Салодкi смак
Вытворчасць прадпрымальніка Аляксандра Скіндзера па маштабах, вядома ж, не параўнаецца з імперыяй з вядомай кнiгi i кiнастужкi пра Чарлі і шакаладную фабрыку. Нейкія сто «квадратаў» разам з зонай кафэ. Але чараўніцтва, з якога пачынаецца працоўны дзень, мясцовым феям не займаць. Шакалад у іх спрытных ручках ператвараецца ў абгортку для загадкавых начынак.Кропелька міндалю, шматок чарнасліву, тушаная ў сіропе вішанька — гэта вытрыманы густ для прыхільнікаў класікі. Соль, чылійскі перчык, чай матэ або сыр з высакароднай цвіллю — такімі пазіцыямі пачынаецца стэлаж для эксперыментатараў. Аляксандр інтрыгуе дзвюх турыстак з Пензы:
— Паспрабуйце нашу навінку. Шакаладную цукерку з тым, што традыцыйна беларусы ўжываюць з мясам.
Што толькі не чуе шакалацье ў адказ на сваё пытанне-загадку. І гарчыца, і радыска, і памідор. Некаторыя гатовыя назваць нават корань пятрушкі. Аляксандр пазначае ў нататніку неардынарныя версіі. Але працягвае расчаравана матаць галавой.
Здаяцеся? Унутры — хрэн. Даўкая «падушачка», захінутая тоўстым слоем шакаладу. Прашу Аляксандра растлумачыць гэткае «вострае» адхіленне ад традыцый шакаладнай справы:
— Мы ў пошуку смаку беларускай шакаладнай цукеркі, які пасля першай дэгустацыі пакіне надоўга ўспамін пра Брэст. Цукеркі ручной работы цалкам могуць стаць адным з брэндаў горада, магнітам для турыстаў, якім, напрыклад, стала шакаладная фабрыка ў Львове.
Морква ў шакаладзе
Дзякуючы такім жа энтузіястам з Гомеля каманда брэсцкіх шакалацье (у бізнесе задзейнічана чатыры чалавекі) прапануе публіцы цукеркі з сублімаванымі бураком ды крапівой. Хутка пачнуць варажыць з сублімаванай чорнай парэчкай і морквай. Такая тэхналогія сушкі выбрана невыпадкова: яна дазваляе вакуумным спосабам з раслінных прадуктаў выдзяляць ваду пры практычна поўным захаванні пажыўных рэчываў, вітамінаў і мікраэлементаў. Не пакідаюць ягадку, садавіну ці гародніну натуральны водар, смак і колер. Экалогія шакаладных вырабаў для Аляксандра — тэма асаблівай строгасці:— Мы робім цукеркі сваімі рукамі не толькі і не столькі дзеля смачнага вонкавага выгляду. Мы хочам абавязкова ведаць, што прадаём, і здзіўляць. Сыравіну для будучых цукерак кантралюем самі. Ніякага пальмавага алею. Толькі натуральныя вяршкі, шакалад, сухафрукты. Да нас прыходзяць алергікі, і тыя, хто паспрабаваў наш шакалад, вяртаюцца зноў! Бо на сапраўдны шакалад рэдка бывае алергія, а вось на заменнікі — лёгка!
Зараз зразумела, чаму цукеркі, зробленыя рукамі брэсцкіх майстроў, захоўваюцца ў сярэднім два-тры тыдні. Акрамя таго, Аляксандр перакананы, што з кафэ або рэстарана наведвальнік проста абавязаны выходзіць з гастранамічнымі адкрыццямі. Але як адчуваць свята смаку, калі меню масавага грамадскага харчавання, як пад капірку, прапануе піцу, штрудзель ды салат «Цэзар»?
Цукеркi без вiзы
Выхавальніца Святлана Дзенісюк у салодкім кутку ў цэнтры Брэста не першы раз. Тут 22-гадовая брэстаўчанка ўпершыню паспрабавала кулінарны тандэм цёмнага шакаладу і сыру з блакітнай цвіллю:— Сёння паспрабую спалучэнне сыру «Рыкота» і цёмнага шакаладу.
Пакуль гаспадар шакаладнай мануфактуры кансультуе наведвальніц, знаёмлюся са складам ядомага тавару:
— Вашы цукеркі смела могуць есці вегетарыянцы, веганы і людзі падчас посту. Бо ў горкі і цёмны шакалад не ўваходзіць малако ці вяршкі.
І таму, гаворыць Аляксандр, на стадыі распрацоўкі знаходзіцца труфель на соевых вяршках:
— Пачнём з класічнага, калі будзе попыт, дададзім туды начынкі.
Гэту перавагу Аляксандр лічыць вельмі каштоўнай, бо людзей, якія па рэлігійных або медыцынскіх прычынах не ўжываюць малочныя прадукты, становіцца больш. Хоць часцей за такімі цукеркамі прыходзяць чамусьці замежнікі.
Дарэчы, пра турыстаў. Брэсцкі бізнесмен перыядычна абнаўляе навіны з надпісам «бязвізавы рэжым». Без візы можна пабываць у Нацыянальным парку «Белавежская пушча» і ў турысцка-рэкрэацыйным парку «Аўгустоўскі канал». Свабоднай ад консульскіх клопатаў для грамадзян 80 краін свету на пяць сутак з’яўляецца ўся краіна пры ўліку, што турыст прылятае на самалёце. Брэсцкі шакалацье ўпэўнены, што гэта толькі пачатак, і з далёкім прыцэлам перакладае інфармацыю аб сваёй прадукцыі на замежныя мовы:
— Пазнака нашага кафэ нанесена на першую турыстычную карту Брэста, перакладзеную на англiйскую і польскую мовы. Прэзентацыя паліграфічнага прадукту адбылася некалькі месяцаў таму. Акрамя таго, практычна любы малюнак, напрыклад старажытны замак або лагатып, мы можам перанесці непасрэдна на шакаладную плітку, атрымаўшы своеасаблівы шакаладны барэльеф. Памерамі яна можа быць рознай: ад чатырох сантыметраў пад кубачак кавы для кафэ да паўнавартаснай стаграмовай пліткі або нават да кілаграма для сувеніра.
Аляксандр Скіндзер лічыць: грамадскае харчаванне павінна прыемна здзіўляць кліентаў. Тым, што яны наўрад ці зробяць у хатніх умовах. Таму гарадское ноу-хау з піцай з шакаладу і рассыпанымі тоўстымі кавалачкамі сухафруктаў не адносяць да дасягненняў. І працягваюць шукаць нешта асаблівае і ўласцівае беларускай кухні. Напрыклад, цяпер распрацоўваюць тэхналогію для шакаладнага чабурэка. Што з гэтага атрымалася, «Р» раскажа ў наступнай публікацыі.
