Прызначэнне вясной мінулага года Уладзіміра КАРАЧЭЎСКАГА (на здымку) на пасаду дырэктара Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі для многіх стала нечаканасцю. Уладзімір Міхайлавіч не стамляецца паўтараць, што ў гэтай сферы ён чалавек не выпадковы: калі быў першым намеснікам міністра культуры, курыраваў у тым ліку і тэатры. Але, як бы там ні было, адна справа — прыглядаць за імі зверху, і зусім іншая — быць гаспадаром. Напярэдадні Міжнароднага дня тэатра мы зазірнулі да Карачэўскага па новым адрасе.
— Уладзімір Міхайлавіч, пасля прызначэння ў тэатр вы прызна-ліся, што папрасілі міністра культуры заключыць з вамі, як і з усімі, кантракт на адзін год. Маўляў, з вашым вопытам гэтага тэрміну да-статкова, каб зразумець, ці сваё месца займаеце. Што цяпер скажаце?
— На пасадзе асвоіўся. За гэты час не было ніякіх узрушэнняў, скаргаў ні з боку акцёраў, ні з боку гледачоў. Галоўнае, чаго баяліся, — прыйдзе чыноўнік, адміністратар і ўсё разбурыць. Гэтага не здарылася. У мяне добрыя, дзелавыя адносіны з трупай, калектыў можа рабіць мне заўвагі, звяртаць увагу на моманты, якіх я не заўважаю. Лічу, што разам мы пражылі нядрэнны год.
Са мной працягваюць кантракт, я гэтаму вельмі рады. За гэты год тэатр стаў мне родным, ёсць вялікія планы і стратэгія яго развіцця. Так, не ўсё проста, але мне цікава і камфортна працаваць. Не шкадую, што прыйшоў сюды.
— Не магу не спытаць пра вашага папярэдніка. Калектыў тэатра пісаў лісты ў падтрымку Ігара Сігова, людзі былі гатовыя сысці разам з ім. Чым скончыўся канфлікт?
— Ніхто з тэатра не сышоў. Ігар Аляксеевіч хоць і лічыцца ў штаце Купалаўскага тэатра, але працуе ва ўсіх спектаклях, дзе ён быў заняты раней. Мы і далей згодны працягваць супрацоўніцтва. Больш за тое, мы аднавілі «Адвечную песню», дзе Сігоў іграе галоўную ролю, прычым нават не шукалі яму дублёра. У нас з Ігарам Аляксеевічам добрыя адносіны, няма ніякага супрацьстаяння.
— Адным са сваіх першых крокаў вы заяўлялі аптымізацыю штата супрацоўнікаў. Як прайшоў гэты працэс?
— Усё зрабілі акуратна, далікатна, не крыўдзячы людзей. Што тычыцца творчай часткі калектыву, то яна, наадварот, павялічылася: улілося сем выпускнікоў Акадэміі мастацтваў. Усе падобныя пытанні мы ўзгадняем з мастацкім кіраўніком, трупай. Былі змены ў адміністрацыйнай частцы, абслуговым персанале. Рэарганізавалі некаторыя службы, напрыклад, замест літаратурнай часткі зараз у нас аддзел рэкламы і па сувязях з грамадскасцю. Рэдактары засталіся, але з’явіліся менеджары, якія займаюцца прасоўваннем тэатра.
— Вы абяцалі знайсці пазабю-джэтныя крыніцы на развіццё тэатра і павелічэнне зарплаты акцёрам...
— Думаю, акцёры ўжо заўважылі змены па сваіх кашальках. З лістапада мінулага года спрабуем павялічыць зарплаты за кошт прэміяльных надбавак і матэрыяльнай дапамогі. Да Дня тэатра таксама падрыхтавалі грашовы падарунак.
«Адвечная песня» вярнулася на сцэну ў тым ліку і з дапамогай спонсараў, якія выдзелілі сем тысяч долараў. Дзякуючы ім умацоўваем матэрыяльна-тэхнічную базу, плануем з’ездзіць на гастролі ў Польшчу. Шчыльна працуем з імі, можа, пакуль не ў тым аб’ёме, у якім нам хацелася б, бо зараз ва ўсіх складаная фінансавая сітуацыя.
— Але ў плане творчасці ў ваш адрас ляцяць і крытычныя стрэлы. Людзі заўважылі, што з’явіліся несур’ёзныя праекты, якія шкодзяць іміджу тэатра.
— Я не згодны. Палітыка тэатра з маім прыходам не змянілася, задача — ставіць беларускую драматургію — засталася ранейшай. У мінулым годзе было некалькі годных прэм’ер: «Мабыць», «Кантракт», «Фінт-Круазэ». Так, у нас бываюць камерцыйныя праекты. Але гэтым цяпер займаюцца ўсе тэатры і канцэртныя арганізацыі. Наша «Каляднае рандэву» не рабілася як высокамастацкі твор, які павінен жыць вечна. Гэта быў маркетынгавы ход: святочнае мерапрыемства з элементамі спектакля для плацежаздольнай публікі, якая, можа, ніколі раней і не даходзіла да гэтага тэатра, у тым ліку і па той прычыне, што ён беларускамоўны. Але гэта не значыць, што цяпер такія мерапрыемствы апануюць нашу афішу. Але раз у год — чаму не?
У студзені я сустрэўся з калектывам, ніхто не адмаўляў, што падобныя мерапрыемствы маюць права на жыццё. Калі казаць адкрыта, гэты праект аказаўся нам фінансава выгадным. Але не хачу, каб людзі падумалі, што мы перайшлі ў забаўляльную плоскасць. Наперадзе таксама сур’ёзныя пастаноўкі. Неўзабаве з’явіцца трагікамедыя па п’есе Вячаслава Паніна «Я так і зрабіў», якую ставіць наш акцёр Дзяніс Паршын. Аляксандр Гарцуеў працуе над спектаклем па п’есе Дзмітрыя Багаслаўскага «Каханне людзей». Плюс эксперыменты, якія мы робім з нашым Цэнтрам беларускай драматургіі, іх лабараторыяй.
— Доўгія гады нашы тэатры скардзяцца на адсутнасць якаснай беларускай драматургіі. Ваш працуе пераважна на айчынным матэрыяле. Не сутыкаецеся з такімі праблемамі?
— Не. Да 2016 года прапануем выпусціць анталогію сучаснай беларускай драматургіі. Мы рыхтуем матэрыял, і адзін том ужо дакладна можна выдаць. Рыхтуемся да сур’ёзнай даты — юбілею Францыска Скарыны. Збіраемся правесці нацыянальны конкурс на стварэнне твора аб жыцці і дзейнасці першадрукара і яго паслядоўнікаў. У нас нямала годных драматургаў, у тым ліку маладых, якім па сілах такія задачы.
— Занятасць у Міністэрстве культуры замінала развіццю вашай музычнай кар’еры, зараз не плануеце вярнуцца на сцэну?
— Прымаў удзел у «Калядным рандэву», прычым рабіў гэта бясплатна, па закліку душы. Я выношваю ідэі, ёсць жаданне выйсці на сцэну. Але калі і буду рэалізоўваць свае творчыя амбіцыі, то не на шкоду асноўнай працы. Гэта тэатр беларускай драматургіі, а не музычны. Я павінен ствараць камфортныя ўмовы для акцёраў, займацца папулярызацыяй тэатра, а не ўласнай творчасцю.
Наталля СЦЯПУРА
stepuro@rambler.ru
