Амаль дваццаць гадоў сястра не атрымлівае вестачку ад свайго брата
Тамара Рыгораўна Васілюк (у дзявоцтве Гаўрыловіч), ураджэнка вёскі Гліннае Докшыцкага раёна, якая зараз жыве ў Брэсце, шукае свайго брата, Валерыя Рыгоравіча Гаўрыловіча. Яны апошні раз размаўлялі па тэлефоне ў 1994 годзе. Ён тады жыў у горадзе Мурманску і працаваў электрыкам на “Поўначрыбхоладфлоце”.
Стрыечную сястру Зою Сцяпанаўну Сахаркову (прозвішча дзявочае), якая нарадзілася ў вёсцы Косцевічы Дзяржынскага раёна, шукае наш наступны аўтар. Яе бацька — Сцяпан Сцяпанавіч Сахаркоў, маці — Надзея Іванаўна Нагібовіч. Зоя раней жыла ў Расіі, у горадзе Новакузнецку Кемераўскай вобласці. Апошняе месца яе жыхарства — горад Тальяці. “Можа, яна ці яе знаёмыя прачытаюць мой ліст і, калі што-небудзь ведаюць пра лёс маёй сястры, то хай адгукнуцца. Буду чакаць з нецярпеннем і надзеяй”, — піша Уладзімір Васільевіч Каваленка з горада Фаніпаль.
Чаму родны чалавек не шле ніякай вестачкі? Пакрыўдзіўся? А можа, што здарылася? Невядомасць, пагадзіцеся, самае страшнае. Спадзяёмся, што сам Валерый Рыгоравіч і Зоя Сцяпанаўна альбо іх калегі, знаёмыя паведамяць нам, а мы — тым, хто пакутуе ў самоце, любую інфармацыю.
