Об Уборти замолвите слово
Обмелевшая, с неимоверно грязной водой, заброшенная, загаженная бытовыми отходами. До Уборти — настоящей туристической жемчужины этих мест, ведущей свою историю со времен мезолита, — сегодня никому нет дела. А ведь когда-то река радовала глаз, манила красотой. Отдых на ней был столь привлекательным, что в одном из живописнейших уголков на берегу Уборти построили пионерский лагерь “Криничка”. По реке на байдарках сплавлялись десятки туристов, было раздолье и для луговой, болотной, водоплавающей птицы. Обо всем этом теперь осталось только вспоминать...
Обидно, что в Лельчицком районе, одном из самых крупных в стране по территории, лесистости, заболоченности, не обделенном водными ресурсами, являющемся частью Национального парка “Припятский”, происходит такое. На Уборти исчезают болотные и луговые птицы, уток на перелетах можно по пальцам перечесть. Перевелись наши красивейшие птицы — сизоворонка и зимородок, не слышно “паровозных гудков” болотной выпи, прекратился вечерний спор между перепелами и дергачами, да и чибисов уже давно нет. Пропала целая колония белых цапель! Многие бывшие нерестилища и протоки к ним отрезаны от реки, заросли травой и кустарником.
Что оставим потомкам, что покажем туристам? Не будет благоприятной для рыбалки и отдыха реки — народ потянется прочь из района. Неужели мы так обеднели, что не можем найти средства, чтобы за год раскопать 1—2 затона, вырубить кустарники, выкосить траву на нескольких нерестилищах? Было бы желание, возможности найдутся.
125 километров Уборти — зона нашей ответственности. И ничьей больше.
Александр Москалевич, Лельчицы
Асабістую пасеку — у кожны дом?
У рубрыцы “Форум” (“НГ” за 12.06.2015 г.) зачапіў артыкул “Верните в моду мед”. Некалі і мой татка трымаў пчолак, таму я па сённяшні дзень памятаю чароўны водар толькі што адкатанага ў медагонцы мёда і яго казачны смак.
Два тыдні таму давялося размаўляць з пробашчам касцёла св. Сымона і Алены, ксёндзам-магістрам Уладзіславам Завальнюком. Ужо не адзін год святар прытрымліваецца здаровага ладу жыцця (і асабліва здаровага харчавання) і заклікае да яго парафіян святыні. Гэтай тэме кс. Уладзіслаў прысвяціў некалькі сваіх кніг. Апошнім часам ён дужа зацікавіўся ўжываннем у ежу мёду, а таксама ўтрыманнем пчол у гарадскіх умовах.
Як аказалася, за мяжой гэтыя крылатыя лекары даўно прапісаліся на гарадскіх вуліцах і мірна суіснуюць з іх жыхарамі. Вялікабрытанія, Ірландыя, Германія, Аўстрыя, Нарвегія, Галандыя, Швейцарыя, ЗША — спіс можна прадаўжаць і далей. Напрыклад, у Берліне распачаўся ўнікальны праект “Асабістую пасеку — у кожны дом” (ужо сёння налічваецца 900 пасек!). Улады Дубліна аб’явілі “Год пчалы”, больш за 5 тысяч пчаліных сямей жывуць у Вене, а сёлетняй вясной першы вулей з’явіўся нават на даху знакамітага Нотр-Дама.
Заручыўшыся падтрымкай гарадской ветстанцыі і Міністэрства сельскай гаспадаркі (ёсць афіцыйныя дазволы), Уладзіслаў Завальнюк размясціў вулей з пчалінай сям’ёй на даху Чырвонага касцёла. Дарэчы, пчаляры Беларусі выбралі святара старшынёй-капеланам, а ў дольнай зале святыні сталі праходзіць іх канферэнцыі і сустрэчы. Толькі радасць кс. Уладзіслава і пчаляроў аказалася нядоўгай. Па загадзе аднаго з чыноўнікаў утрыманне пчол на даху касцёла было забаронена. Само сабой узнікае пытанне: чаму “людзі пры пасадзе” ігнаруюць перакананні вучоных з розных кантынентаў, якія сцвярджаюць, што, абараняючы пчол, мы ратуем планету?
Марыя Мяжэвіч, Мінск
