Ікона. У культуры ўсходніх славян ікона ў шэрагу такіх сакральных рэчаў, як святая вада, свечка, шырока выкарыстоўвалася ў ахоўных і ачышчальных рытуальных дзеяннях.
- Іконай благаслаўлялі маладых перад вяселлем.
- Ікону (невялікі абразок) клалі памерламу ў магілу.
- З іконай сустракалі ў варотах набытую жывёлу, першы раз выганялі вясной у поле.
- Ваду, якой мылі іконы перад святамі, напрыклад у Чысты чацвер, вылівалі пад чырвоным кутом.
- Ікону ніколі не змяшчалі ў “нячыстых” месцах: у лазні, пуні, на гарышчы.
- Старыя іконы забаранялася спальваць ці проста выкідаць. Такія іконы закопвалі на могілках ці пушчалі па вадзе.
- У спалучэнні са словам “ікона” не ўжываліся такія слова і дзеянне, як “продаж”. Ікону можна было выменяць (няхай сабе нават і за грошы) ці падарыць.
