Верш «Надпіс на няскончаным партрэце» Ганна Ахматава напісала ў далёкім 1912 годзе. Ён увайшоў у першы зборнік паэткі «Вечар», які быў выпушчаны выдавецтвам «Цэх паэтаў». Прапануем вашай увазе гэты твор на мове арыгінала:
О, не вздыхайте обо мне,
Печаль преступна и напрасна,
Я здесь, на сером полотне,
Возникла странно и неясно.
Взлетевших рук излом больной,
В глазах улыбка исступленья,
Я не могла бы стать иной
Пред горьким часом наслажденья.
Он так хотел, он так велел
Словами мертвыми и злыми.
Мой рот тревожно заалел,
И щеки стали снеговыми.
И нет греха в его вине,
Ушел, глядит в глаза другие,
Но ничего не снится мне
В моей предсмертной летаргии.
А вось як ён гучыць у перакладзе на беларускую мову, які зрабіла Таццяна Папова:
Ах, не ўздыхайце пра мяне,
Туга — занятак грэшны, марны.
Вось тут, на шэрым палатне,
Узнікла я так дзіўна-цьмяна.
Рук-крылаў хваравіты згіб,
У вачах маіх — усмех шалёны.
Не здолела б я іншай быць
У чаканні горкай насалоды.
Ён так хацеў, так загадаў,
Сказаўшы мёртва-злыя словы.
Мой рот трывожна запалаў,
На шчокі лёг налёт сняговы.
Бязгрэшна-вінаваты ён,
Сышоў, не мне глядзіць у вочы,
Але перадсмяротны сон
Мне больш нічога не прарочыць.
І напрыканцы некалькі слоў звычайных перакладаў:
Разгаціна — рогулина
Угнаенне — удобрение
Цюцька — собачка
Хістанне — качание, колебание
Стос — штабель, стопа
Татулька — папочка
Пралыгаць — пронизать
Выдаткаванне — расходование
Дасканаласць — совершенство.
На гэтым сёння ставім кропку. Спадзяюся, у наступны раз зноў нешта цікавае пашукаем.
