Прыехаўшы празрыстым вясновым днём да родных магіл, мы адчуваем не толькі светлы смутак па дарагіх нябожчыках, але і радасць ад спаткання са знаёмымі з дзяцінства мясцінамі, з блізікімі і далёкімі сваякамі, з землякамі, якіх раскідала па свеце, з якімі і ўбачышся толькі раз у год – на Радаўніцу.
Нездарма ж даследчыкі мяркуюць, што назва гэта – аднакарэнная не толькі з “радасць”, але і з “Радзіма”, і з “Род”. Радаўніца – дзень незвычайны. Дзень, калі проста ў паветры лунае гэтая еднасць з роднай зямлёй, з тымі, каго няма, з тымі, хто ёсць, з тымі, хто прыйдзе пасля, калі нас не будзе. Повязь пакаленняў, повязь часу – тыя самыя карані, якімі моцна трымаемся на сваёй спрадвечнай зямлі.
