У Віцебску валанцёры арганізавалі маладзёжную групу «Доктар Небаліць» і дапамагаюць медыкам лячыць малых дзетак.
Сёння ў дзіцячую абласную клінічную бальніцу мяне суправаджае вельмі арыгінальная каманда. Уладзіслаў Цітоў, Вікторыя Герасімовіч і Караліна Жэбрык – студэнты ВДУ. Валерый Кручкоў — дарожнік. Працуе ў ДЭУ № 31, а для такіх дабрачынных выступленняў перад дзіцячай публікай спецыяльна адпрошваецца з працы ці бярэ адгулы. Дома — жонка і 12-гадовая дачка Даша, якія цалкам падзяляюць незвычайнае хобі галавы сям'і. Давайце паглядзім, як за некалькі хвілін гэта вясёлая кампанія падняла настрой хворым дзеткам.
Усміхніся і ты.
Апошняя падрыхтоўка перад выхадам да публікі.
Фота на памяць— Не здзіўляйцеся, у нашым «штатным» раскладзе бальнічных клоўнаў ёсць людзі самых розных статусаў і прафесій: эколагі, педагогі, медыкі, сацработнікі... Гэта не замінае працаваць з дзеткамі, падымаць ім настрой і здымаць стрэс, выкліканы хваробай і шпіталізацыяй, — расказвае Уладзіслаў па дарозе ў стацыянар. — «Доктар Небаліць» дзейнічае ўжо больш за 7 гадоў, у групе каля 20 добраахвотнікаў. У нас пастаянныя кантакты з нашымі японскімі калегамі, у школе бальнічных клоўнаў вучым добраахвотнікаў-валанцёраў з іншых рэгіёнаў. Клоўнатэрапія — гэта не забавы на цыркавой арэне, а вельмі складаная і тонкая псіхалагічная праца. Але паверце: той, хто аднойчы звязаў сваё жыццё з гэтай справай, ужо наўрад ці адмовіцца ад такога пазітыву. Бо кантакт з дзеткамі, большасці з якіх неабходны індывідуальны падыход, дае зарад энергіі і табе самому. Адкрываеш дзверы ў палату, маленькі пацыент бачыць белы халат і быццам бы палохаецца ў чаканні чарговага ўколу. Імгненне, ён падымае вочы ўверх і — о, цуд! — расплываецца ва ўсмешцы. Тады разумееш: усе твае фантазіі недарэмныя —дзеці чакаюць казку.
Не хвалюйся: усё будзе добра.
І да самых сур’ёзных пацыентаў у бальнічных клоўнаў ёcць cвой падыход.
Загадчыца аддзялення Ганна ЯКІМЦОВА: смехатэрапію ніхто не адмяняўНа ўваходзе ў тэрапеўтычны корпус дактароў Цюбіка, Кузю, Кнопачку і Бруснічку сустракае строгая медсястра. «Клоўны!» — кідае кодавае слова Уладзіслаў. Медработнік усміхаецца, дарога адкрыта. Хлопцы і дзяўчаты выдатна арыентуюцца ў звілістых бальнічных калідорах. Злева направа, справа налева, па лесвіцы спуск, і мы ўжо ў спартыўнай зале. Тут валанцёрам выдзелілі куток — ёсць скрыня для захоўвання гульнявога інвентару і шафа для медыцынскіх халатаў. Медыцынская спецвопратка і зменны абутак абавязковыя. Праўда, уніформа мае адпаведны яркі «цюнінг». Адзенне, грым, псіхалагічная падрыхтоўка. У аддзяленнях заканчваецца ціхі час, так што на падрыхтоўку да выступлення нам усяго 15 хвілін. Нарэшце ўсе гатовыя, на выхадзе — абмеркаванне праграмы дзеянняў. План акцыі, рэжысёрская задума, спецэфекты. Валерый і Вікторыя ўзбройваюцца цацачнымі пісталетамі — яны плануюць цукерачнае рабаванне. У кішэнях поўна цацак з мыльнымі бурбалкамі, паветраных шарыкаў і іншага. Паміж справай хлопцы і дзяўчаты жартуюць: як ні рыхтуйся, усё роўна ў большасці сваёй даводзіцца ісці на экспромт. Імправізаваць у залежнасці ад сітуацыі, падладжвацца пад хворых дзетак.
А калі я плаваў па марах-акіянах...У вобраз мае спадарожнікі ўвайшлі адразу, як толькі мы ва ўсёй красе ступілі за парог спартзалы. Сёння нас чакаюць на 3-м паверсе, у аддзяленні оталарынгалогіі. На дзвярах ліфта напісана «Бальнічны ліфт» — доктар Цюбік строіць грымасу: маўляў, сам бы не здагадаўся, што ліфт тут з'яўляецца бальнічным. Яркая кампанія са смехам, бліскаючы чырвонымі насамі, завальваецца ў кабіну. На наступным паверсе ліфт тармозіць, дзверы адчыняюцца — патэнцыяльная пасажырка, якая хацела да нас зайсці, разгубілася ад нечаканасці, робіць міжвольны крок назад. «Клоўнаў выклікалі?» — знарок строга пытаюць у яе жартаўнікі. Здзіўленай наведвальніцы спатрэбілася нямала часу, каб апомніцца, потым яна яшчэ доўга дзякавала за крэатыўны падыход у лячэнні сваёй пяцігадовай унучкі...
Ці не сорамна? Гэтая Кнопачка нават чытаць не ўмее.
Гэта дзе тут Небаліты?А сапраўдная весялосць пачалася хвілінай пазней. Што толькі не вытваралі дактары Небаліты! Малыя забыліся і на ўколы, і на таблеткі. Віск і смех — з запасам на тыдзень. Медперсанал таксама не далёкі ад гэтай справы — дзе ж тут утрымацца ад рогату! На працягу гадзіны смехатэрапія пакарала сэрцы маленькіх пацыентаў. І нават самыя сарамлівыя ў выніку разняволіліся і ўсё імкнуліся пакатацца на спіне вясёлага Кузі або адарваць чырвоны нос у Кнопачкі. Многія здымалі тое, што адбывалася, на камеры тэлефонаў — паказаць свае забавы бацькам і яшчэ раз павесяліцца самім. А хваробы? Іх дзеці абавязкова перамогуць. Разам з клапатлівымі дактарамі і смешнымі клоўнамі.
Фота аўтара
