В образе какого литературного героя творческие люди встретили бы новогодние праздники?

Маска, я вас знаю

Новогодние и рождественские праздники — время карнавалов и мистификаций. В эти денечки даже снобы и мизантропы отпускают своих «внутренних Дедов Морозов» на волю, всем хочется, чтобы с ними случилось что–то необыкновенное.

Хорошо было в детстве — ты надевал для хоровода у ёлочки костюм мушкетера или феи и какое–то время верил, что у тебя в руках — острая шпага или настоящая волшебная палочка. Увы, взрослый прекрасно осознает, что эта палочка не из тиса с волосом единорога, а из стопроцентного китайского пластика. Но чуда и приключений все равно хочется! Вот мы и предложили творческим людям порассуждать на тему «В какого литературного персонажа вы хотели бы перевоплотиться на время новогодних праздников?».

Татьяна Сулимова, радиоведущая, писатель / Робинзон Крузо:

— В Робинзона Крузо. Сидишь себе на острове, тепло, пальмы... Никаких обязательств, никто тебя не дергает. Опять же соки фреш всегда к твоим услугам. Пятница рано или поздно появится. Желательно, молодой и красивый.

Андрей Жвалевский и Евгения Пастернак, писатели / Птёрки и охли:

— В птёрков и охлей из нашей книги «Правдивая история Деда Мороза». Они, как мы, — хулиганистые, но работящие. А на праздник они упрямо работают! Разносят подарки. История их такая... Когда Женя была маленькой, очень не любила вставать утром. И папа придумал для нее птёрков и охлей. Они ждали ее утром за завтраком, в ванной, в коридоре. Где угодно можно было найти бумажку, а там... Они проказничали, съедали ее завтрак, стригли кактусы, катались на ложке, как на качелях.

Женя уверяет, что прекрасно знала, что их рисует папа, но это не мешало в них верить. А работать, как они, нам просто необходимо. Мы только недавно закончили последний–предпоследний раз вычитывать свою новую книгу «Минус один». Не можем сказать, о чем — интрига исчезнет. Скажем так — о внезапном взрослении.

Елена Мальчевская, главный редактор журнала «Полымя» / Пеппи Длинныйчулок:

— Мой герой — Пэпi Доўгаяпанчоха. Мне вельмi падабаецца яе аптымiстычнае стаўленне да жыцця i спосабы вырашаць праблемы, разглядаючы iх зусiм не як праблемы. Дарэчы, тых, хто яшчэ шукае сваё лiтаратурнае альтэр эга i новых лiтаратурных уражанняў, прашу не забывацца на часопiс «Полымя». З новага года, напрыклад, мы пачынаем друкаваць раман «Пракурорка» польскага пiсьменнiка Тадэвуша Даленгi–Мастовiча, аўтара слыннага «Знахара».

Юрий Блинов, композитор, музыкант / Спящая Красавица:

— На новогодние праздники больше всего хотел бы превратиться в Спящую красавицу. Совершенно серьезно. Очень хочется отоспаться! Работа над балетом «Титаник» — это только вершина айсберга. У меня еще грядут концерты, выход диска и издание — и правка! — фортепианных нот. А отоспаться лучше всего где–нибудь в избушке. В лесу. Можно и без куриных ножек.

Алесь Кветковский, художник / Иржавник:

— Увесь год працаваў над тэмай балота. Так яна мяне i не адпускае. Праект «Песнi дрыгвы» вандраваў па Беларусi, а я дадаю ўсё новыя карцiны. Таму на Новы год хацеў бы быць балотным персанажам. Якiм–небудзь Iржаўнiкам. Ён жыве дзесь на купiнах сярод дрыгвы i п’е пiва, якое наварыў караткевiчаў заяц, з маленькiх кiлiшкаў.

Надежда Усова, искусствовед, ведущий научный сотрудник Национального художественного музея / Карлсон:

— В Карлсона. Летать и угощаться разными вкусностями. После того как недавно с коллегами побывала в Стокгольме, походила по тамошним прекрасным музеям — самый актуальный для меня персонаж. Нас поразила в Швеции кухня — замечательная рыба, не выращенная в садках, а пойманная в море. Поездка была плодотворной, в результате ее начали создавать в своем музее инклюзивную лабораторию. Начинаем полуторалетний белорусско–шведский проект по освоению музейного пространства людьми с инвалидностью посредством необычных средств: перформанса, мимики, пантомимы, мультимедийных технологий.

Наста Кудасова, поэтесса / Снусмумрик:

 
— Звычайна я пачуваюся ў жыццi персанажамi Дастаеўскага, прычым ледзь не ўсiмi адразу. Але калi б можна было выбiраць сябе, я пажадала б пераўвасобiцца ў Снусмумрыка (з кнiг Тувэ Янсан) — свабоднага i шчаслiвага ў сваёй самоце. Каб блукаць заснежанымi ляснымi сцежкамi, радавацца мiнiмуму i не чакаць нiчога, нi пра што не марыць. Каб час ад часу завiтваць у госцi да тых, каго люблю, удыхаць водар святочнай ялiнкi, а потым незаўважна iзноў знiкаць i працягваць свой просты шлях. А вобразу адпавядае такi мой верш:

...I дарогаў незлiчоны дар,
шляхаў лек, дзе душы крокам гояцца,
лёг пад ногi мне, iду — паломнiца —
вомшаю падэшвамi абшар...
Не шкада нi ложка, нi стала:
толькi цела мне ў багаж прызначана,
але й гэты травам кiну ў спадчыну,
каб заўжды свабоднаю была,
каб iшла бясстрашна што нi старт,
пешкi праз жыццё, абы не пешкаю,
несла ў вуснах пацалунак вершавы
i дарогаў незлiчоны дар...

Оксана Аракчеева, художница / Золушка:

— Думаю, что Золушка — это мой образ. И работать люблю по–черному, и в красивом платье на бал хочу. В школе в первом классе, вспомнилось, я играла в спектакле роль принцессы. За год действительно и десять кустов роз посажены, и мешок проса перебран... Три выставки в Минске, одна в Чехии, одна в Крупках. Нарисовала три книжки. Провела несколько презентаций и творческих встреч с детьми в Крупках и Смиловичах. Еще в Борисове большая выставка иллюстраций и творческая встреча.

Алёна Лешкович, директор Государственного литературного музея Янки Купалы / Фея:

— Паколькi навагоднiя святы, то i персанаж будзе казачны — Фея з казкi «Папялушка». Чаму? Бо вельмi хачу, каб у новым годзе спраўдзiлiся ўсе жаданнi i планы маiх блiзкiх, сяброў, калег па працы. Але, на жаль, так не бывае ў жыццi. Таму хачу стаць добрай Феяй на навагоднiя святы. Паспрыяць усiм задумкам нашага музея — а нягледзячы на тое, што закончыўся 135–ы, юбiлейны год з дня нараджэння Янкi Купалы, задумана на наступны год вельмi шмат. Працягнецца мiжнародны выставачны праект «Янка Купала ў дыялогу культур» — у Расii, Сербii, Чэхii, Венгрыi, Туркменiстане, Грузii. Будуць мiжнародныя праекты ў нашай выставачнай зале — «Булгакаў — з’ява незаконная» з Дома–музея Мiхаiла Булгакава ў Кiеве, «Сцэнаграфiя Мсцiслава Дабужынскага» з Лiтоўскага музея тэатра, музыкi i кiно, «Крывiцкая Мекка» з Беларускага музея iмя Iвана Луцкевiча ў Вiльнi. 20 лютага адкрыецца выстаўка да 110–годдзя выхаду купалаўскай «Жалейкi» i 100–годдзя БНР. Сумесна з пасольствамi Беларусi ў Грузii, Славакii, Фiнлядыi працягваем весцi працу па ўсталяваннi мемарыяльных дошак Янку Купалу ў гэтых краiнах. З выдавецтвам «Беларуская Энцыклапедыя iмя Петруся Броўкi» рыхтуем энцыклапедыю «Янка Купала» у двух тамах, завяршыцца праца над перавыданнем кнiгi аднаго верша «А хто там iдзе?..», у якiм будзе змешчана ўжо больш за сто перакладаў. Так што пабыць Феяй не пашкодзiць!

Виктор Лупасин, поэт, перформансер, лидер группы «Зеленахвостыя»/ маркиз де Рабико:

         

В маркиза де Рабико, поскольку этот персонаж близок мне по характеру и повлиял на мое становление как личности. Это поросенок из книги бразильского писателя Лобату Монтейру «Орден желтого дятла». Ел апельсины, хрюкал, пикапил девушек. 

Змитер Сосновский, музыкант, лидер группы «Стары Ольса»/ Гервасий Выливаха: 

                   
У Гервасія Выліваху з "Ладдзі роспачы" Уладзіміра Караткевіча. За непераможную жыццярадаснасць і пагарду да стэрэатыпаў. А спяваць у гэтым вобразе я буду старажытную нямецкую застольную песню XVI ст. – “Вада, хмель і солад”, менавіта так называецца наш новы альбом.

П’юць піва краіны,
П’юць піва народы,
І граф пры каміне,
І злодзей бязродны,
П’юць піва паненкі,
П’юць піва панове
За талер старэнькі
І за злоты новы.

Наум Гальперович, поэт, главный директор Дирекции зарубежного вещания радио «Беларусь»/ князь Данила Загорский-Вежа:

       
Прымерыў бы на сябе ролю старога Вежы, дзеда Алеся Загорскага з рамана Караткевіча “Каласы пад сярпом тваім”. Нават яго прозвішча Вежа - гэта нібы маяк для юнацтва. У мяне расце ўнук Мацвей, і хацелася б яму перадаць веды і досвед пра жыццё, пра высакародства і сумленнасць, пра любоў да Радзімы, пра вернасць і мужнасць. І хоць яму толькі тры гады, навагодні цуд ператварыў бы яго ў мужнага і высакароднага юнака, якім паўстае ў рамане Алесь Загорскі. А яшчэ хацеў бы на час ажывіць Бураннага Едзігея і настаўніка Абуталіба з выдатнага твора Чынгіза Айтматава “Буранны паўстанак”—працаўніка і мысляра, сапраўдных патрыётаў, якія не сталі манкуртамі з легенды. Яны - напамін аб высокіх маральных ідэалах для людзей любой нацыянальнасці і веравызнання.
Полная перепечатка текста и фотографий запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии гиперссылки.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter