Трэцюю пяцiгодку шчыруе на пасадзе старшынi Мазырскага райвыканкома Мiхаiл Саўчык. 23 чэрвеня яму спаўняецца 60. Вiншуем!
Быццам вытачаны са ствала магутнага дуба, з кучаравай рыжаватай, злёгку пасярэбранай шавялюрай i прыязнай усмешкай на маладжавым твары, Мiхаiл Уладзiмiравiч нават сваiм знешнiм выглядам выклiкае пачуццi ўпэўненасцi, даверу i спакою. З такiмi людзьмi, як кажуць, можна iсцi ў разведку, яны не трусяць, не падводзяць, побач з iмi лёгка i прыемна працаваць. Менавiта такая выснова напрошваецца з расказаў яго землякоў — людзей, якiя добра ведаюць Мiхаiла Саўчыка.
Андрэй КОЛАС, заслужаны дзеяч культуры Беларусi, былы рэдактар “Сельской газеты” (цяпер — “Белорусская нива”):
— З Мiхаiлам Уладзiмiравiчам мы аднавяскоўцы – родам з Майсееўкi Мазырскага раёна, — сказаў Андрэй Данiлавiч. — На адным выгане кароў i авец пасвiлi, у адным лесе збiралi грыбы, ягады, арэхi, дахаты валачылi лапушысты бабоўнiк, а за шырокай Прыпяццю траву касiлi… Праўда, было гэта ў розныя гады, бо ён намнога маладзейшы, пасляваеннай, як кажуць, выкрайкi. Моцна адстаў ад мяне па ўзросту! Але ж не прагадаў: не пабачыў жахаў вайны, якiя давялося перажыць майму пакаленню.
Але ж хапiла гора i яму – ад цяжкiх наступстваў той бойнi i разрухi. Яму i яго мацi Арыне Акiмаўне, нястомнай руплiвiцы-працаўнiцы. У 1943 годзе фашысты спалiлi нашу вёску. Страцiла тады Арына бацькоў, у якiх яна была адна-аднюсенька. Пасля вайны выхоўвала сына, iмкнулася даць яму адукацыю, якую сама не здолела атрымаць… I хлапец вучыўся старанна, паспяхова скончыў сярэднюю школу. Старшыня калгаса Пятро Сiтнiк (дарэчы, дзядуля вядомай сёння на ўвесь свет эстраднай зорачкi Ксюшы) “сасватаў” яго ў брыгадзiры… Папрацаваў Мiхаiл год, а пасля падаўся ў рамеснае вучылiшча, каб атрымаць рабочую спецыяльнасць, самастойна зарабляць грошы, дапамагаць мацi. А затым — армiя, вучоба ў сельгасакадэмii, з дыпломам вучонага агранома вярнуўся ў родную гаспадарку. Здольнага маладога спецыялiста заўважылi, накiравалi старшынёй калгаса. Узяўся Мiхаiл Уладзiмiравiч за справу сур’ёзна, з энтузiязмам— i паказчыкi пайшлi ўгору… Менавiта тады i стаў заслужаным работнiкам сельскай гаспадаркi рэспублiкi. Адтуль — праменькая дарога ва ўпраўленне сельскай гаспадаркi, галоўным аграномам, а пазней – у райвыканком, на ганаровую, але няпростую, нялёгкую пасаду старшынi…
Расказаў я гэтыя бiяграфiчныя звесткi i задумаўся: гэта ж у нейкiм сэнсе тыповы шлях тысяч вясковых хлопцаў, якiя атрымалi грунтоўную працоўную, армейскую загартоўку, з дапамогай дзяржавы зрабiлi дастойную працоўную кар’еру. Канешне, не кожны змог стаць, як Мiхаiл Саўчык, кiраўнiком раённай улады, але ж хiба справа ў пасадзе? Галоўнае – сумленна працаваць на карысць нашай радзiмы, унесцi свой уклад у яе працвiтанне.
Уладзiмiр ДВОРНIК, член Савета Рэспублiкi Нацыянальнага сходу Беларусi, дырэктар саўгаса-камбiната “Зара” Мазырскага раёна:
— У асобе Мiхаiла Саўчыка мы маем кiраўнiка, якi ў складаных умовах пераходу да рынку здолеў нацэлiць кiраўнiкоў i спецыялiстаў на пошук эфектыўных шляхоў сацыяльна-эканамiчнага развiцця гаспадарак раёна, дапамагчы iх кiраўнiкам у мадэрнiзацыi матэрыяльна-тэхнiчнай базы, укараненнi сучасных прагрэсiўных тэхналогiй. Асаблiва яскрава гэта вiдаць на прыкладзе нашага саўгаса-камбiната. У свой час гэта быў агромнiсты, на 50 тысяч свiней, комплекс-банкрот з вялiзным падзяжом жывёлы i стратамi. Яго пабудавалi ў сямiдзесятыя-васьмiдзесятыя гады мiнулага стагоддзя без улiку магчымасцей кармавой базы i папаўнення пагалоўя свiней. Менавiта па iнiцыятыве старшынi райвыканкома комплекс выдзелiлi са складу эксперыментальнай базы. Я быў тады галоўным ветурачом раёна i сам напрасiўся ў кiраўнiкi комплексу. Мiхаiл Уладзiмiравiч падтрымаў маю кандыдатуру, а затым ва ўсiх нашых справах я адчуваў яго падтрымку. Нашыя спецыялiсты прыкiдвалi i так, i гэтак i прыйшлi да высновы: нам не ўзняцца з кален, калi не забяспечыць комплексны, адзiны цыкл: вытворчасць – перапрацоўка – рэалiзацыя прадукцыi. Iдэя для таго часу гучала даволi нязвыкла, i не ўсе нас разумелi… I менавiта ў гэты складаны час, калi iдэя, як кажуць, вiсела на валаску, сваю цвёрдую станоўчую пазiцыю выказаў Саўчык. Разам са спецыялiстамi з раёна, якiх накiраваў да нас старшыня райвыканкома, мы распрацавалi эфектыўны варыянт мадэрнiзацыi гаспадаркi. I пазней, на ўсiх этапах яе ажыццяўлення, мы пастаянна адчувалi пiльную ўвагу Мiхаiла Уладзiмiравiча. А вынiк вядомы: вытворчасць мяса ў саўгасе-камбiнаце павялiчылася за сем гадоў з 2226 да 5171 тоны, надой малака ад каровы – з 900 да 5666 кiлаграмаў. Рэнтабельнасць дасягнула 30 працэнтаў, растуць аб’ёмы рэалiзацыi прадукцыi. У рэйтынгу ста найбольш эканамiчна плацежаздольных гаспадарак “Зара” дасягнула самых высокiх паказчыкаў. Нашы дасягненнi высока ацанiў Прэзiдэнт краiны Аляксандр Лукашэнка, якi наведаў гаспадарку i пахвалiў калектыў за высокую культуру земляробства i жывёлагадоўлi, укараненне мала-стратных тэхналогiй вытворчасцi i перапрацоўкi прадукцыi. Вопыт саўгаса-камбiната, зазначыў Прэзiдэнт, неабходна выкарыстоўваць у iншых рэгiёнах краiны. Лiчу: у дасягненнях нашай гаспадаркi немалы ўклад i старшынi райвыканкома Мiхаiла Саўчыка. Ён глядзiць далёка, не ўлазiць у розныя дробязi, жыве перспектывай.
Сяргей КАСЦЯН, дэпутат Палаты прадстаўнiкоў Нацыянальнага сходу Беларусi, намеснiк старшынi Пастаяннай камiсii па мiжнародных сувязях i краiнах СНД:
— Скажу без перабольшання: мне iмпануе стыль работы Мiхаiла Уладзiмiравiча, з iм прыемна працаваць — усе пытаннi вырашаюцца аператыўна, без цяганiны. Так было, калi прымалiся рашэннi па адкрыццi карцiннай галерэi ў вёсцы Гурыны, экалагiчнага цэнтра ў Казенках, iншых пытаннях. Усе карысныя справы, здзейсненыя па iнiцыятыве i з дапамогай Мiхаiла Саўчыка, нялёгка i падлiчыць.
Галоўны наш клопат — i мой як дэпутата, i Саўчыка як кiраўнiка выканаўчай улады – дабрабыт людзей, iх сацыяльныя запатрабаваннi. Скажам, мы доўга дабiвалiся будаўнiцтва дарогi з цвёрдым пакрыццём да Васькаўкi. Вёсачка невялiчкая, засталiся там адны старыя… У сельсавет цi ў бальнiцу iм дабрацца цяжка, па пяску i балоту не пройдзе нi “хуткая дапамога”, нi пасажырскi аўтобус… Вось i ўзялiся за справу, да яе падключыўся i тагачасны кiраўнiк Камчарнобыля… Агульнымi намаганнямi здолелi падвесцi да Васькаўкi добрую дарогу…
Яшчэ адным важным аб’ектам такiх намаганняў стаў кукурузна-калiбровачны завод. На розных узроўнях улады супрацiўленне будаўнiцтву гэтага завода было дастаткова моцным. Але, пэўна, не ўсе ведалi i ведаюць, што Мiхаiл Саўчык i я не прывыклi спыняцца на паўдарозе, тым больш калi ўпэўнены, што гэта патрэбна нашай краiне, нашым грамадзянам. I зноў-такi, дзякуючы разуменню i падтрымцы тагачаснага мiнiстра сельскай гаспадаркi i харчавання Мiхаiлу Русаму нам удалося скрануць праблему з мёртвай кропкi, завод быў узведзены. Яго наведаў Прэзiдэнт краiны Аляксандр Лукашэнка, якi выказаў шэраг слушных заўваг, парад i ў цэлым ухвалiў будаўнiцтва гэтага аб’екта…
Але справа не толькi i не столькi ў гаспадарчых клопатах старшынi райвыканкома, але i ў тым, як ён пры гэтым сябе паводзiць, з якiм настроем i пачуццём працуе, гутарыць з людзьмi. Я ведаю яго больш за трыццаць гадоў, даводзiлася бачыць Мiхаiла Уладзiмiравiча ў розных стасунках, нават вельмi напружаных, але ён заўсёды вытрыманы, ветлiвы, дружалюбны. Таму i людзi цягнуцца да яго, паважаюць i як кiраўнiка, i як чалавека.
