Гэты верш Аляксандр Пушкін напісаў у 1826 годзе і прысвяціў сваёй няньцы Арыне Радзівонаўне. Нагадаем невялікі ўрывачак:
Подруга дней моих суровых,
Голубка дряхлая моя,
Одна в глуши лесов сосновых
Давно, давно ты ждешь меня.
Ты под окном своей светлицы
Горюешь, будто на часах,
И медлят поминутно спицы
В твоих наморщенных руках…
А цяпер паглядзім, як ён гучыць у перакладзе на беларускую мову:
Сяброўка дзён маіх суровых!
Даўно, даўно, наяве, ў сне
Сярод глушы лясоў сасновых
Адна чакаеш ты мяне.
Ты пад акном сваёй хаціны
Гаруеш, быццам на часах,
Марудзяць з кожнаю хвілінай
Пруткі ў паморшчаных руках.
Глядзіш ты часта на вароты,
На горны і далёкі шлях.
Сум, прадчуванні і клапоты
Ляглі цяжарам у грудзях…
А цяпер вашай увазе колькі слоў звычайных перакладаў:
власть — улада
катушка — шпулька
возможно — магчыма
июнь — чэрвень
скат, наклон — пахіл
цифра — лічба
изнеможение — знямога
зазноба, любовница — каханка
любимая, возлюбленная — каханая
сочувствие, сострадание — спагаданне
чушь — лухта
люлька, колыбель — калыска
бечевка, веревочка — матузок
толпа — натоўп
вырубка, подсека — ляда
охотник — паляўнічы
буква — літара
Дастаткова на сёння. А заўтра, спадзяёмся, зноў нешта перакладзём.
