Каля сотні дзяцей у польскім горадзе яшчэ да школы пачынаюць вывучаць мову, культуру, традыцыі продкаў-беларусаў

Каля сотні дзяцей у польскім горадзе яшчэ да школы пачынаюць вывучаць мову, культуру, традыцыі продкаў-беларусаў


Як вядома, Беласточчына — гэта цэнтр кампактнага пражывання беларусаў у Польшчы. Большасць з іх захавала сваю тоеснасць, мову і традыцыі: нашы суродзічы шануюць іх, аберагаюць. Кожны беларускі асяродак на Беласточчыне цікавы сваімі традыцыямі. Нам жа пашчасціла сёлета пабываць на незабыўнай сустрэчы ў прадшколлі № 14: так адметна ў Беластоку называюць дзіцячы садок. А завіталі ў госці да беларускіх дзетак старшыня Беларускага фонду культуры Уладзімір Гілеп, намеснік старшыні фонду, старшыня таварыства “Беларусь—Польшча”, вядомы пісьменнік Анатоль Бутэвіч, пісьменніца Людміла Стружэцкая і аўтар гэтых радкоў.

Нагодай для сустрэчы стала выдадзеная ў Беластоку Фундацыяй эканамістаў навакольнага асяроддзя і натуральных рэсурсаў дзіцячая трохкніжка Людмілы Стружэцкай “Ноч жука-светляка”. Выдатныя ілюстрацыі да выдання зрабіла вядомая беларуская мастачка Рыта Цімохава. Адметна  і тое, што кніжка выдадзена на беларускай, польскай і рускай мовах — дзякуючы гранту Міністра культуры і нацыянальнай спадчыны Польшчы.

Вось такая беларуска я!

Якім мы ўбачылі беластоцкае прадшколле? Беларускія групы, нагадаю, у ім былі створаны 20 год таму па ініцыятыве Міраслава Пякарскага. Менавіта тады ў дзвюх групах, па 15 дзяцей, распачалі актыўнае навучанне беларускай мове на Беласточчыне. Гэта быў небывалы эксперымент, які стымуляваў актыўнае развіццё, дакладней, аднаўленне беларускамоўнай адукацыі ў Польшчы. “Увесь час працуем над узбагачэннем праграмы навучання, — казала нам дырэктар прадшколля Люцыя Німіровіч. — Усё ў праграме скіравана на тое, каб дзеці і бацькі адчувалі, што яны — беларусы”.

Сёння ў прадшколлі займаецца каля ста дзетак, дзейнічаюць некалькі аматарскіх калектываў, у тым ліку і адзін з найлепшых спеўных калектываў на Беласточчыне: вакальны ансамбль выхавацелек-настаўніц “Світанак”. Тую беларускасць, галасіс­тасць ды зладжанасць, дарэчы, адразу адчула і наша дэлегацыя, адчыніўшы дзверы прадшколля. “Дзень добры!” і “Шчыра вітаем!” — хорам сустракалі нас прыгожыя дзеткі. Уся атмасфера ва ўтульным будынку — прыгожае афармленне на беларускай мове, дзіцячыя малюнкі, беларускія песні ды кніжкі... — пацвярджае адметнасць навучальнай установы. А невялікае выступленне дзіцячага інструментальнага ансамбля, які дзейнічае ў прадшколлі ўжо некалькі гадоў, проста ўсцешыла і шчыра ўзрадавала...

Пасля нашых шчырых апладыс­ментаў дзеткі ўтульна расселіся ў зале, некаторыя прама на дываны на падлозе, з цікавасцю пазіраючы на віноўніцу сустрэчы — аўтарку кніжкі. Пытанні да іх, а таксама адказы малых напоўнілі залу дзіцячай непасрэднасцю. Трэба было бачыць, з якой цікавасцю слухалі дзеці прыгожую і добрую казку пра пастушка, які бег за сонцам, заблудзіўся і трапіў у госці да жукоў-светлякоў. Варта прызнаць: і для дарослых тая казка прыадкрывае невядомы свет жукоў-светлякоў, якіх мы таксама сустракалі ў лесе... Салодкай узнагародай для ўдзячных слухачоў былі пачастункі беларускімі цукеркамі з прыгожай упакоўкі “Спадчына Беларусі”.

Напрыканцы сустрэчы мы паабяцалі абавязкова яшчэ раз наведаць гэтае беластоцкае прадшколле, выключны беларускі асяродак, каб перадаць дзецям новыя беларускія кніжкі.