Без натхнення нават чатырохрадкоўя не напішаш. Але адкуль жа яго браць?
“Гэта такі госць, які не прыходзіць на першы покліч”, — пісаў Чайкоўскі. Цікава, у якіх умовах пішуць прыпеўкі нашы чытачы?
Мікалай Сільчанка з Гомеля прызнаўся, што яго лепшыя вершы нараджаюцца ноччу. Днём для творчасці не хапае часу: агарод, недабудаваная дача... Мітусня, адным словам.
Сочиняю я частушки,
Сохраняю их в подушке.
Предлагаю свет Ирине:
Посмеемся на перине.
Баба с дедом веселились
— В новом доме поселились.
Баба топнула ногой
И притопнула другой.
Затем долго голосила
— В зале пол перекосило.
У розетки — провода.
Бабка сунулась туда.
Ох, проклятая розетка,
Не поможет бабке дедка.
Охи-ахи за стеной.
Дед давно стал никакой.
Ох, и провокация
— Звукоизоляция.
Пилим, клеим и строгаем,
Недоделки исправляем.
Потому и невесёлы
Наши новосёлы.
Ох, вселился в бабку бес:
“Дед, купи мне “Мерседес”.
А не купишь мне “мотор”
— Махну с кумом за бугор”.
А вось Вольга Лабажэвіч з Клецка піша прыпеўкі тады, калі ёй сумна, калі, як кажуць, не да смеху. Трэба ж неяк падымаць сабе настрой і пазбаўляцца цяжкіх думак. Прыпеўкі, на яе думку, нядрэнныя абязбольвальныя сродкі. У пасляаперацыйны перыяд Вольга за тыдні два напісала каля 700 прыпевак! Раіць і іншым так рабіць.
Не магу цярпець рэкламу:
Захапіла гэтак маму.
Праглядзіць пакуль іх дзвесце,
Не згатуе нават есці.
Я на лавачцы сядзела,
Салавейку слухала.
Ты гарэлку выпіваў,
Перагар я нюхала.
Валасы я фарбавала
— Валасоў амаль не стала.
Як яшчэ разок памажу,
Што мой мілы тады скажа?
Курыць тата, курыць мама,
Вось наглядны прыклад самы:
Закурыў малы сынок,
З калыскі цягнецца дымок.
А як і якія прыпеўкі пішаце вы, паважаныя чытачы? Чакаем вашых лістоў. Будзем спяваць разам!
