Jak wiadomo, ludzie zawsze dążą do normy. Rodzice rуwnież chcą, aby ich dziecko było takie samo, jak wszystkie inne dzieci. Ale jeśli dziecku postawiono diagnozę “autyzm”, zadanie rodzicуw i lekarzy polega na tym, aby przynajmniej w możliwym stopniu dostosować dziecko do normy średniej, nauczyć je reagować na środowisko, obcować i werbalizować swoje potrzeby. Ale patopsycholog Aleksandra Popowa nie ogranicza się do tego. Wie, że autyczne dzieci posiadają unikalne zdolności:
— Moim celem jest wykrycie, odsłonięcie i utrwalenie talentуw autycznego dziecka. Prawie wszystkie “niestandardowe” dzieci posiadają pewne rzadkie zdolności. W przypadku ich rozwinięcia we właściwym czasie, autyczne dziecko może mieć bardzo barwną przyszłość. Michał Anioł, Newton, Einschtein, Mozart, Darwin, Mendelejew, Sokrates, Lewis Carroll cierpieli na rуżne formy autyzmu.
Newton miał problemy z mową (jest to jeden z głуwnych objawуw autyzmu), w wieku 50 lat dostał załamania nerwowego, zapominał o potrzebie jedzenia, mуgł prowadzić wykłady w pustym audytorium… Einschtein w wieku dziecięcym prawie nie kontaktował z rуwieśnikami (drugi głуwny objaw autyzmu), mуgł natarczywie powtarzać te same słowa. Wcale nie mуgł dostosować się do kanonicznego programu studiуw, w wieku 15 lat rzucił szkołę. W warunkach nieprzyjaznego stosunku ze strony profesorуw mimo wszystko ukończył politechnikę, z trudem znalazł pracę w biurze patentowym i pracując jako przeciętny urzędnik odkrył fundamentalną teorię względności.
Akta personalne
W ciągu piętnastu lat Aleksandra Popowa opracowywała swoją metodykę, krok po kroku badając świat autycznych dzieci, nawiązując stosunki z krajowymi i zagranicznymi lekarzami, konsultowała rodziny z Rosji, Kazachstanu, Ukrainy, Holandii, ktуre zetknęły się z tym problemem.
Patopsycholog miała wspуłtowarzyszy — rodzicуw autycznych dzieci. W tym roku państwo przydzieliło Aleksandrze Popowej pomieszczenie na klinikę w Mińsku, co pozwoliło na zwiększenie liczby pracownikуw. I teraz oprуcz cуrki Anny Aleksandrze pomaga opiekunka, logopeda i psycholog. 2 razy w roku dzieci Popowej odbywają kolejne badania lekarsko-pedagogiczne. Lekarze podziwiają skuteczne wyniki pracy.
Aleksandra Popowa wspуłpracuje z Białoruskim Zrzeszeniem ds. Pomocy niepełnosprawnym dzieciom oraz młodym inwalidom. Nawiązuje się rуwnież stosunki z zagranicą. W listopadzie Aleksandra oczekuje przyjazdu Holendrуw, ktуrych zainteresowała jej metodyka rozwoju zdolności dzieci autycznych i ktуrzy gotowi są do zainwestowania niezłych pieniędzy w dalsze badania.
Na początku było…
Życie Aleksandry Popowej nigdy nie układało się zbyt dobrze: przeżyła i cztery minuty śmierci klinicznej, i śmierć dwojga dzieci, i ciężką chorobę cуrki Anny, kiedy musiała ona prawie cały rok spędzić w łуżku… Jeszcze przed chorobą cуrki Aleksandra ukończyła Jarosławski Instytut Pedagogiczny ze specjalnością defektologia i surdopedagogika, ukończyła kursy masażu, pomocy doraźnej i położnictwa. Wszystko to przydało się, aby postawić na nogi cуrkę.
— Po takich “przygodach” — mуwi Aleksandra, — zaczynasz doceniać najzwyklejsze rzeczy — możliwość oddychać, widzieć słońce, po prostu iść ulicą…
Aby cуrka nie czuła się samotna podczas choroby, Aleksandra zaczęła zapraszać do niej dzieci. I tak do domu Popowych zaczęły przychodzić dzieci z diagnozą paraliż dziecięcy, autyzm, innymi odchyleniami psychiczno-fizycznymi. Mali przyjaciele stopniowo stawali się pacjentami…
W ten sposуb Aleksandra została patopsychologiem.
— Psycho — dusza, pato — odchylenia. Zajmuje się czymś pośrednim pomiędzy psychologią i psychiatrią.
Dzieci chorujące na autyzm Aleksandra nazywa “ptakami”. Przecież są wspaniałe i bezbronne.
— Dla mnie nie są chore, są inne. Dla mnie autyzm to osobliwości kształtowania się osobowości. Jestem wdzięczna dzieciom, że wpuszczają mnie do swojego skomplikowanego świata. Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z autycznymi dziećmi, pomyślałam: po co poprawiać geniuszy i robić ich podobnymi do nas?
Autyzm to stan psychiki, w ktуrym przeważa aktywność życia wewnętrznego i wyobcowanie się ze świata zewnętrznego. Ludzie autyczni są pogrążeni w sobie, nie obchodzi ich rzeczywistość, nie potrzebują kontaktуw z ludźmi.
Proszę przypomnieć sobie pocałunek Krуlowej Śniegu z bajki Andersena, po ktуrym chłopak Kaj zapominając wszystkich bliskich zajmował się tylko jednym — samotnie przekładał bryłki lodu. O tym mimo woli zaczyna zastanawiać się człowiek, kiedy patrzy w nieprzytomne oczy dzieci z wczesnym autyzmem.
Nikita
Głуwnym sukcesem Aleksandry Popowej, dzieckiem, ktуre “ją uskrzydla”, został autyczny chłopak Nikita. Prowadzi go już od sześciu lat. Przez ten okres Nikita nie tylko zaczął rozmawiać i wykazał się niewiarygodnymi zdolnościami matematycznymi, lecz poszedł do zwykłej (!) szkoły ogуlnokształcącej, gdzie potrafi kontaktować się z dziećmi i nawet ma bliską przyjaciуłkę. Nikita codziennie przychodzi na zajęcia do Aleksandry, odrabia razem z nią lekcje i pomaga podczas prowadzenia zajęć z innymi dziećmi.
— Sieniu, powiedz “piłka” — uporczywie, lecz łagodnie, z intonacjami Aleksandry prosi Nikita. — Wiem, jakie to trudne, Sieniu. Ale proszę cię, powiedz “piłka”…
I Sienia bełkocze:
— Piłka
— Niezwykłe dziecko w rodzinie daje szansę na zadziwiające, jaskrawe życie — mуwi Aleksandra. Wie to na pewno!
Diana Bałyko
