Мы ўсе родам з дзяцінства. Залатая, безжурботная пара, калі верыш у цуды і Дзеда Мароза, калі няма смачней, чым паспрабаваць на язык лядзяш, калі пакрыўдзілі, то прытуліцца да матулі і горка выплакацца, калі самым лепшым падарункам была лялька (цацка) з крамы, калі на сняданак і вячэру — манная каша, калі хварэў, то найлепшымі лекамі былі апельсіны (па тым часе супердэфіцытныя), калі самай агіднай была пенка ў шклянцы кіпячонага малака, калі куток быў платай за свавольніцтва, калі каманда «мыцца» была адной з самых непажаданых…
Здаецца, уступ крыху зацягнуўся. Бо далей рэч пойдзе пра дзіцячыя вершыкі, якія мы, дарослыя, запомнілі на ўсё жыццё. Нагадваем некалькі з іх:
Уронили мишку на пол,
Оторвали мишке лапу.
Все равно его не брошу,
Потому что он хороший.
* * *
Идет бычок, качается,
Вздыхает на ходу:
— Ох, досточка кончается,
Сейчас я упаду.
А вось як гучаць гэтыя радкі Агніі Барто ў перакладзе на беларускую мову:
Мішку скінулі з канапы,
Мішку адарвалі лапу.
Я яго адрамантую
І цукеркай пачастую.
* * *
Ідзе бычок, хістаецца,
Бядуе: «Ай-яй-я!
Вось дошчачка канчаецца,
Звалюся зараз я!»
Займальна гучыць, ці не праўда? А цяпер здагадайцеся: вось гэты ўрывачак адкуль?
Ах ты, брыдкі, ах ты, брудны,
Не хлапчук, а парася!
Ты чарней за камінара!
Падзівіся на сябе:
У цябе на шыі сажа,
У цябе на носе каша.
Ты ўвесь такі мурзіла,
Што і кніжкі, і чарніла
Паўцякалі ад цябе.
Безумоўна, гэта неўміручы «Мыйдадзір» Карнея Чукоўскага. Параўнайце пераклад з арыгіналам:
Ах ты, гадкий, ах ты, грязный,
Неумытый поросенок!
Ты чернее трубочиста,
Полюбуйся на себя:
У тебя на шее вакса,
У тебя под носом клякса,
У тебя такие руки,
Что сбежали даже брюки,
Даже брюки, даже брюки
Убежали от тебя.
Дзяцінства — гэта святое. Таму неяк не хочацца сёння звяртацца да прозы. Спадзяёмся, у наступны раз зноў нешта цікавае перакладзём.
