Praktyka utrwaliła teorię

Model rozwoju społeczeństwa, który opiera się na zasadach ochrony socjalnej ubogich, gdy wszystkie branży pracują jako jeden organizm, a nie czyjeś poszczególne biznesy, nie może być błędny. Prognozy krytyków obecnego modelu rozwoju, co do zasady, biorą pod uwagę tylko czynniki ekonomiczne. Ale one wynoszą tylko 30 procent sukcesu. Pozostałe wypadają na warunki społeczne, do których odnoszą się równość i sprawiedliwość w społeczeństwie, gwarancje zabezpieczenia społecznego. W rzeczywistości, w gospodarce, a także w dziedzinie wojskowości, wynik w dużym stopniu zależy od morali, a potem już od techniki. To nie przypadek, że w ostatnich latach zagraniczni eksperci coraz więcej szacują rozwój krajów nie tylko ze względu na wzrost PKB, ale na rankingi, które określają pomyślność socjalną i nastroje w społeczeństwie.

I w tych rankingach społecznych Białoruś zawsze okazuje się w “złotym środku” lub powyżej tych, które są uznawane za kraje zamożne. Na przykład, w rankingu szczęścia jesteśmy na 53. miejscu z 187 krajów, podczas gdy, na przykład, Stany Zjednoczone — tylko na 104. Według stopnia rozwoju potencjału człowieka jesteśmy na 65. pozycji, wchodząc do grupy krajów o wysokim rozwoju człowieka. Według poziomu wykształcenia mamy 34. miejsce na świecie, według ochrony zdrowia — 44. Według warunków dla macierzyństwa kraj zajmuje 26. miejsce wśród ponad 170 krajów. Tendencja jednak. A to oznacza, że zadanie modelu rozwoju jest nie w tym, aby dogonić popyt, ale w tym, aby zrobić życie ludzi lepszym w oparciu o zasady równości i sprawiedliwości. 

Zostało to potwierdzone w ostatnim badaniu ekspertów Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Doszli do wniosku, że im większa w kraju nierówność społeczna, tym wolniej i niestabilniej jest wzrost gospodarczy. I że rządy musiałyby bardziej skupiać się na standardzie życia średniej i niższej klasy społeczeństwa. Co robi się w naszym kraju od ponad 20 lat. Ochrona socjalna ludności — to praktyczne potwierdzenie faktu, że ludzie są głównym zasobem rozwoju. 

Gospodarka jest, bez wątpienia, głównym narzędziem dla fundamentu życia. Ale nie jesteśmy robotami, a więc gospodarka — to przede wszystkim relacje międzyludzkie. Czyli eksperci MFW uznali: pomysły ekspansji instytucji finansowych USA, a później także UE, do krajów mniej rozwiniętych doprowadziły do tego, że liczba biednych ludzi na świecie zaczęła rosnąć 4 razy szybciej, niż bogatych: 61 milionów ludzi otrzymują takie samo wynagrodzenie, jak i 3,5 miliardów z bardziej niskimi dochodami. Oznacza to, że z każdego dolara otrzymanego przez najbogatszych ludzi świata, najbiedniejsi dostają 1,7 centów. W efekcie wysoki poziom nierówności ma negatywny wpływ na wydajność. Dzieci ubogich klas otrzymują niski poziom wykształcenia, odmawiając się z powodu problemów finansowych od wstąpienia do uczelni wyższych. Jeśli na dodatek brakuje jedzenia i nie widać perspektyw dla młodych ludzi, to szybko tworzy się wybuchowa masa niezadowolonych. Właśnie nierówność w dochodach staje się główną przyczyną wojen i konfliktów. Trzy filary białoruskiego modelu — to zapewnienie zabezpieczeń społecznych, dążenie do równości dochodów, sprawiedliwy porządek społeczny. Wymaga to silnego państwa i silnego aktywnego lidera, który daje impulsy młodej gospodarce. Poniweaż w celu wychowania nowego użytkownika wystarczy pół roku, a produkcja jest uprawiana przez lata i wymaga stabilności i porządku. Przy słabym państwie stopniowe i płynne przejście od gospodarki administracyjnej do liberalno-rynkowej jest niemożliwe. W związku z tym u nas, w dobrym tego słowa znaczeniu, państwo wszystko obchodzi. Inaczej nie może być w okresie przejściowym. Niedochodowe przedsiębiorstwa, brak konkurencji, niski poziom wydajności pracy — to wszystko jest do przezwyciężenia. Najważniejsze jest to, że praktyka białoruskiego modelu rozwoju znacznie wyprzedziła teorię.