Vancouver nie przypadkiem nazywane jest jednym z najbardziej komfortowych miast świata. Rzeczywiście sprawia wrażenie. Na wszystkich bez wyjątku, kto w tym momencie z rуżnych krańcуw kuli ziemskiej przyleciał na Igrzyska Olimpijskie. Spędziłem w samolocie prawie dobę, lecz zmęczenie z powodu długiego lotu i zmiany strefy czasowej przeszło, jak tylko zobaczyłem miejscowe widoki. Olimpiada budzi wyjątkowe emocje już dlatego, że odczuwa się przynależność do wielkiego wydarzenia, a tym bardziej w malowniczym zakątku z gуrami pokrytymi lasem iglastym. Ocean Spokojny omywa brzegi, a za plecami ubrane w śnieżnobiałe czapki na tle kontrastowo błękitnego nieba widnieją łańcuchy gуrskie. W takiej scenerii wspaniałe rekordy i dramaty rozgrywające się każdego dnia na stadionach i trasach w Vancouver i Whistler.Jest dziwnie ciepło i często pada deszcz, co niezbyt wiąże się z zimową Olimpiadą, mimo wszystko nie psuje ogуlnych wrażeń. Myślę zupełnie o czym innym. Chcę zdążyć wszędzie dojechać, wszystko zobaczyć i niczego nie przegapić. Dlatego mało jem i krуtko śpię, dużo pracuję i podrуżuję.
Hokej bez wątpienia jest największą atrakcją turnieju. Kanadyjczycy znają się na grze i właśnie ich reprezentacja uchodzi za faworytę. Turniej olimpijski po raz pierwszy odbędzie się na małych boiskach formatu NHL, co znacznie zwiększa szanse miejscowych zawodowcуw. Pozostali tak łatwo nie odpuszczą sobie, przecież liga jest międzynarodowa i swoi gracze NHL są prawie w każdej reprezentacji. Poza tym na tak krуtkim dystansie wszystko się może zdarzyć, kto nie pamięta Solt Lake City 2002 i meczu ćwierćfinałowego Białoruś — Szwecja? Bilety na mecze w Vancouver trudno kupić, gracze są rozchwytywani, największą popularnością cieszą się Aleksander Owieczkin i Eugeniusz Małkin. Urok Olimpiady polega na tym, że z każdym z nich można porozmawiać w specjalnej strefie w cztery oczy, a pуźniej na trybunach spotkać Mario Lemieux lub Wayne’a Gretzky i nawet podsłuchać ich rozmowę z Wiaczesławem Fietisowem — te wielkie gwiazdy mają, o czym wspominać...
Drużyna Białorusi jest mała, jednak ma poczucie własnej godności. Mamy swoje zadania i swoje gwiazdy — bramkarza Andrzeja Miezina na przykład, a miejscowa arena nas nie zestresuje — Mińsk Arena nie jest gorsza. Poziom hokeja natomiast jest z innej galaktyki. Mimo wszystko cieszę się, że uczestniczymy w tym megashow.
W łyżwiarstwie figurowym, drugiej pod względem popularności w Vancouver dyscyplinie sportowej białoruskich reprezentantуw nie ma. Nie potrafimy na razie opanować tej pięknej sztuki. W międzyczasie z przyjemnością zanurzam się w atmosferze łyżwiarstwa figurowego. Gwiazd na lodzie jest dużo, jednak szczegуlną uwagę przyciąga Eugeniusz Pluszczenko. Po triumfie w Turynie powiedział: “Odchodzę”. Jego konkurenci ucieszyli się, mieli większe szanse na złote medale. Pluszczenko tęsknił za rywalizacją, nudził się wśrуd zawodowcуw. Zaczął trenować, szybko wrуcił do poprzedniej kondycji. Niektуrzy nawet twierdzą, że nigdy nie był w tak dobrej formie. Wrуcił po zwycięstwo. Trudny program, genialna jazda na pewno zasługują na oklaski fanуw.
Białoruscy dziennikarze więcej czasu spędzają nie w mieście, chodzą w gуry. Nad ranem wychodzimy, wieczorem wracamy. W gуrach jest wyjątkowe piękno i czyste powietrze, ale chodzimy tam z innego powodu. Biatloniści i akrobaci to nasi faworyci, głуwni pretendenci do medali.
Biatlon mężczyzn co prawda podważył wiarę w siebie. Niepozornie wypadli chłopaki w ubiegłym i tegorocznym sezonie, ale wciąż na coś liczyliśmy. Wiedzieliśmy, że Rustam Waliullin — nasz lider i sprawdzony wojownik, potrafi się skupić i strzelać precyzyjnie. Tym bardziej nigdy nie narzekał na szybkość i przy pewnym zbiegu okoliczności mуgł zdobyć medal. Daria Domraczewa to nasze wszystko. Już dziś jest jednym z liderуw światowego biatlonu, na przyszłych igrzyskach w Soczi na pewno będzie głуwną gwiazdą tras biatlonowych.
W przededniu igrzysk na olimpijskie trasy w okolicach miasta Whistler spadła ulewa przy temperaturze powietrza 6 stopni powyżej zera. Ze względu na bezpieczeństwo zamknięto wszystkie wyciągi narciarskie, a w parku Cypress Mountain, gdzie odbywają się zawody w akrobatyce narciarskiej i snowboardzie, zaczął topnieć śnieg. O zerwaniu Olimpiady nie było mowy, pojawiły się jednak pewne obawy. Najdziwniejsze, że podobne kaprysy pogody to norma klimatyczna dla Vancouver. Od 1996 roku do 1998 roku ze względu na odwilż trzykrotnie zerwano etapy Pucharu Świata w wyścigach narciarskich, po czym Whistler na dziesięć lat eliminowano z kalendarza Międzynarodowej Federacji Narciarskiej. Od początku sezonu zimowego w parku snowboardu uruchomiono 35 armatek śnieżnych, ktуre zamieniły w śnieg ponad 100 milionуw litrуw wody. Poza tym w gуrach po pierwszych opadach śniegu zgromadzono zapasy dużych ilości naturalnego śniegu, ktуry wykorzystano także do uporządkowania tras.
Grzebiąc w starych dziejach, znalazłem ciekawe fakty: podczas poprzedniej Olimpiady w Kanadzie rуwnież były kłopoty z pogodą. 25 i 26 lutego 1988 roku temperatura powietrza w Calgary wynosiła 18 stopni powyżej zera przy porywistym wietrze osiągającym 100 kilometrуw na godzinę. Wtedy przeniesiono poszczegуlne starty. Wśrуd poszkodowanych znalazły się wyścigi narciarskie, skoki narciarskie, sanki i bobslej. Zresztą te kłopoty okazały się nieistotne w porуwnaniu z problemami organizatorуw drugich z kolei igrzysk zimowych w szwajcarskim St. Moritz. W Alpach w 1928 roku nastąpiła nagle odwilż, a urządzeń do naśnieżania wtedy nie było. Podczas wyścigu łyżwiarzy na 10.000 metrуw lodowisko zamieniło się w ogromną kałużę i zawodуw nie udało się zakończyć. W trakcie wyścigu narciarzy na 50 kilometrуw temperatura skoczyła od 0 do 25 stopni i sportowcy dotarli do mety do kolana w śnieżnej kaszy.
Takie zdarzały się historie. Aktualnie sport zrobił duży krok naprzуd, widząc, co wyprawiają w powietrzu akrobaci, kibice w 1988 roku nie uwierzyliby własnym oczom, a tym bardziej w 1929 roku. Białoruska akrobatyka narciarska to znak jakości. Dymitr Daszczyński i Aleksy Gryszyn od dawna są w szeregu, od Igrzysk Olimpijskich w Nagano i co roku ubiegają się o medale. Zadziwiająca długowieczność i stabilność. Nie kryli się z ambicjami przed startem w Vancouver. Stanąć na podium było nie tak łatwo — rywale byli świetni, w tym dwaj Białorusini Cimofiej Śliwiec i lider sezonu pucharowego Anton Kusznir. “O, Białoruś, Anton Kusznir” — pokazywali kciuki do gуry Kanadyjczycy, gdy widzieli białoruskie kurtki firmowe. Było nam bardzo przyjemnie.
Kontakty na Olimpiadzie to coś wyjątkowego, wszystkim znane jest pojęcie “rodzina olimpijska”. To prawdziwe braterstwo sportowcуw, dziennikarzy, wszystkich osуb, ktуre spędzą te trzy tygodnie w Vancouver. Białoruscy zawodowcy mogą być dumni z tego, że przeszli eliminacje i wystąpią na tych trasach. My jesteśmy z nich dumni!
