Каго не зачаруюць гэтыя дні, поўныя чыстага святла, лагоднай цішы, мяккай пяшчоты. Спяшаюся ў агарод, поле, на луг, у лес, дзе зараз па-свойму шчымліва і самотна развітваецца прырода з цудоўнай парой — залатой восенню. Тут прыгожая, хвалюючая ідылія, у якой свая музыка, свая гаворка, свае пачуцці.
На яблыні заклапочана шчабечуць вераб’і. Лёгкія промні сонца пранізваюць вяршаліну дрэва, кранаюць ружовую лістоту, ствараючы дзівосны малюнак. Побач са мною ў траве застракатаў конік. Гляджу ўніз – дзе ж ён? Ага, сядзіць на шэрым каменьчыку і радасна стракоча. Усё зразумела: сонца крыху нагрэла гэты самы каменьчык, і на ім, бы на той утульнай ляжанцы ў вясковай хаце, прымасціўся конік. Раптам у ціхім паветры затрапятаў жывы агеньчык. Дык гэта ж матылёк светла-жоўты пырхае над травой і познімі асеннімі кветкамі.
Падыходжу да лесу, на сваё запаветнае месца, дзе мяне заўсёды першай сустракае бяроза. Гнуткія галіны звісаюць амаль да самай зямлі – цудоўны шацёр у гарачы летні дзень. Зараз бяроза стаіць ціха-ціха, і ва ўсім яе абліччы, у нейкай насцярожанасці – неспакой і туга. Ну што ж, неўзабаве прыйдуць першыя маразы. І ўпадзе на халодную зямлю багаты бярозавы ўбор, які пачынаючы з вясны і ўсё лета яна так шанавала. Таму і сумуе...
Наступіла другое бабіна лета. Глыбокі сэнс у гэтай паэтычнай назве. Ідзе ён ад жыцця і працы вясковых жанчын. З ранняй вясны да восені завіхаліся яны ў полі, на ўласных агародах. А яшчэ хатняя гаспадарка. І, вядома ж, дзеці. Калі выпадаў больш-менш свабодны час, спяшаліся жанчыны ў лес па ягады, грыбы. Ці ж да адпачынку пры такой долі?
І толькі ў кастрычніку, калі ў полі, на агародзе было клапатліва сабрана ўсё, што вырасцілі гэтыя нашыя вечныя працаўніцы, яны маглі крыху і перадыхнуць, даць спакой сваім руплівым рукам. Добрае жаночае сэрца чулліва адклікалася на казачнае хараство, якое пануе ў такі час у прыродзе. Як жа не палюбавацца такой прыгажосцю! Таму і пайшло з даўніх-даўніх часоў – бабіна лета. Назва жыве амаль ва ўсіх еўрапейскіх народаў. У Беларусі ж бабіна лета асабліва чароўнае. Калі абшары расквечаны самымі рознымі колерамі.
Восень прыгожа ўзоры малюе,
Ціхаю ласкай сэрца хвалюе,
Сонца – не ў ліпені, сонца не тое,
Мо і цяпло гэта быццам святое.
Нікнуць пажухлыя ў полі травінкі,
Лёгка ў паветры плывуць павуцінкі,
Ціш па-над лугам, у лесе самота,
Толькі на дрэвах гарыць пазалота.
Просім мы лета: “Ах, не спяшайся,
Хоць на дзянёчак, ды затрымайся”.
У чым тут прывабнасць,
што за прычына —
Гэтай парой прыгажэюць жанчыны.
Можа, таму, што дабрэюць мужчыны...
