Аляксандр і Яна Маслоўскія
Тры з паловай гадзіны на маршрутцы, яшчэ гадзіна язды на прыгарадным аўтобусе, тры кіламетры пешшу. У госці да Яны і Аляксандра Маслоўскіх дабралася толькі да абеду. Апынуўшыся ў вёсцы Ціноўка Полацкага раёна, зразумела: шлях прарабіла нездарма. Прырода — як на карцінцы, у паветры лунае салодкі кветкавы водар. Гэта дый зайздроснае няспешнае цячэнне сельскага жыцця адразу запалі ў душу. Але асмеліцца застацца тут назаўжды можа далёка не кожны...
“Падворак адносна невялікі. Трымаем курэй, гусей, коз. На ўчастку жывуць шэсць катоў, чатыры сабакі”, — сустракае гаспадыня дома і запрашае прайсці ў вальер. Колас — адзін з чатырох коней Маслоўскіх, менавіта з яго і пачалася ўся вясковая валакіта.
“Вызвалася дапамагчы сяброўцы выбраць каня, у выніку не з пустымі рукамі пайшла сама, — успамінае суразмоўніца. — Даведалася, што аднаго жарабца збіраюцца здаць на мясакамбінат. Васьмімесячны, ён жаласна глядзеў на мяне і, падавалася, цяжка ўздыхаў. Доўга не думала: узяла зберажэнні, якія адкладала на марскі адпачынак, і купіла каня”.
Другакурсніца Яна тады жыла ў стандартнай кватэры, таму свайго гадаванца прыйшлося размясціць за горадам. І жыццё памянялася: устаць у 4 раніцы, праведаць каня, ехаць на вучобу ва ўніверсітэт, затым праца — і зноў у госці да любімай жывёлы. “Прыязджала дадому бліжэй да паўночы. Стомленая, але задаволеная”, — да гутаркі далучаецца муж Яны Аляксандр.
Першапачаткова, прызнаецца, ён быў ашаломлены незвычайнай пакупкай жонкі. “Навошта гарадской даме свой конь? Але прайшоў час, і ў нас з’явіўся яшчэ і статны Аксаміт. Крыху пазней — Рэкорд. Яго я ўжо сам выбраў: падкупіла, што конь высокі”, — гаворыць Аляксандр.
Калі маладую сям’ю пацягнула ў правінцыю, Яна з Аляксандрам, не разважаючы, сабралі чамаданы. Пасяліліся ў маляўнічай узгорыстай мясцовасці, на звілістым беразе найпрыгажэйшага Белага возера. “Тут вялікае мноства крыніц, — Яна заходзіць у чыстую і празрыстую ваду. — І мора рыбы: карась, лінь, лешч, шчупак, сазан, акунь, плотка… Вадаём славіцца рэдкай рыбай сялявай, якая водзіцца толькі ў пяці азёрах краіны”.
Жывучы паблізу воднай гладзі, муж і жонка штодня назіраюць за грацыёзнымі лебедзямі. Аднаго з чарады нават нядаўна выратавалі ад гібелі. “Неабыякавыя рыбакі ўзімку прынеслі птушку з падбітым крылом. Маўляў, змерзне на лёдзе. Мы яе адразу да ўрачоў, сталі лячыць. Месяцы тры ў нас пражыла. Толькі лёд сышоў — выпусцілі на ваду”, — гаворыць Яна і з асаблівай цеплынёй назірае за белымі прыгажунамі на вадзе.
Удалечыні ад гарадскога шуму і мітусні Яна з жахам успамінае час, калі з бацькамі жыла ў Мінску. Час пік, пробкі, пастаянны гул машын. “Ад гэтага страшна балела галава. Не ратавала і тое, што кватэра знаходзілася ў даволі зялёным раёне, а побач з домам — маляўнічы Лошыцкі парк, — успамінае Яна. — Крыху лягчэй стала дыхаць, калі перабралася ў Наваполацк. Але гэты горад, няхай і невялікі, таксама прыгнятаў мяне гучнымі гукамі, мітуснёй”.
Дарэчы, такую страсць да прыроды бацькі дзяўчыны не падтрымліваюць. Самі жывуць у мегаполісе і абураюцца: “Як можна прамяняць горад магчымасцяў на жыццё ў сельскай глушы?” Яна іх меркаванне часткова разумее: “У цяжкія гады лічылася, што за гарадской мяжой выжыць лягчэй. Зямельныя надзелы ратавалі ад голаду мільёны людзей. Але моладзь гэтае жыццё лічыла бесперспектыўным і цяжкім, пры першай магчымасці збегла да выгод цывілізацыі. Так зрабілі і нашы бацькі. І ім незразумела, чаму мы хочам вярнуцца назад, калі камфорт і ўсе выгоды прагрэсу пад бокам”.
Як ні дзіўна, сёння адносіны да вясковага жыцця мяняюцца, і паступова ўсё больш людзей імкнуцца пераехаць далей ад гарадоў. “На слыху, да прыкладу, імя вядомага бізнесмена Германа Сцерлігава. Уладальнік асабняка на Рублёўцы і офіса з відам на Крэмль цяпер — памешчык, гаспадар глухога хутара, без газу, электрычнасці і асфальтаваных дарог. Павёз у глухамань жонку і дзяцей”, — Аляксандр гаворыць, што да адмовы ад усіх выгод цывілізацыі ў яго выпадку справа не дойдзе. Сельскае жыццё, лічыць, можа лёгка суіснаваць з найноўшымі тэхналогіямі.
Так, у доме ў Маслоўскіх ёсць інтэрнэт, тэлевізар, абодва карыстаюцца мабільнікамі. Ды і ў горадзе яны частыя госці. “Працягваю працаваць у Наваполацку. Грошы ідуць на ўтрыманне гадаванцаў, немалая сума — на аплату рахункаў за святло, газавы балон. Паціху даводзім да розуму ўчастак, рамантуем дом. Так і кручуся паміж горадам і вёскай: два праз два”, — расказвае галава сям’і. Жонка Яна — дыпламаваны выкладчык, у ВНУ вывучала гісторыю і англійскую мову. Па жыцці ж — рамеснік. Акрамя вырабу аксэсуараў з натуральнай скуры, дзяўчына валодае рэдкім майстэрствам — робіць вупраж, прыладдзе для запрэжкі, сядлання і кіравання коньмі.
Пад пякучым сонцам з суразмоўцамі крочым па беразе Белага возера, а па дарозе раз-пораз сустракаюцца вяскоўцы. Нехта ветліва вітаецца, другія хмурацца і нешта бурчаць сабе пад нос. “Не ўсе суседзі разумеюць, навошта мы тут. Пляткараць, што ў гаспадарцы толк не ведаем. На жывёлін скардзяцца: коні ржуць, пеўні спяваюць, сабакі брэшуць”, — прызнаецца гаспадыня падворка. І абураецца: “Дык вёска ж! Хіба гэта не самае прыдатнае месца для птушак і жывёл?”
Маладыя людзі плануюць папоўніць сваю хатнюю гаспадарку. Хутка з’явяцца індыкі, поні, мараць муж і жонка і пра куплю паўночнага аленя. Мець зносіны з жывёлінамі, есці гародніну і садавіну са сваёй градкі, атрымліваць асалоду ад прыгажосці прыроды — гэта і ёсць шчасце, лічаць Маслоўскія. Яны ўпэўнены: вёска — месца, якое ніколі не надакучыць, у адрозненне ад гарадскога жыцця па раскладзе.
Юлія Папкова
