Паэт-сатырык, даўнi аўтар “Р” Мiкалай Вяршынiн выдаў сваю чарговую кнiгу. На гэты раз там ёсць i проза, таксама не без гумару, нязлобных падколак i цiкавых назiранняў.
У сваю чарговую кнiгу аўтар уключыў зусiм новыя творы, а таксама больш значнае з раней напiсанага. Некаторыя раздзелы таксама дапоўнены. У зборнiк уключаны байкi, фельетоны, гумарэскi, сатырычныя паэмы – усё гэта на самыя розныя тэмы: вострыя, жыццёвыя, надзённыя праблемы, вытворчасць, узаемаадносiны людзей, каханне, сям’я, побыт, мода, адпачынак, гультайства, антыалкагольная тэматыка... Вясёлыя мемуары – усмешкi пiсьменнiкаў, смешныя i нясмешныя сiтуацыi. Пераклады з украiнскай мовы вядомых пiсьменнiкаў, сатырыкаў-гумарыстаў. Лiрычныя вершы, напiсаныя ў розныя гады, – Радзiма, натхненне, сяброўства, родныя мясцiны, уласны лёс. А яшчэ вершы, прысвечаныя аўтару прыхiльнiкамi яго творчасцi, людзьмi самых розных узростаў i прафесiй.
У зборнiк увайшло найлепшае з лепшага i ўсё найноўшае ў повязi часоў i падзей, змен жыццёвых арыенцiраў. Адлюстраванне нашага былога i сённяшняга дня. I смелы позiрк у будучыню.
Вiншуем калегу з новым выданнем i прапануем нашым чытачам адзiн з твораў М.Вяршынiна.
------------------------------------
Бiць нельга!
У нашым магутным 12-павярховым мужчынскiм iнтэрнаце трактарнага завода, што амаль з выхадам на Партызанскi праспект, ладзiўся вечар адпачынку, а дакладней – найцiкавейшае спаборнiцтва дзвюх каманд клубаў вясёлых i знаходлiвых, што тады было надзвычай у модзе. Запрасiлi гасцей з iншых мужчынскiх i жаночых iнтэрнатаў. Я быў капiтанам адной з каманд “Халасцякi”. Мне было тады гадоў за трыццаць, я завёў модную для даволi маладога прычоску – вусы, бакенбарды i бараду. Усё даволi светлае, мяккае, прыгожае. Шыкаваў, так сказаць.
Наша каманда перамагла, але суддзi звялi вынiк на нiчыю з-за таго, што публiка надта за нас перажывала, i з нас знялi адно ачко.
Пасля гульнi – танцы. Ах моладзь! Зачараванне i любоў. Заляцаннi, каханне, сустрэчы...
Аднаму з нашых гасцей я нешта не спадабаўся. Ён, можа, быў на падпiтку, сказаў сваiм сябрам-таварышам:
— Я зараз падыду ды як стукну таму барадатаму па барадзе!
— Ты што, ахрэнеў? – здзiвiлiся, абурылiся яго сябры. – Гэта ж паэт.
— А што, паэтаў нельга бiць? – здзiвiўся той.
— Нельга! – рашуча адказалi сябрукi.
Так мне i абышлося. Без мардабою. Аўтарытэт уратаваў.
