Для ўдзельнікаў народнага ансамбля народнай песні
“Верас” мінулы год стаў зорным часамВыйсці на сцэну Палаца Рэспублікі ды яшчэ атрымаць спецпрыз журы Нацыянальнай музычнай прэміі дарагога каштуе. Асабліва калі ты артыст з невялікай палескай вёскі. Народны ансамбль народнай песні “Верас” з Верасніцы Жыткавіцкага раёна, некаторыя ўдзельнікі якога дасягнулі ўжо сямідзесяцігадовага ўзросту, праславіўся на ўсю краіну з вясёлай і забаўляльнай кампазіцыяй “Лісапет”. А найвялікшым падарункам да Новага года ўдзельнікам калектыву стала прызнанне іх песні “народным хітом” Беларусі.
— О-о-о, гэта ж як “Оскар” для нас. Такая падзея! — не можа нарадавацца старэйшая ўдзель-ніца калектыву Лідзія Пятрычыц. — Гэта дасягненне для ўсяго раёна, не толькі для нас. Гонар трапіць на такую сцэну, выступаць перад такой вялікай залай.
У ансамблі “Верас” жыхары Верасніцы спяваюць ужо шэсцьдзясят гадоў. Вядома, змянілася ўжо не адно пакаленне артыстаў. Але рэпертуар калектыву па-ранейшаму падымае настрой і прымушае кідацца ў скокі.
— Спяваем як беларускія, так і рускія, і ўкраінскія песні, — расказвае кіраўнік калектыву Святлана Ляшкевіч. — Прафесійнай адукацыі амаль ні ў кога няма. У калектыве шаснаццаць чалавек. І ў асноўным гэта ўсе былыя калгаснікі.
Рэпертуар мясцовы, створаны ўласнымі сіламі або запазычаны ў суседзяў.
— Да прыкладу, народны хіт “Лісапет” наша галоўная завадзіла і аўтар прыпевак, баек і песень Лідзія Пятрычыц пачула ад жанчыны, з якой пазнаёмілася ў санаторыі. Мы гэты “Лісапет” перарабілі на мясцовую мову, падхапілі ды сталі спяваць па гарадах ды сёлах, — кажа яна.
“Лісапет” верасніцкія артысты спяваюць ужо каля шасці гадоў. Кажуць, спачатку песню не надта заўважалі — ішла ў рэпертуары разам з астатнімі.
— А пасля наш раён даваў у Рэчыцы справаздачны канцэрт, — расказвае Святлана Іванаўна. — Наш ансамбль адзначылі і запрасілі на фестываль “Кліч Палесся” ў Ляскавічы. Вось як мы туды з гэтым “Лісапетам” заехалі, як выступілі перад Прэзідэнтам, так пасля таго і ездзім паўсюль. Куды ні прыязджаем
— “Лісапет” усюды просяць.
Акрамя “Лісапета” ёсць у калектыва яшчэ некалькіх гучных песень — “Гром-бабы”, да прыкладу. У наступным годзе, абяцаюць артысты, “Верас” здзівіць беларусаў яшчэ адным народным хітом.
Выступалі ўдзельнікі ансамбля на абласных і рэспубліканскіх “Дажынках”, нядаўна спявалі для працаўнікоў вёскі Бранскай вобласці.
— Куды нас ні запрашаюць, жанчыны з радасцю згаджаюцца. Кажуць: “Куды ні пазавуць, Света, усюды паедзем. У Кітай — дык у Кітай. Мы на ўсё гатовы!”, — усміхаецца Святлана Іванаўна.
Некалькі разоў ансамбль здымаўся для беларускіх тэлеканалаў, пасля чаго яго сталі запрашаць выступіць нават на сталічных карпаратывах.
— Народная музыка — гэта вам не бясконцае бум-бум, ад якога галава расколваецца, — гаворыць Лідзія Пятрычыц. — Народная песня запальвае заўсёды і ўсіх!
Ёсць прапановы ў “Вераса” і на гэты Новы год. Але найлепш падабаецца артыстам адзначаць свята ў іх роднай вёсцы, побач з роднымі і сябрамі. Штогод у мясцовым Верасніцкім цэнтры традыцыйнай культуры ладзяць навагоднія агеньчыкі.
— Раней, вядома, больш весела жылі, — настальгуе Лідзія Пятрычыц. — Вельмі шмат абрадаў праводзілі.
Усюды па вёсцы песні былі чутны. Ездзілі на возе з гармонікам ды бубнамі. Мы пастарэлі. Ужо і на воз той так спрытна не ўскочыш. А маладыя дык не надта на тое ахвотныя. Але калі б, да прыкладу, я не спявала ў ансамблі, калі б не хадзіла на рэпетыцыі ды не ездзіла на канцэрты, дык ужо, відаць, была б на пагосце, як кажуць. Мы жывём калектывам.
Лісапет
На базары лісапет я прыдбала —
Найкруцейшай на сяле бабай стала.
Прыпеў:
Лісапет мой, лісапет:
Двухкалёсны і высокі.
І званок вялікі е,
Скуранэ сядло шырокэ.
На багажнік пакладу
Два мяшкі з-пад буракоў,
Я лячу цераз сяло
Лісапетам, нібы танкам.
Я ганяю па сяле і балдзею,
А спыніці лісапет шчэ не ўмею.
А на раме кум сядзіць і рагоча.
Я кажу яму: “Гад, злязай!” А ён не хоча.
Прыпеў.
Гарцавалі па сялу аж да ночы.
Абдымае мяне кум і ласкоча.
А каму якое дзела да тога,
Што катаю па сялу я кума свога.
Прыпеў.
Як я з горкі лісапет разагнала,
Там якась паскуда камень паклала.
І зрабілі з кумам мы файнэ сальто,
Ён — зубамі,
я — грудзьмі до асфальту.
Прыпеў.
Тут увесь мой лісапет і распаўся,
Дзякуй богу, кум жывы хоць застаўся.
Ды за тэ цяпер крывы і бяззубы,
Але ён мне і такі дужа любы.
Прыпеў.
