Званы Хатынi не дадуць забыцца...

У канцы сакавiка, калi вясна, нават такая позняя i нясмелая, як сёлета, уступае ў свае правы, як нiколi хочацца жыць, любiць, радавацца жыццю. Яно, жыццё, здаецца неаспрэчным, адзiнай вялiкай iсцi-най, якая не патрабуе нiякiх доказаў... У канцы сакавiка, напэўна, вельмi страшна па-мiраць. Зрэшты, яно страшна ў любы месяц, у любы дзень, у любую хвiлiну. Асаблiва калi цябе спальваюць жывым. Калi няма чым дыхаць ад едкага дыму, языкi полымя падбiраюцца ўжо да самага твару, а вакол немы енк i лямант, i адчуванне безвыходнасцi, i раптам бязглузды ўспамiн пра жаўрука ў блакiце, што яшчэ ўчора заходзiўся ад утрапёнага спеву над страхой роднай хаты, пра блякла-лiловыя дзюбкi пралесак у блiжэйшым лесе, якiя яшчэ не паспелi распусцiцца, але вось-вось, праз нейкiя два днi...
Мы нiколi не даведаемся, пра што думалi ў апошнi момант тыя, хто шэсцьдзесят тры гады назад памiраў у полымi Хатынi. Мы толькi можам з жахам гэта ўяўляць i малiць Неба, каб гэтыя страшныя мроi нiколi-нiколi не сталi рэальнасцю нi для нас, нi для нашых дзяцей, нi для сотняў наступных пакаленняў, якiя будуць жыць i сустракаць вясну на гэтай найлепшай у Сусвеце планеце. Мы молiмся. Мы абяцаем, што зробiм усё, каб нiколi не было так. Мы памятаем.
А паспрабуем забыцца — званы Хатынi не дадуць.