Лазня. Славяне здавён узводзілі невялікія драўляныя пабудовы для мыцця — лазні. У народных павер’ях лазня — неабходнае ў сялянскім быце месца, ачышчальнае і аздараўленчае, — стала прытулкам дэманічных істот. У лазні не толькі мыліся, але і выконвалі сямейныя абрады, варажылі, нараджалі дзяцей. У адносінах да лазні ў культуры славянскіх народаў было выпрацавана шмат правіл, парушаць якія катэгарычна забаранялася. Лічылася, што непавага да лазні адмоўна праявіцца на здароўі ўсіх членаў сям’і.
- Перад уваходам у лазню абавязкова хрысціліся.
- Увайшоўшы ў лазню, прасілі ў гаспадара-лазніка дазволу папарыцца — палепшыць здароўе, выходзілі — дзякавалі яму.
- У лазні забаранялася гучна размаўляць, спяваць, сварыцца.
- У лазню не ўносілі крыжы і іконы.
- Не хадзілі ў лазню ў святочныя (“святыя”) дні.
- На месцы былой (зруйнаванай, разбуранай) лазні ніколі не будавалі хату.
- Усе прыстасаванні для мыцця, якія знахо-дзіліся ў лазні, лічыліся небяспечнымі для людзей, таму іх ніколі не выносілі з лазні і тым больш не неслі ў хату.
