Упэўнена, што вы са мной пагадзіцеся. Няма нічога больш жудаснага, як страціць сваё дзіця. Яшчэ больш страшна, калі такое адбываецца па недарэчнасці. І калі дзіця ў гэтым не вінаватае.
Прайшоў ужо месяц, як дзятва села за парты, хлопчыкі і дзяўчынкі настроіліся на рабочы рытм, сталі больш спакойнымі. Ужо не носяцца, як напрыканцы жніўня, па дварах і вуліцах. Тады, у летні час, яны, нібыта ачмурэлыя, траплялі ў дарожна-транспартныя здарэнні. Але статыстыка няўмольная: на вулічных пераходах зноў гінуць дзеці. Вось у Гомелі 88-гадовы вадзіцель іншамаркі на нерэгулюемым пешаходным пераходзе збіў дзяўчынку. Яна, на шчасце, засталася жывая, але на вуліцу выйдзе не хутка, бо надоўга трапіла ў бальніцу. Нядаўна дарожна-транспартныя здарэнні, дзе пацярпелі дзеці, адбыліся таксама ў Лідзе, Пухавічах, Барана-вічах…Падзялюся асабістым назіраннем. Так бы мовіць, што выпрабавана на сабе. Калі я іду ў магазін і задумаюся перад «зебрай» на пераходзе, дзе няма святлафора, машыны цярпліва чакаюць мяне. Часам нават бывае няёмка, што дзесьці там лунаю і такім чынам ствараю нязручнасці іншым. Але як бы там ні было, машыны не рухаюцца, пакуль я не апынуся на супрацьлеглым баку вуліцы. І размова не толькі пра мяне. Дзіця сваволіць на праезнай частцы, ледзьве клыпае нямоглы стары, не мае значэння: легкавікі стаяць. І гэта ў сталіцы, дзе машын шмат і тэмп жыцця вельмі напружаны. А што перашко-дзіла вадзіцелям прапусціць дзяцей у згаданых населеных пунктах?
Я яшчэ магу зразумець здарэнне з вельмі пажылым чалавекам: рэакцыя арганізма не тая, нямала хвароб. А іншыя? Нешта не чуваць, каб хтосьці ззаду тараніў іх аўто. Каб на «зебру» машыны нёс ураган ці восеньскі асфальт раптам стаў катком.
Праблема гібелі і траўміравання дзяцей на дорогах робіцца апошнім часам асабліва актуальнай. На гэта звяртаюць увагу спецыялісты. Яны праводзяць трэнінгі, выступаюць у школах і садках, развешваюць інфармацыю на сайтах. Але вуліца па-ранейшаму застаецца для малечы небяспечным месцам. Чаму? Гэта пытанне, зразумела ж, на заметцы ў спецыялістаў, і ў іх ёсць на яго адказ. І ў мяне напрошваюцца пэўныя (аматарскія) меркаванні на гэты конт.
Апошнім часам шмат гавораць пра невысокі ўзровень падрыхтоўкі вадзіцеляў. У аўташколах прайшлі праверкі, многае змянілася ў плане практычнага навучання, але вынікаў трэба яшчэ пачакаць. Другая бяда — мабільныя тэлефоны. Вадзіцель, які «чырыкае» па мабіле ці забаўляецца з гаджэтам у час кіравання машынай, — такіх прыкладаў колькі заўгодна. На гэткіх гаваруноў таксама звярнулі ўвагу, але кожнага ж не пракантралюеш. Яшчэ адна праблема — гэта стан машын. Рамонт каштуе нятанна, вось і не звяртаюць многія ўвагі на дробязі. А менавіта яны часта і становяцца прычынай трагедый. Ну і культура тых, хто садзіцца за руль. Ёсць нейкі феномен, калі чалавек «на колах» як бы ўзвышаецца над іншымі. Ён, маўляў, заслугоўвае павагі і ўвагі, і розныя там пешаходныя мурашы проста абавязаны найперш дбаць пра яго персону. Я, як вы разумееце, не кажу, што ўсе пешаходы белыя і пушыстыя, але ёсць жа гэткі сіндром пыхлівага вадзіцеля.
Ці мала як, скажаце, хтосьці жыве і цешыць сваё эга? Згодна, усё гэта было б неістотным, калі б не сумныя рэаліі на нашых дарогах.
Вера МІХЕЙКА, Мінск
