Цвыркун у разуменні ўсходніх славян быў сімвалам утульнасці, парадку і дабрабыту, “жывым ахоўнікам хаты”.
Калі цвыркун заводзіў сваю аднастайную песню, значыць, хаце нічога не пагражае, у сям’і ўсё добра. І наадварот, лічылася, калі сярод зімы цвыркуны пакідалі хату, гэта прадказвала няшчасце: пажар, смерць кагосьці са сваякоў. Цвыркун — насякомае, якому падабаецца цяпло, таму ў зімовы час ён жыве бліжэй да цяпла: у бэльках і бярвеннях, з якіх складзена хата.
Цвыркун — недатыкальнае насякомае. Паўсюдна меркавалі: забіць цвыркуна — знішчыць свой дабрабыт, дух хаты, наклікаць бяду. У некаторых рэгіёнах верылі, што забойства цвыркуна магло пацягнуць за сабой смерць каханага чалавека.
У народзе прыкмячалі: “Калі цвыркун заспявае — час сеяць жыта”.
