Часам Дзяды Маразы выглядаюць экзатычна...У гэтым годзе праект асталяваўся ў залах Нацыянальнага гістарычнага музея — дзясяткі вітрын і прыбраных ялінак, выстаўка экзатычных Дзядоў Маразоў з усяго свету, інтэрактыўны дзіцячы куток з каруселямі, якія мігцяць і рухаюцца, а на выхадзе па еўрапейскай музейнай традыцыі — магазінчык, дзе можна выбраць арыгінальныя цацкі на ўласную ёлку.
— Калекцыя паспела паездзіць па краіне, выстаўка кожны год трансфармуецца, — расказвае калекцыянер Андрэй Бягун, які шмат гадоў збірае па ўсім свеце непаўторныя ёлачныя цацкі. — Гэтым разам у нас атрымаўся свайго роду музей у музеі: ідэя ў тым, каб ствараць не проста выстаўку ў класічным разуменні, а нейкую святочную прастору, дзе любы чалавек, незалежна ад узросту, можа патрапіць у казку. Для самых маленькіх — калядная вёска з Галандыі, для старэйшага пакалення — магчымасць панастальгіраваць, гледзячы на савецкія цацкі, а моладзі цікава будзе далучыцца да традыцый розных краін — ад Германіі да Уганды. Ну і фотазона — людзі павінны мець магчымасць сфатаграфавацца для сацсетак.
Навагодні падарунак з Польшчы.Выстаўка сучасная, гэта значыць, з выкарыстаннем мультымедыя, якія дадаюць да забаўляльнага і пазнавальны кампанент: працэс вытворчасці ёлачнай цацкі «ад» і «да» трансліруецца на спецыяльны экран. Трэці год запар праект кааперыруецца з адзінай у Беларусі фабрыкай ёлачных цацак. Мала таго, што стваральнікі цацак падзеляцца сакрэтамі вытворчасці, — мастакі прадпрыемства абяцаюць падчас работы выстаўкі некалькі майстар-класаў для аматараў ствараць прыгажосць сваімі рукамі.
Сувеніры з тропікаў.Цацкі тут самыя розныя, тон у навагодніх традыцыях з даўніх часоў задае Германія, але па ўсім свеце навагоднія і калядныя ўпрыгажэнні маюць свой непаўторны каларыт.
— Навагоднія ўпрыгажэнні — заўсёды адлюстраванне традыцый і эпохі, — лічыць Андрэй Бягун. — Напрыклад, на фабрыцы робяць шары з вышыванкай, гэта актуальны трэнд: людзі хочуць купляць беларускія цацкі. А вось у польскай вітрыне вы можаце ўбачыць і шарыкі ў выглядзе футбольных мячоў, і цацкі ў выглядзе маек з эмблемамі вядомых у свеце клубаў: да нас на выстаўкі ходзяць розныя наведвальнікі, у тым ліку балельшчыкі, іх гэта радуе.
Новы год — гэта заўсёды карнавал.Галандцы аддаюць належнае фарфору — класічнаму, размаляванаму ў бела-сініх кобальтавых тонах і пакрытаму палівай. Шары з выявамі знакавых славутасцей, размаляваныя званочкі, чаравічкі-сабо і ветракі, разныя сэрцайкі і зорачкі глядзяцца на дзіва ўтульна і зроблены ў традыцыях знакамітай дэлфцкай кафлі — прадмета нацыянальнага гонару Нідэрландаў.
Савецкая цацка займае адразу некалькі вітрын: ад рарытэтаў, вырабленых з ваты яшчэ ў даваенны час, да ледзяшоў, грыбоў і шышак, якія кожны з нас вешаў на ялінку ў дзяцінстве. Сучасная расійская ёлачная цацка, распісаная ўручную, працягвае лінію пераемнасці: тут і гарэзлівыя Снягуркі, і пакрытыя бліскаўкамі шары з зімовымі відамі, і яркія самавары з народнымі ўзорамі.
Сучасныя цацкі не самыя танныя. І нярэдка яны падобныя на сапраўдныя творы мастацтва.Шмат у калекцыі твораў, якія існуюць у адзіным экзэмпляры. Асобную вітрыну, напрыклад, займаюць шары, якія маюць на сваіх буйных баках роспісы ў выглядзе копій вядомых твораў мастацтва. Тут і «Зорная ноч» Ван Гога, і закаханыя, якія лунаюць над Віцебскам, Марка Шагала, і яго ж зялёны скрыпач, і цэлая партрэтная галерэя, пачынаючы са знакамітага партрэта Адэлі Блох-Баўэр, які напісаны Густавам Клімтам і дагэтуль утрымлівае першынство ў якасці самай дарагой карціны ў свеце. І нават «Чорны квадрат» Казіміра Малевіча прысутнічае — праўда, на тое, каб здагадацца, якую ж карціну сімвалізуе вугальна-непранікальны шар, праходзіць некалькі секунд.
Новы год у розных краінах сустракаюць па-рознаму: аб кітайскіх звычаях мы добра дасведчаныя, як мінімум, дзякуючы ўсходняму гараскопу, японскія навагоднія падвескі ўпрыгожаны выявай гары Фудзі, іранцы адзначаюць зараастрыйскае свята Наўруз — іх сімвалам змены года з’яўляецца выява тыгра, які пажырае быка. Калядны каларыт таксама адрозніваецца ад краіны да краіны, ад кантынента да кантынента — зблытаць ёлачныя цацкі, зробленыя ў Інданезіі, з тымі, што робяць у Аргенціне, пры ўсім жаданні немагчыма. Дастаткова адзін раз убачыць.
