Узгадваю сапраўднага сябра нашай сям’i — газету. Некалi ў наш дом паштальён прыносiў цэлы стос перыядычных выданняў. Мы, дзецi, адразу пачыналi ў iх разглядваць цiкавыя фотаздымкi, шукалi адказы на вiктарыны. Тата захоўваў нумары газет, дзе друкавалiся матэрыялы пра ветэранаў Вялiкай Айчыннай вайны, i радаваўся, калi бачыў знаёмыя твары i прозвiшчы. Запомнiлiся шчаслiвыя татавы вочы, калi пазней я, брат i сястра хвалiлiся сваiмi замалёўкамi, рэпартажамi на старонках перыядычных выданняў. А напярэдаднi Дня Перамогi ён заўсёды казаў: «Не забудзьце, дзецi, напiшыце ў газету…» I мы пiсалi, бо разумелi, што нататка пра ваенныя гады для таты як глыток свежага паветра, гэта тое, што дапамагала яму жыць.
Зараз свой погляд праз гады звяраю з табой, паважаная «СБ. Беларусь сегодня».
Мне вельмi даспадобы вёрстка газеты. У журналiстаў рэдакцыi шпаркае i вельмi вострае пяро. На дзiва высакародны i непаўторны стыль, чысцiня думак! I як прыемна, што кожны з вас, шаноўныя журналiсты, дзелiцца са шматлiкай чытацкай аўдыторыяй кропелькай свайго цуду — талентам. Праменьчыкаў дабра ўсiм вам i пазiтыву!
У жыццi ўсё магчыма, калi праца ў радасць. Прыгожае побач, толькi трэба гэту прыгажосць заўважыць, прытулiцца да яе сэрцам… Iскрынкi майго шчасця — гэта дзецi. Iх вучу таму, што ўмею сама, вучуся ў iх i разам з iмi iду па жыццi.
У час урока прапанавала вучням паразважаць над прыказкай «Жыццё пражыць — не поле перайсцi». Адзiнаццацiкласнiкi выказалiся так: жыццёвае поле — гэта месца сустрэч з людзьмi, i добрымi, i дрэннымi. I вымяраецца яно не колькасцю пражытых гадоў, а колькасцю добрых спраў. Калi чалавек сам каваль свайго шчасця, то ўсё ж такi гэтае шчасце шмат у чым залежыць i ад таго, якiя людзi сустрэлiся на шляху. У той момант мне падумалася: мабыць, нiхто з нас нават i не заўважаў, у якi час ён жыве. А калi i рабiў гэта, то мiмаходам. Спытаем любога чалавека, як ён ацэньвае сваё матэрыяльнае цi нематэрыяльнае становiшча. I напэўна, у адказ пачуем шмат скаргаў, незадаволенасцi. А як жа станоўчыя моманты? Няўжо iх зусiм няма?
А можа, сёння так звыклiся з добрым, што яно проста стала чымсьцi звычайным цi нязначным?
Як важна iсцi па зямлi i заўважаць перш за ўсё добрае ў чалавеку. З маленькiх штрыхоў-момантаў i складаецца наша жыццё. Галоўнае — слухаць сваё сэрца i ўсе цяжкасцi перамагаць разам. I тады ўсё абавязкова будзе добра: у сям’i, на працы i ў краiне.
Ганна ПЕРВАЯ, настаўнiк рускай мовы i лiтаратуры гiмназii № 1 Дзяржынска.
