставіцы.
Ды ізноў захацелася Петрусю Капчыку “перамены месцаў”, і з 73-га ён падаўся ў свет. Вучыўся на філфаку Дагестанскага дзяржуніверсітэта, які скончыў з чырвоным дыпломам, папрацаваў журналістам у Таджыкістане — у абласной газеце “Кулябская правда”. Зноў Україна, дзе і ажаніўся, пусціў карані. І дзе б наш сябра ні жыў, ён не здраджваў беларускасці: родная мова, літаратура, культура, гісторыя — гэта важная частка яго жыцця. Суполка “Зорка Венера” ў Ізяславе пачыналася ў 1985 годзе — з гуртка “Мова нашых пабрацімаў” у сярэдняй школе №1. Там нястомны папулярызатар роднага слова працаваў да жніўня 2011-га, пакуль не выйшаў на пенсію. Хутка 30 гадоў, як Пятрусь Капчык падтрымлівае “полымя беларускасці” ў гарадку на рэчцы Гарынь: якая, дарэчы, нясе воды на Палессе, у Беларусь. У 2005-м наш кіраўнік суполкі стаў лаўрэатам конкурсу “Нашчадкі Скарыны”, а за папулярызацыю беларускай культуры і мовы сярод суайчыннікаў замежжа, шматгадовае супрацоўніцтва з газетай “Голас Радзімы” ў сувязі з 50-годдзем выдання Падзячны ліст атрымаў ад старшыні Камітэта па справах рэлігій і нацыянальнасцяў пры Саўміне Беларусі.
Пятрусь Капчык быў сябрам аргкамітэту па стварэнні Усеўкраінскага саюза беларусаў, ён сябра Галоўнай рады Згуртавання беларусаў свету “Бацькаўшчына”. Валодае шасцю мовамі: беларускай, польскай, украінскай, рускай, нямецкай і французкай. А найвышэй цэніць родную, беларускую. На ёй, а таксама па-руску піша вершы, гумарэскі, апавяданні, перакладае з французкай і нямецкай на беларускую. Яго творы друкуюць мясцовыя выданні, перыёдыка замежжа. У 2011 годзе Пятрусь Капчык удзельнічаў у Першым фестывалі мастацтваў беларусаў свету, быў ушанаваны дыпломам лаўрэата, атрымаў Падзяку Міністра культуры Беларусі “за значны ўклад у захаванне і папулярызацыю беларускай культуры і традыцый за мяжой”.
Віншуючы сябра з блізкім юбілееем, дасылаем яму віншаванне на ўкраінскай мове, якую ён таксама вельмі паважае. З днем народження вітаємо сердечно нашого юбіляра Петруся Капчика! Бажаємо сонця, весняного цвіту,/ Хай ранки твої будуть сонцем зігріті,/ Нехай тобі, друже, у будні і свята/ Лиш радісні вісті приходять до хати./ Хай щастя рікою в житті твоїм ллється/ Хай хліб і до хліба у домі ведеться,/ Хай серце не знає печалі і болю,/ Бажаєм довіку щасливої долі!
Міхась Слабоцкі, сябра суполкі беларускай культуры “Зорка Венера”
На здымку:
Пятрусь Капчык
