Стала вельмi цiкава, што ж такога нарабiў дзядзька, каб было столькi гоману ў двары. Толькi мусiў iсцi да iх, як праз шчыльны малiннiк паказаўся расчырванелы твар суседкi. Па ёй было вiдаць, што задаваць нейкiя пытаннi ў гэты момант — толькi сабе шкодзiць. Зараз усё высветлiцца i без тых пытанняў.
Нават не прывiтаўшыся, цётачка Паўлiнка пачала дзялiцца сваёй «немаччу».
— Слухай, якая тут немач звалiлася на маю пакутную галаву. Ты ж бачыў на вокнах нашай хаты лiштвы?
Я трошачкi разгубiўся i толькi кiўнуў у адказ.
— Во! Людцы ж мае! Колькi таго шчасця i задавальнення было ад таго, што дзякуючы маёй настойлiвасцi мой выразаў новыя лiштвы.
Пра мужчыну свайго яна звычайна казала «мой», «з маiм», «майго»… I толькi калi была вельмi расчулена, ласкава вымаўляла «мой Iгнаська».
— Не магла прайсцi, — працягвала яна, — каб лiшнi раз не затрымацца, не палюбавацца. Хто б па вулiцы нi iшоў, заўсёды спыняла, каб i яны звярнулi ўвагу на мае неверагодна прыгожыя лiштвы, якiя мой зрабiць спадобiўся.
Мае здзiўленне i разгубленасць усё раслi.
— I ў чым тут… — я нават не скончыў сваё пытанне, як тут жа мяне перабiла цётка, прыняўшыся распавядаць далей.
— Ды што мой упалiў! Як толькi кацялок у яго зварыў! А мне ж цяпер як усё гэта вынесцi, як перажыць усё! — напэўна, заўважыўшы ўсё-ткi мой здзiўлены твар, цётачка ўрэшце прамовiла: — Мой фанерку, на якой малюнак нашых лiштваў… суседу аддаў.
Я ўспомнiў Iгнася i нiчога не сказаў.
— Ну што, не даходзiць? Не дапетрыў яшчэ? Сусед такiя ж лiштвы на свае вокны прыбiў! Божухна мой, ну разумееш? Лiштвы на нашых вокнах ды на суседскiх — аднолькавыя! А той, ну зусiм нахабны! Нават такой жа бялюткай фарбай свае пафарбаваў! Усё, усё, як у нас, як на вокнах нашай хаты! Не! Гэткую справу я не вытрымаю. Не магу я бачыць, што лiштвы ў нас аднолькавыя. Я i кажу, за што на маю галаву бедную такая немач! А людзi iдуць ужо… якое тут… здзiўленне i захапленне… бо такiя ж лiштвы цераз плот у суседзяў…
Суседцы казала, пстрычцы гэтай, здымiце! Што, цяжка свае?.. Каб малюнак iншы… фантазii не хапае… яно ж, вядома… Дык цi бачыў ты яе: толькi хвастом вiльнула. Ды на вулiцу яшчэ выходзiць, тыкае пальцам у свае, маўляў, глядзiце, якая прыгажосць! А яны i самi тую фанерку яшчэ некаму аддаць могуць. Але ж не… я iх ведаю. У печы спаляць, каб толькi ў iх…
Паехаў я пазней на цэлы тыдзень у горад. Вяртаўся на наступныя выхадныя неяк зусiм позна. Вечар быў даволi халодны, на вулiцы амаль не было мiнакоў. I толькi на лаўцы ля двара маiх суседзяў заўважыў дзве постацi. Падышоў ды, пазнаўшы суседзяў, прывiтаўся. Дзядзька Iгнась i цётачка Паўлiнка вялi нягучную i, адразу было чуваць, сардэчную гаворку.
— Глядзi, сусед наш! Не забывае хаты бацькоўскай. Мо хвiлiнку з намi пасядзi, не пагрэбуй намi, старымi.
Тут я ўспомнiў «трагiчную» гiсторыю з лiштвамi. Але i тут суседка апярэдзiла маё пытанне.
— Зiрнi, у поцемках, праўда, не вельмi, але ж усё роўна… якiя на нашых вокнах лiштвы. Новыя! Ну, разумееш? Не тыя, што раней… Новыя, другiя. Мой Iгнаська не вытрываў майго скруголення… Ну, цi не цуд, цi не прыгажосць! А галоўнае — болей такiх нiхто не зробiць… Таму што я тое… як яго там… лякала — у печ адразу, каб у нас толькi.
I праўда, над вялiзным кустом вяргiняў, над вокнамi маiх суседзяў блiшчалi белыя i вельмi прыгожыя лiштвы, нашмат прыгажэйшыя за суседскiя.
— Ну, як табе? Скажы, што па вёсцы прыгажэйшых не знойдзеш?
Я згадзiўся.
Цётачка Паўлiнка пацягнула Iгнася да веснiчак.
— Хадзем, Iгнаська… Ды i суседа хатка яго зачакалася. Хадзем, галубок. А заўтра нашы лiштвы ён лепей паглядзiць, не тое што цяпер, у поцемках. Зойдзеш, Андрэйка? Зойдзе, а як жа…
