Адзін малады аўтар прапанаваў усім разам выдаць дэтэктыў і зарабіць грошы
Пры дапамозе логікі і дэдукцыі мы вывелі асноўныя жанравыя характарыстыкі дэтэктыва. Затым самі пабудавалі дэтэктыўны сюжэт і развілі яго ў некалькі бакоў. Паразважалі і пра тое, як стварыць харызму галоўнага героя. Адзін малады аўтар так уразіўся, што прапанаваў нам усім разам выдаць кнігу і зарабіць на ёй грошы. Было б някепска! :)
Дрэнная навіна: апытанак у маёй рубрыцы больш не будзе. Ты зусім перастаў на іх адказваць :(
Ну а цяпер - вершы.
Маргарыту Аляшкевіч я хацеў надрукаваць яшчэ ў мінулай «Лупе». Друкую ў гэтай.
Хто ведае, што робяць кванты,
калі вучоны адводзіць позірк
сваіх хітрых прыбораў?
Я, я ведаю!
Ляжаць, распластаныя, па падлозе,
у поўнай знямозе,
не скачуць, не плачуць,
не рагочуць, нічога не хочуць –
ані быць у двух месцах адначасова,
ані пераствараць Сусветы нанова.
Але – не бойся зірнуць.
Я бягу паперадзе квантаў
са шчаслівай усмешкай,
збіраю хігсавы базоны
ды іншыя шампіньёны,
поўную жменю тайнаў
нясу табе,
пакуль ты глядзіш.
Насамрэч яна даслала мне шмат вершаў – хапіла б скласці дзве «Лупы» з адной толькі Маргарыты. Але ж трэба даць выступіць і іншым.
Суровая маладая аўтарка пад мужчынскім псеўданімам Міхаіл Пашкоў даслала нешта каля шасці твораў, з якіх я выбраў лірыка-філасофскае апавяданне пра ката і сабаку.
***
Это был ужасно серый день. День, не наполненный ни плохими воспоминаниями, ни хорошими. Разве что в этом дне были дороги сухие, на которых не было льда. Дул холодный ветер, пронизывавший через зимнее пальто. Казалось, что он так и хочет оставить в тебе свои ледяные осколки, чтобы ты стал таким же никаким.
Когда идешь по длинной дороге, напевая песни, кажется, что все это такой пустяк. Музыка проникает в тебя, разливается теплом по твоему телу, твоей душе.
Вдоль детского садика идет длинная прямая дорога. В самом начале ее есть лестница, позволяющая подняться на холм к домам. Там же – параллельная дорога. У лестницы сидит кот. Самый обычный черный кот, которых мы можем встретить в любом переулке и на любом углу. Кот сидит величаво, смирно и неподвижно. Как будто он кого-то ждет. Черный кот кого-то ждет. Дует сильный ветер, и снег наплывами, будто волнами, движется по воздуху. Но коту все нипочем. Он ждет.
К концу этой дороги есть такая же лестница, правда, чуть поменьше. У той лестницы, наверху, ходит собака. Обыкновенная черная собака. Такую собаку можно встретить где угодно. Эта черная собака склоняется к земле, пытаясь взять чей-то след. Она крутится на месте, вновь поднимает голову и глядит куда-то вдаль.
Мы порой не замечаем, что между всеми людьми есть тоже две параллельные прямые. Часть на одной, часть – на другой. Мы ищем кого-то и порой находим на другой параллельной. Но ведь параллельные никогда не встретятся. Часто в поисках мы топчемся на одном месте, вместо того чтобы просто пройти по своей прямой.
Так в этот день черный кот ждал черную собаку. Так в этот день черная собака искала черного кота.
Не такі малады і не такі суровы Валерый Казакевіч таксама даслаў шмат вершаў, адзін з якіх я друкую.
Нас, сошедших с ума, окружили суровые были.
Опустели дома, и могильные камни остыли.
Словно птицы, летят наши годы.
Я верен красивым!
Слушал шорох дождя и отпетые жизни мотивы.
Потерялись слова, что высокому небу угодны:
Деревенька мертва, а земля до сих пор плодородна.
Мы честны, но пусты…
Прошагали легко и беспечно.
На дороге следы завещает нам гордая вечность.
Ну а чацвёртым удзельнікам сённяшняй «Лупы» буду я сам. Толькі не цяперашні, а вельмі-вельмі малады – амаль як цяперашнія «лупаўцы». Нядаўна я шукаў у сваім пакоі кніжку пра Абломава. Абломава знайшоў, але паралельна яшчэ натрапіў на такое:
Лянуйся!
Навошта куды бегчы,
Навошта турбавацца,
Калі можна проста так ляжаць і ленавацца?
Прыемная цеплыня
І прыемны холад –
А ты ў ложку ў пакоі з запляванай столяй.
І нічога болей
Табе не трэба,
І нічога болей
Не замінае шчасцю,
І нічога болей не прымусіць турбавацца,
Калі можна проста так ляжаць і ленавацца!
Пайду і яечню
Я сабе згатую –
Я яе паем і сыта пакайфую.
Потым яшчэ содні
На ложку праляжу я –
Сонна і галодна пакайфую.
Так, так, так,
Усё, што я ўспрымаю, – кайф.
Умца, умца, умца,
Трэба толькі не імкнуцца.
Навошта мне імкнуцца, хвалявацца і спяшацца?
Прачнуцца й ленавацца, ленавацца, ленавацца...
Мне падабаецца, а вам?
Сустрэнемся ў канцы лютага на тым самым месцы! (Калі хто забыўся, «тое самае месца» – фае Дома прэсы па вуліцы Багдана Хмяльніцкага, 10А.)
І цяпер маленькая аб`яўка для тых, хто смелы
Калісьці я казаў, што хачу на нашай старонцы крытычна разбіраць дасланыя творы. Дык вось: яшчэ пакуль ніхто не адважыўся даслаць у маю рубрыку свае шэдэўральныя опусы з пазнакай «На разбор»! Хочаш быць першым? Рызыкні! Крытыкуем ананімна, строга і па справе. Вершы, прозу, п`есы хоць на разбор, а хоць і проста на публікацыю можна слаць на маю электрапошту. Адрас застаўся ранейшым: mushroom1948@bk.ru.
Віктар ЛУПАСІН
Фота Аляксандра РУЖЭЧКА
Фота Аляксандра РУЖЭЧКА
