Настаўніца матэматыкі мiнскай гімназіі № 36 Надзея Булаўко настолькі любіць сваю справу і свой навучальны прадмет, што і вучню не палюбіць яго проста немагчыма. Матэматыка даўно стала для яе не проста царыцай навук, а сэнсам ці нават самім жыццём.
Пра педагогіку, успамінае Надзея Міхайлаўна, яна марыла з самага дзяцінства. Чаму менавіта пра яе? Прычын таму было нямала. І вялікая папулярнасць прафесіі — большасць тагачасных дзяўчынак думалі аб настаўніцкай кар`еры, і мара таты — ветэрынарнага ўрача, які хацеў, каб яго дочкі абавязкова сталі настаўнікамі або медыкамі, ды і думкі самой дзяўчыны, якой падабалася займацца з дзецьмі. А тут яшчэ і любоў да матэматыкі. Так што, калі прыйшоў час выбіраць прафесію, адказ знайшоўся адразу. Як і ў яе сястры, таксама настаўніцы матэматыкі.
Чаму матэматыка? Вядома, дзякуючы добраму педагогу, але і не толькі. «У мяне заўсёды было імкненне да дакладных навук. Любіла рашаць задачы, удзельнічаць у конкурсах, — успамінае Надзея Міхайлаўна. — Ды і, акрамя гэтага, матэматыка вучыць усяму. Вучыць працавітасці, уменню засяродзіцца на чымсьці галоўным, выхоўвае пачуццё прыстойнасці. Плюс энтузіязм. Калі мае гімназісты вырашаюць творчыя задачы, у іх жа вочкі гараць!»
Вучылася Надзея заўсёды добра. Праўда, усміхаецца яна, ад залатога медаля яе аддзяліла ўсяго адна чацвёрка ў атэстаце, і тая — па адным з любімых прадметаў: фізіцы. «У тыя часы на медаль ніхто не цягнуў, — паціскае яна плячыма, — хоць праблема была міжасобасная». Але з гэтай нагоды дзяўчына не вельмі нервавалася — ведаў было дастаткова, каб у той жа год стаць студэнткай Гомельскага педуніверсітэта.
Запаветная мара спраўдзілася! Спачатку была школа ў Гомелі, потым, паколькі мужа перавялі на працу ў Мінск, і ў сталіцы. Выкладала ў школе № 51, а калі ў 1984 годзе адкрывалася новая школа № 166 (цяпер гімназія № 36), прыйшла туды завучам па вучэбнай рабоце. І засталася на чвэрць стагоддзя. «Калі будаўнікам і прарабам за доўгую працу на складанай вытворчасці належаць ільготы, — жартуе матэматык, — то педагогам, на жаль, такіх бонусаў не дастаецца. Але нашы самыя асноўныя льготы — гэта падзяка нашых вучняў».
Пра сваіх выхаванцаў Надзея Міхайлаўна гаворыць з асаблівай цеплынёй: усіх памятае, ведае іх апошнія навіны. Ёсць сярод іх і будаўнікі, і дыпламаты, і навукоўцы, і матэматыкі. Большасць яе рабят, а асабліва выпускнікі фізіка-матэматычных класаў, заканчвалі ўніверсітэты. Але ёсць адзін такі 10 «Б», які стаў для педагога амаль што родным. «Гэтым хлопцам ўжо па 40 гадоў, — на хвіліну паглыбляецца яна ў мінулае, — але яны па гэты дзень мае, родныя. Усе тэлефануюць параіцца, проста пагаварыць. Сустракаемся часта».
Што галоўнае для сапраўднага педагога? «Важныя не толькі веды, а тое, якім становіцца чалавек. Бо дзеці прыходзяць розныя, з розных сем`яў. Мы іх стараемся шліфаваць. Не толькі сваім прадметам, а ў цэлым, — упэўненая настаўніца. — Бо кожны прадмет выхоўвае. Мне важна, каб мае гімназісты мяне любілі, каб у нас было паразуменне. У тым ліку паразуменне з іх бацькамі. Бо часам, няхай і завочна, яны нашу настаўніцкую працу кантралююць. Так што мы як выкладчыкі гімназіі стараемся быць на вышыні».
Узнагароду знакам «Выдатнік адукацыі» педагог называе агульнай заслугай калектыву гімназіі. Бо тут такая атмасфера творчасці, узаемаразумення, што можна расці, развівацца і ўдасканальвацца. Акрамя таго, ёсць каму перадаць адказную місію — вучыць рабят матэматыцы. «Мне вельмі падабаецца, што на кафедру матэматыкі да нас цяпер прыйшлі маладыя педагогі, вялікія энтузіясты, — усміхаецца яна. — І я з імі, хоць значна старэйшая, адчуваю сябе ў сваёй талерцы. Мне цікава, мы шмат размаўляем, прадумваем урокі, распрацоўваем методыку падачы матэрыялу, каб ён быў зразумелы і цікавы сучаснаму школьніку».
А яшчэ яна лічыць сябе шчаслівым чалавекам, паколькі можа працаваць у школе. Бо настаўнікі жывуць энергетыкай вучняў, і таму, нягледзячы на ўзрост, заўсёды застаюцца маладымі душой. «Скажу шчыра, у мяне ў жыцці сітуацыі, каб з’явілася жаданне сабрацца і сысці з прафесіі, ніколі не ўзнікала, — раптам прызнаецца Надзея Міхайлаўна. — Наадварот. Калі з мужам прыйшлося пераехаць у Магілёў, дзе прапаноўвалі быць праграмістам, прыклала неймаверныя намаганні, каб знайсці працу па спецыяльнасці. Калі зноў прыйшла ў школу, гэта было такое шчасце! Я, мабыць, той чалавек, які нарадзіўся быць настаўнікам».
Дарэчы, для таго каб быць настаўнікам, на яе думку, аднаго прызвання мала. Трэба не толькі пастаянна вучыць іншых, але і штодзень вучыцца самому. І сама яна, нягледзячы на велізарны стаж, карпатліва рыхтуецца да кожнага ўрока. А што датычыцца матэматыкі, яна даўно стала сяброўкай усёй яе сям`і. Сын і дачка скончылі фізіка-матэматычныя класы, муж — доктар эканамічных навук. Унучка-старшакласніца таксама мае схільнасць да матэматыкі. «Так атрымалася, — усміхаецца Надзея Булаўко. — А можа, гэта лёс».
veraart14@mail.ru
