Зразумела, што ў гэтым пачэсным шэрагу ўдзельнікаў вяселля галоўную ролю адводзілі родным бацькам маладых.
Каму як не ім — пары, якая прайшла доўгі шлях сумеснага жыцця, — перадаваць эстафету сямейнага шчасця тым, хто толькі што пачынае ладзіць падмурак сумеснага лёсу. Калі ж здаралася так, што ў жаніха ці нявесты паміраў нехта з бацькоў, то той, хто застаўся ў АДЗІНоце, не меў права прымаць удзел ні ў якіх ключавых абрадах святочнай вясельнай дзеі, у тым ліку адпраўляць і сустракаць маладых перад парогам сваёй хаты, каб не перадаць сваю долю ў “спадчыну” маладажонам.
Якое выйсце можна знайсці з гэтай няштатнай сітуацыі? На розных сустрэчах з дарослай аўдыторыяй часцей за ўсё гучыць версія аб тым, што ў такім выпадку ролю родных бацькоў павінны выконваць хросныя. Ні ў якім разе!
Галоўная роля родных бацькоў зводзіцца да таго, каб яны абсыпалі вясельны картэж зернем жыта і абнеслі вядром вады, г. зн. “замкнулі”, з’ядналі ў непарушнае кола. Менавіта таму бацькі маладых не мелі права прысутнічаць у храме або ў загсе (бацькі праводзілі і сустракалі!!!).
На працягу ўсёй вясельнай дарогі побач з маладымі будуць тыя, хто некалі прынёс іх хрысціць — хросныя бацькі. Калі хросныя паспрабуюць абходзіць картэж, каб замкнуць яго, то іх спроба сесці ў адну з машын прывядзе да разрыву таго ж сімвалічнага кола.
У такім разе бацькі былі вымушаны прасіць дапамогі ў сваякоў або проста суседзяў, аднавяскоўцаў выканаць пачэсную місію “пасаджоных” бацькоў. Гэта маглі быць родны дзядзька з жонкай, цётка або стрыечная сястра з мужам і г.д. Адна ўмова: каб гэта была шчаслівая сям’я і абавязкова з дзецьмі.
І яшчэ адзін варыянт, з якім можна часта сутыкнуцца ў жыцці. Жанчына была замужам, муж памёр (яны скасавалі шлюб), ад першага шлюбу ёсць дзіця. Яна другі раз выходзіць замуж, нараджаецца другое дзіця. У такім разе першае дзіця шлюбу павінны будуць адправіць пасаджоныя бацькі, а вось другое — ужо яны самі, таму што гэта іх сумеснае дзіця.
