Памятаеце, якія незвычайныя прыгоды здарыліся з Уладзімірам Маякоўскім, калі ён адпачываў на дачы?
В сто сорок солнц закат пылал,
в июль катилось лето,
была жара,
жара плыла —
на даче было это…
А далей прапануем вашай увазе гэты тэкст у перакладзе на беларускую мову, які зрабіў Кандрат Крапіва:
У сотні сонц заход палаў,
У ліпень перла лета,
гарачыня,
як вар,
плыла —
было на дачы гэта.
Прыгорак Пушкіна гарбіў
Акулавай гарою,
а ніз прыгорка —
вёскай быў,
крывіўся стрэх карою.
А там, за вёскаю, —
дзіра
была, напэўна, у доле,
і ў дзірку сонца кожны раз
спускалася паволі.
А заўтра —
свет заліты зноў
барвоваю навалай.
Мне гэта ўсё ўзбурыла кроў,
страшэнна раззлавала.
І так абурыўся я раз,
што ўсё ад страху зблекла;
у твар я сонцу крыкнуў:
“Злазь!
Пакінь цягацца ў пекла!”
Я крыкнуў сонцу:
“Дармаед!
Пястун аблочнай ваты!
А тут — не знай ні зім, ні лет,
сядзі, малюй плакаты!”
Я крыкнуў сонцу:
“Пачакай,
гультай залаталобы!
Чым так заходзіць,
лепш на чай
ты да мяне
зайшло бы!”
Ах, я ж загінуў!
Назнарок
ка мне,
па добрай волі,
само,
распяўшы промень-крок,
ідзе яно па полі.
Стаіўшы страх,
я стаў хутчэй
рэціравацца задам.
У садзе зірк яго вачэй.
Яно ўжо крочыць садам.
Праз дзверы,
шчыліны,
акно
ўваліла сонца маса,
і,
ледзь адсопшыся,
яно
загаварыла басам:
“Назад пагнала я агні
раз першы ад стварэння.
Мяне ты клікаў?
Чай гані,
гані, паэт, варэнне!”
Сляза з вачэй —
гарыць мой твар.
такая спёкі сіла, —
ды я яму —
на самавар:
“Ну, што ж,
сядай, свяціла!..”
Шчыра кажучы, вельмі хацелася давесці да ведама чытачоў увесь пераклад. Але зноў жа гэта зойме шмат месца. Таму на гэтым сёння і ставім кропку. А заўтра, спадзяёмся, зноў нешта паспрабуем пера-класці.
