Каб стаць сапраўдным аўцюком, неабавязкова нарадзіцца ў Малых Аўцюках. Дастаткова пражыць у сталіцы гумару некалькі дзясяткаў гадоў.
Як ветэран педагагічнай працы Мікалай Горб, які жартуючы расказвае, што ў Аўцюкі «замуж выйшаў».
— Спачатку, калі гаварыў, што аўцюк, мяне называлі прыблудам, а потым, праз гады, на мае ж словы «я не аўцюк» тыя самыя людзі адказвалі: «Калі ты не аўцюк, то хто тады аўцюк?» — смяецца Мікалай Пятровіч.
Мікалай Горб працуе ў сістэме адукацыі Калінкавіцкага раёна больш за 40 гадоў. Пачынаў майстрам вытворчага навучання Малааўцюкоўскага міжшкольнага вучэбна-вытворчага камбіната, які потым узначальваў да яго закрыцця, апошнія гады выкладае тэхнічную працу ў Малааўцюкоўскай школе.
Якое дачыненне педагог мае да Аўцюкоўскага фестывалю гумару, які адбудзецца ў Калінкавіцкім раёне 28—29 ліпеня ўжо ў 11-ы раз, запытаецеся вы? Самае непасрэднае. Мікалай Горб — стваральнік і дырэктар музея гумару, які адкрыўся ў 2007 годзе.
Экспанаты для музея, што размясціўся на трэцім паверсе школы, дапамагалі збіраць вучні, калегі, аднавяскоўцы. Большасць з іх Мікалай Пятровіч прыдумаў сам. Падрыхтаваў экскурсаводаў, сапраўдных маленькіх аўцючкоў, і пачаў арганізоўваць экскурсіі. У журнале для наведвальнікаў, які падпісаны як «Сховішча водгукаў», нямала слоў удзячнасці.
Сёння і мы здзейснім невялічкую віртуальную экскурсію па экспазіцыі, дзе на кожны экспанат без смешачак не глянеш. Адразу папярэджваю: уваход у музей з кіслым тварам забаронены! Гэта не мы прыдумалі — так напісана на дзвярах.
Экспанаты насамрэч унікальныя. Тут вам і наглядная інструкцыя вырошчвання свіней па-аўцюкоўску, двума спосабамі — удаўжыню і ўшырыню, і кубак для няпрошаных гасцей, і крэсла для падхалімаў з нагнутай уперад спінкай, і рэчы, якія часцей за ўсё аўцюкі забываюць у гасцях, каб на другі дзень была магчымасць за імі вярнуцца, і гіганцкае яйка з кранікам, і буквары для кожнага класа, і народныя сродкі выхавання… Амаль усе экспанаты суправаджае дасціпны жарт ці анекдот, вершаваныя радкі. Дарэчы, некаторыя з іх Мікалай Горб склаў сам. Напрыклад, гэты:
Аўцюкі і навалокі ў згодзе жывуць,
Хоць часам, здараецца, б'юцца.
Калі навалока пыхціць:
«Я таксама аўцюк», —
Як тут не стукнуць яму,
Скажыце мне, людцы?..
Асобнай увагі заслугоўвае экспазіцыя «Аўцючаняты смяюцца», у якой сабраны малюнкі і жарты самых малых жыхароў знакамітай на ўсю Беларусь вёскі.
Мікалай Пятровіч з гонарам паведаміў, што быў у складзе журы першых трох фестываляў.
Удосталь насмяяўшыся, перш чым развітацца, цікаўлюся ў дырэктара музея:
— А што тут робіць гэтая вялікая таўшчэзная палка?..
— Як? Вы гэтага не ведалі? Ніколі не чулі, што аўцюк з палкай страшнейшы за танк?! — здзіўлена падымае ўверх бровы Мікалай Горб.
— Прабачайце. Цяпер буду ведаць.
Фота Мікалая БАРЫСЕНКІ.
