Што яшчэ можа згуртаваць грамадства перад цяжкасцямі? Адчуванне культурнага яднання, уздым нацыянальнай самасвядомасці, гонар за краіну, за свой край, дзе жывыя традыцыі працавітасці, павагі да спадчыны, якую важна зберагчы для нашчадкаў. Адным словам, тая акалічнасць, што 2016-ы ў Беларусі аб’яўлены Годам культуры, вельмі і вельмі дарэчы. Культура — у аснове якой і адукацыя, і выхаванне займаюць далёка не апошнія месцы — аб’ядноўвае людзей самага рознага ўзросту, яна яднае іх у жаданні засвойваць веды, духоўна расці. Вучыцца ніколі не позна — гэта не аксіёма, а дадзенасць, правераная часам. І ўжо што-што, а ўрокі культуры будуць як мага дарэчы.
У першым выпуску часопіса за гэты год нямала публікацый, якія раскрываюць культурны складнік як мінулых, так і маючых адбыцца падзей у краіне. Толькі адзін прыклад. Матэрыял “Ад Свіслачы да Сены” — гэта аповед пра мастака Рамана Заслонава, чыя творчасць наглядна пашырае межы беларускага выяўленчага мастацтва і робіць яе шырока вядомай як мінімум у Еўропе.
Такім краінам, як Беларусь, аб’ектыўна цяжка быць у лідарах на ніве глабальнай палітыкі. У выніку традыцый і розных вагавых катэгорый тут, несумненна, ёсць больш буйныя гульцы. Але і папракнуць у свядомай пасіўнасці нас нельга. Пра сваю пазіцыю па хвалюючых сусветную супольнасць праблемах краіна заўсёды заяўляе прынцыпова і адкрыта. Больш за тое, беларускія ініцыятывы не аднойчы гучалі з высокай трыбуны ў штаб-кватэры ААН. І знаходзілі, паміж іншым, падтрымку ў партнёраў. У цэлым, супрацоўніцтва Беларусі і Арганізацыі Аб’яднаных Нацый заслугоўвае таго, каб з многіх пунктаў гледжання лічыць яго канструктыўным. Гэты тэзіс, дарэчы, добра пацвярджае і актыўная, дзейная работа Прадстаўніцтва ААН у Беларусі. Дастаткова зірнуць на мінулы год, каб у гэтым пераканацца. Перспектыва цяперашняга — таксама вельмі насычаная. А 2016-ы — гэта год, калі чакаецца візіт Генеральнага сакратара Арганізацыі Аб’яднаных Нацый Пан Гі Муна ў Рэспубліку Беларусь. Чытайце публікацыю “Добры зачын для новых спраў”.
А яшчэ ў гэтым выпуску часопіса “Беларусь” ёсць аповед пра амерыканца. Так, Джон Росмэн нарадзіўся і вырас у Нью-Ёрку. Але сваю амерыканскую мару ён рэалізаваў не ў ЗША, а ў Беларусі, дзе жыве ўжо сем гадоў. У Мінску Джон мае свой бізнес, кватэру і справу для душы — з’яўляецца адным з актывістаў веласіпеднага руху.
“Я люблю Нью-Ёрк, гэта мой родны горад. Атрымаў там адукацыю, працаваў праграмістам, нядрэнна зарабляў. Але ў нейкі момант зразумеў, што гэты горад і лад жыцця не для мяне. У Нью-Ёрку і яго наваколлях практычна адсутнічае прырода, дзе можна было б адпачыць ад гарадской мітусні. Калі чалавек хоча які-небудзь зялёны куток, ён павінен яго купіць...”.
Пра тое, як адчувае сябе амерыканец з Нью-Ёрка ў Беларусі, можна будзе даведацца ў падрабязнасцях з публікацыі “Джон Росмэн: “Спакойная, мірная і вельмі перспектыўная краіна”.
Усе хочуць, каб заўтра было лепш, чым учора. Але што трэба для гэтага зрабіць? Куды мы рухаемся як нацыя і да чаго хочам прыйсці? Адказы на гэтыя пытанні паспрабавалі даць беларускія навукоўцы. Нядаўна Інстытут сацыялогіі Нацыянальнай акадэміі навук правёў маштабнае даследаванне “Беларусь-2030”. Атрыманыя вынікі яны падагульнілі і прааналізавалі ў кнізе “Беларусь на шляху ў будучыню: сацыялагічнае вымярэнне”. Свае высновы навукоўцы рабілі на аснове вывучэння настрояў і спадзяванняў насельніцтва ў розных сферах жыцця. Якія яны, гэтыя высновы, можна даведацца з нашай публікацыі “Якой бачыцца будучыня”.
Так што чытайце і абавязкова знойдзеце нешта цікавае для сябе. Бо наш часопіс — для Вас.
Віктар Харкоў
