Грэчка ці грэчневая каша ў народнай культуры заўсёды была сімвалам і ўвасабленнем дабрабыту і багацця. Увогуле з ёй у славян было звязана шмат паданняў. Часцей за ўсё падкрэсліваюць паходжанне грэчкі з татарскіх земляў і нават часам завуць “татаркай”.
- Акуліна-грачышніца (26 чэрвеня). Усе звычаі гэтага дня былі звязаны з грэчкай. Сяляне, улічваючы шматвяковы вопыт, казалі: “Сей грэчку на Акуліну”, а яшчэ дакладней: “Грэчку сей ці за тыдзень да Акуліны, ці на тыдзень пазней”.
- Вельмі складаную па агратэхніцы грэчку селянін вырошчваў, не шкадуючы ні сваёй працы, ні часу, звяртаючыся з малітвай да святой пакутніцы Акуліны-грачышніцы: “Дапамажы нам, матухна, вырасціць вялікі ўраджай грэчачкі...”
- Калі грэчка пачынала цвісці, на полі зрывалі невялікія пучкі і ўпрыгожвалі ў хаце ікону святой Акуліны.
- Аднак непасрэдна на Акуліну сеяць нельга было: “На Акуліну не працуй, каб грэчка добра ўрадзіла”.
- Аб карысных для здароўя чалавека якасцях грэчкі было вядома здавён. Грэчневую кашу — “галоўную” з усіх сялянскіх каш — лічылі ежай волатаў.
- Часта грэчкай лячылі захворванні страўніка, пякотку і жаўтуху.
- Да пасеву грэчкі ставіліся вельмі асцярожна, выбіраючы самы спрыяльны дзень. Пра грэчку ў народзе казалі, як пра капрызную дзяўчыну: “любіць, каб яе сеялі ў сухую зямлю, і жадае, каб не было маразоў”.
- Лічылася, што нельга сеяць грэчку ў ясны, сонечны дзень: “такая грэчка дасць выдатную салому, але будзе пустацветам”. Таму неабходна было абавязкова дачакацца пахмурнага дня.
- Грэчка — меданос. Таму яе сеялі побач з пчальніком. З яе атрымліваецца асабліва карысны цёмны мёд.
