Паводле легенды, на гэтым камні ён сядзеў з Марынай Мнішак, якая менавіта тут паставіла ўмову: зробішся царом — вазьму з табой шлюб. І ён выканаў патрабаванне. Да камня часта прыходзілі закаханыя папрасіць дапамогі, многія імкнуліся захапіць кавалачак валуна ў якасці талісмана, таму з гадамі ён значна паменшыўся ў памерах. Другі цуд Брагіншчыны — метэарыт, адзін з найбольшых асколкаў вялікага метэарыта, рэшткі якога знаходзілі ў 1810-х гадах. Гэты метэарыт вагой 36 кілаграмаў Сяргей Ціслянок адкрыў у 60-х гадах мінулага стагоддзя. Падобных камянёў касмічнага паходжання з жалезна-нікелевага сплаву на планеце ўсяго некалькі экземпляраў. І адзін з іх можна ўбачыць у Брагінскім музеі. Яшчэ адзін цуд — каля дзесяці карэльскіх чорных бяроз растуць на тэрыторыі Палескага радыяцыйна-экалагічнага запаведніка. Цікава таксама, што ў цэнтры Брагіна захавалася гарадзішча X стагоддзя, што сведчыць пра старажытную гісторыю края. Незвычайная мясціна — парк каля вёскі Асарэвічы, дзе калісьці размяшчалася сядзіба графа генерал-лейтэнанта Іосіфа Юдзіцкага. Падчас прагулкі па парку можна адкрыць для сябе рэдкія віды дрэў і ўбачыць экзатычныя расліны. Незвычайны экспанат, якому больш за чатыры стагоддзі, захоўваецца ў нашым музеі. Гэта драўляная даразахавальніца, апрацаваная пад мармур. Звычайна гэты прадмет царкоўнага рыштунку выраблялі з камня. Спецыфіка нашага раёна, які знаходзіцца на самым поўдні краіны, у тым, што тут захаваўся своеасаблівы строй народнага адзення, у якім спалучаюцца ўкраінскія і беларускія традыцыйныя элементы. У некаторых вёсках, напрыклад Верхнія і Ніжнія Жары, сталыя людзі дагэтуль апранаюць прыгожую саматканую вопратку, захоўваючы шматвекавыя традыцыі палешукоў”.
Камень спраўджаных жаданняў
Першым на маю просьбу расказаць пра цуды свайго раёна адгукнуўся загадчык аддзела ідэалагічнай работы Брагінскага райвыканкама Ігар Самбук: “Па-першае, гэта руіны замка Вішнявецкіх каля вёскі Тэльман і вельмі прыгожы парк вакол руін маёнтка. У закінутым парку захаваўся незвычайны валун — камень Кахання, які мае сваю легенду. Кажуць, у свой час князі Вішнявецкія далі прытулак бегламу манаху Грышку Атрэп’еву, які ў часы смуты ў Расійскай дзяржаве стаў Ілжэдзмітрыем Першым.
