Один день из жизни многодетной семьи Шапович из Бреста

— У нас тут ремонт, не обращайте внимания, проходите, — приглашает хозяйка квартиры Юлия. Единственные мужчины в семье — папа Андрей и 13-летний Слава — заняты делом: снимают со стен старые обои. Слава учится в музыкальной гимназии, играет на аккордеоне. Андрей — машинист крана восстановительного поезда. 

В детской комнате рассматривают книжки 5-летняя Света и Саша. Александре уже 13. Она спорт-сменка, пять лет занимается баскетболом.

В коридоре на стенах — грамоты, дипломы, благодарственные письма. За хорошую учебу и примерное поведение. Есть свои награды и у родителей. Например, благодарственное письмо за достойное воспитание детей. Или куда более почетный орден Матери. Им брестчанку Юлию Шапович, маму пятерых детей, наградили два года назад.

— Награды — это хорошо и даже замечательно. Но все же второстепенно. Главное счастье — наши дети. У нас каждый день праздник — День семьи, — улыбается Юлия.

В детской комнате — аквариум, на полках вдоль стен расставлена коллекция моделей автомобилей. Ее собирают Слава с отцом. Рядом — незавершенная модель парусника. Для этого хобби Андрей старается выкроить хотя бы несколько минут в день.

— Мама, дождь закончился, и можно идти гулять, — глаза непоседы Светки просто сияют от счастья. Пока мы беседуем с Андреем и Юлией, дети собираются на улицу. Старшие помогают младшим. Впрочем, малыши и сами неплохо справляются. Юлия комментирует:

— Они у нас самостоятельные. По дому помогают, уроки делают сами, а мы только проверяем. Учим их чувству локтя. Объясняем, что нужно не только слушать друг друга, но и слышать, — рассказывает Юлия. 

На вопрос, что самое сложное в большой семье, ответила вбежавшая в кухню Саша: «Уложить всех спать!»

— Точно! А еще постоянно поддерживать порядок. Это делать непросто, потому что в квартире четыре хозяйки и у каждой свое видение порядка! — смеется Андрей. 

Большая семья гурьбой высыпает во двор. Близняшки Аня и Арина забираются на руки к папе, Слава несет на плечах Свету, а Саша о чем-то секретничает с мамой. 

Трудно ли быть многодетными родителями? Супруги Шапович говорят, что у них нет полноценных выходных, которые можно посвятить себе, а каждый их день расписан буквально по минутам. Возможно, кому-то такой уклад жизни покажется невыносимым, а им — легко. Ведь счастье заключается не в наличии свободного времени, а в том, чтобы эти часы было с кем разделить.

p.losich@gmail.com

Фото Александра ШУЛЬГАЧА

— Пакуль у мяне няма сваёй — маленькай сям`і, але калі з`явіцца, я хацеў бы, каб жонка разам са мной магла займацца агародам. Я вось каля свайго дома за горадам пасадзіў агуркі і памідоры — іх жа трэба палоць! Калі мая будучая жонка не будзе ўмець гэта рабіць, то я абавязкова навучу. І, вядома, мая жонка павінна быць добрай маці, бо я хацеў бы дваіх дзяцей: хлопчыка і дзяўчынку. Наогул для мяне сям`я — гэта тата, мама і хоць бы адно дзіця, якія жывуць у шчасці, дабрабыце і разуменні. Дарэчы, цяперашні Дзень сям`і я правяду ў сябе дома з татам, мамай і сястрой.

— Сям`я для мяне гэта складанае, хвалюючае і адначасова шчырае, шчаслівае паняцце. Мае мама і тата жывуць у маёй памяці і сэрцы... Зараз мая сям`я — гэта брат з жонкай і іх дзеці, родная і любімая 89-гадовая бабуля Сабіна. Яна тая амаль апошняя нітачка, якая звязвае мяне з маім горадам і домам. Якой я ўяўляю сваю будучую сям`ю? Вялікай! З двума, а то і больш дзецьмі і каханым чалавекам — апорай і самым лепшым сябрам. Чамусьці думаю, што залог моцнай сям`і — гэта калі ўсе жывуць справамі адзін аднаго, перажываннямі і радасцямі, як мага поўна і разнастайна праводзяць час разам: пякуць бліны ў нядзелю, развешваюць фатаграфіі ў рамкі, плануюць паходы... Сям`я павінна быць маёй душой.

— Якой я бачу сваю будучаю сям`ю? Моцнай, надзейнай, дружнай і вясёлай. У нас з каханай абавязкова будзе не менш чым двое дзяцей! Наогул, не хацеў бы расказваць аб усіх сваіх марах на гэты конт — спадзяюся, што родныя і блізкія людзі хутка самі ўсё ўбачаць. Калі? Ужо ў гэтым ліпені! Не так даўно я зрабіў прапанову рукі і сэрца той самай дзяўчыне, з якой хацеў бы пражыць усё сваё жыццё. Таму гэты Дзень сям’і я правяду з ёй — з той, з якой усе мае мары зусім хутка стануць рэальнасцю.

— Для мяне галоўнае ў бацькоўскай сям`і — давер паміж усімі членамі, прыняцце адзін аднаго такімі, якія мы ёсць. Усе мы павінны псіхалагічна адчуваць, што нас падтрымліваюць, пра нас думаюць і клапоцяцца. З 18 гадоў і па гэты дзень я жыву асобна ад бацькоў. Мы даволі часта сазвоньваемся, сустракаемся некалькі разоў на тыдзень, на святы. А сваёй сям`і ў мяне пакуль няма, таму што яшчэ не сустрэла такога чалавека, з якім у нас былі б агульныя погляды, якому падабаліся б мае праца, хобі і мэты. Думаю, калі сустрэну такога мужчыну, то адразу захачу сям`ю! Спадзяюся, у маёй сям`і бу- дзе панаваць ўзаемападтрымка, давер, павага, гармонія і беражлівыя адносіны адзін да аднаго. Бо для мяне сям`я — гэта два самастойныя шчаслівыя чалавекі, якія аб`ядналіся для больш гарманічнага, шчаслівага і паўнавартаснага жыцця! Я ўяўляю сваю сям`ю сучаснай: муж займаецца бізнесам, а я — творчасцю. Мой будучы муж павінен падтрымліваць мяне, верыць у мае сілы, як я буду верыць у яго. Бачу, што мы часта падарожнічаем, кахаем адзін аднаго ў смутку і ў радасці. Я б вельмі хацела, каб пасля нараджэння дзіцяці маё жыццё і жыццё майго мужа набыло толькі дадатковыя фарбы і новую цікавую спіраль у адносінах.

— Вядома, я хацеў бы ў будучыні мець сваю сям`ю. Для мяне сям`я — гэта людзі, аб`яднаныя адной мэтай у жыцці, людзі, якія глядзяць у адзін бок. Хацелася б, каб у жонкі была свая справа, якой яна б аддавалася і развівалася ў ёй, як я. Вядома, яна павінна быць і гаспадыняй. Я буду ёй ва ўсім дапамагаць. Чаму пакуль няма сям`і? Адкажу так: усяму свой час, усё яшчэ будзе. Калі? Не буду загадваць. У гэты Дзень сям`і я буду працаваць, але бацькам абавязкова патэлефаную.

alinakasel@gmail.com

фота з архіваў герояў