У паэта Мікалая Забалоцкага ёсць цікавы верш пад назвай «Непрыгожая дзяўчынка». Нагадаем чытачам некалькі радкоў з яго:
Среди других играющих детей
Она напоминает лягушонка.
Заправлена в трусы худая рубашонка,
Колечки рыжеватые кудрей
Рассыпаны, рот длинен, зубки кривы,
Черты лица остры и некрасивы.
Двум мальчуганам, сверстникам ее,
Отцы купили по велосипеду.
Сегодня мальчики, не торопясь к обеду,
Гоняют по двору, забывши про нее,
Она ж за ними бегает по следу.
Чужая радость так же, как своя,
Томит ее и вон из сердца рвется,
И девочка ликует и смеется,
Охваченная счастьем бытия…
А вось як гэты твор пераклаў на беларускую мову паэт Сяргей Грахоўскі:
Сярод дзяцей, захопленых гульнёй,
Яна маленькая, як апалонік,
Кашулька змятая ў гармонік,
Расчэсаны кудзеркі пяцярнёй,
Крывыя зубкі, быццам агарожа,
Вялікі рот, і тварык непрыгожы.
Двум хлапчукам, равеснікам яе,
Бацькі купілі па веласіпеду,
I хлапчукі ганяюць без абеду,—
Зважаць на пешых часу нестае,
Яна ж за імі бегае па следу.
Чужая радасць як свая прыйшла,
Яна хвалюе і з грудзей ірвецца,
Дзяўчынка бесклапотная смяецца,
Нібыта шчасце і яна знайшла.
Ні зайздрасці або ліхога слова
Яшчэ зусім не ведае яна,
I ўсё на свеце ёй здаецца нова,
Што кожнаму даўно не навіна.
А я гляджу з трывогай, і здаецца,
Што прыйдзе час — і плачам захлынецца,
Калі заўважыць, што з усіх яна
Расце і непрыгожай, і нязграбнай,
Хоць крыўда шчокі пабяліла вапнай,
Ды сэрца не парвецца, як струна.
Мне верыць хочацца, што зыркія праменні
Гараць і свецяцца ў яе душы,
Яны растопяць крыўды ледзяшы
I пераплавяць цяжкія каменні.
Няхай яна здаецца непрыгожай,
Не захапляе і не цешыць зрок,
Але й цяпер усіх расчуліць можа
I кожны рух яе, і крок.
А што ж тады такое пекната,
Чаму маліцца ёй гатовы людзі?
Яна сасуд, дзе толькі пустата,
Альбо агонь, палаючы ў сасудзе?
На сёння лікбез завершаны. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.
