Тым, хто прывык думаць стэрэатыпамі, складана зразумець, як дзяўчыне можа добра жыцца адной

Апоўначы ўваходныя дзверы скалыхнуліся пад цяжкімі ўдарамі мужчынскіх кулакоў. Пытанне «Хто там?» засталося без адказу. На папярэджанне «Зараз міліцыю выклікаю» рэакцыі нуль. П’яны незнаёмец працягваў моўчкі лупіць кулакамі ў дзверы. Праз некалькі хвілін заваліўся на бок і заснуў на прыступках. Міліцыя ўжо была ў дарозе. Хвіліны здаваліся вечнасцю, бо жыву я адна. Дапамогі прасіць няма ў каго: у дом заехала нядаўна і з суседзямі па лесвічнай клетцы пазнаёміцца не паспела... Хутка два супрацоўнікі міліцыі ўжо саджалі няпрошанага госця ў службовы ўазік. Аказалася, той жыве ў іншым раёне горада. У нашым доме ні знаёмых, ні сваякоў у яго няма. Чаму стукаўся ў мае дзверы — не ведае. Гэта быў адзіны раз, калі я пашкадавала аб тым, што жыву адна.

...Зубная паста з адбельваннем ці без? Кватэра з выглядам на парк ці без? Жыццё з хлопцам ці без? Сёння дзяўчатам прасцей прымаць рашэнні самастойна. Але вакол увесь час раяцца дарадчыкі ўзросту 50+, якія ведаюць, як трэба жыць, бо «дзеўка павінна быць прыстроеная!». Але каму менавіта павінна?

 Мяне часта пытаюць, ці не самотна мне жыць адной? Ані. Я заўсёды жыла з кімсьці. У дзяцінстве ў мяне нават свайго пакоя не было. У студэнцтве даводзілася дзяліць адзін пакой з аднагрупніцай і сабакам. Якое шчасце, што надышлі лепшыя часы.

фота vip-gl.ru

Ёсць варыянт сумеснага жыцця з маладым чалавекам. Але... Нядаўна, завяршыўшы няўдалы раман, мая знаёмая Лена замест новага жаніха шукала новую кватэру, у якой марыла забыцца пра тое, што такое брудныя шкарпэткі па кутках. Скардзіцца мне: «На мужчыну ў доме сыходзіць шмат сіл. На сябе часу не застаецца. Хачу пажыць адна, для сябе». Лене хацелася масажу, манікюру, кіно і сустрэч з сяброўкамі, а не кіпячых рондаляў і распаленых патэльняў. Слухала яе гісторыю, і ў галаве міжволі круцілася прымаўка пра разумнага, які вучыцца на чужых памылках...

Тым, хто прывык думаць стэрэатыпамі, складана зразумець, як можа добра жыцца адной. Можа, і яшчэ як! У цябе дома няма паламанага іксбокса, штангі з адным блінам і разладжанай бас-гітары, ад якіх нястрымна хочацца пазбавіцца, але... «гэта ж падарунак!». Неабавязкова прыгожа апранацца, бо цябе бачыць толькі кот. Марожаным не трэба ні з кім дзяліцца, і ніхто не асудзіць цябе за тое, што ты з’ела цэлае вядзерца. Кніжкі можна захоўваць побач на падушцы. Можна заняць усе палічкі ў ваннай пад касметыку. Да таго ж, калі твае думкі не занятыя другой паловай, яны занятыя першай. Можна вучыць мовы і падарожнічаць, а не марнаваць жыццё на штодзённае гатаванне вячэры з трох страў.

Мінусы — посуд прыходзіцца мыць самой. І, само сабой, у тваёй кватэры хранічна цякуць краны. Таму што сярод тваіх сяброў у сацсетках поўна годных і інтэлігентных людзей: капірайтараў, фатографаў, дызайнераў, арт-менеджараў, журналістаў і перакладчыкаў. Але калі ў цябе цячэ кран, моцнае мужчынскае плячо падставіць толькі сантэхнік ЖЭСа.

Калі падсумаваць меркаванні некаторых маіх знаёмых аб людзях, што жывуць адны, то карціна вымалёўваецца сумная. Маўляў, гэта няшчасныя і маркотныя стварэнні, якія прыходзяць у свае пустыя і халодныя кватэркі, дзе іх ніхто не чакае, і рыдаюць у пусты рондаль, марачы аб вялікім сямействе. Напэўна, нейкі працэнт людзей сапраўды ўспрымае самастойнае жыццё як асабістую трагедыю. Але не тыя, хто ўмее атрымліваць ад жыцця задавальненне. 

Я ж не супраць кампаніі сяброў, хлопца, ката і архідэі ў гаршку. Але асабістая прастора — гэта такі няўяўны кайф, што часам ад яго недахопу можна страціць розум і ўзлавацца на ўвесь свет і парушальнікаў «сваёй» тэрыторыі. Што ж тычыцца шчымлівага адчування адзіноты, якога многія так баяцца, прызнаюся — і я ў тым ліку, — то яно ніяк не суадносіцца з наяўнасцю людзей вакол. Ды і хто сказаў, што жыць адной — гэта сінонім да слова «адзінота»? Бо сумаваць можна і ў набітай бліжэйшымі сваякамі кватэры.

gorbatenko_inna@mail.ru