Сёння звернемся да лірыкі Аляксандра Пушкіна. Гэты верш паэт напісаў у 1830 годзе. Згадаем некалькі радкоў на мове арыгінала:
Для берегов отчизны дальной
Ты покидала край чужой;
В час незабвенный, в час печальный
Я долго плакал пред тобой.
Мои хладеющие руки
Тебя старались удержать;
Томленье страшное разлуки
Мой стон молил не прерывать…
А вось як гучыць гэты твор у перакладзе на беларускую мову, які зрабіў Максім Танк:
Для дальніх берагоў айчыны
Ты пакідала край чужы;
У векапомную хвіліну
Я доўга плакаў і тужыў.
Мае знясіленыя рукі
Цябе хацелі затрымаць;
Мучэння страшнага разлукі
Мой стогн прасіў не супыняць.
Але ад горкіх цалаванняў
Ты вусны адняла свае;
З краіны сумнага выгнання
Ты звала ў іншы край мяне.
Казала ты: «У дзень спаткання
Сярод аліўкавых дуброў
Свайго гарачага кахання
Мы пацалункі злучым зноў».
Ды там, на жаль, дзе неба далі
Гараць у сонцы залатым,
Дзе лёг аліваў цень на хвалі,
Апошнім сном заснула ты.
Твая краса і нараканні
Схаваліся ў зямлі сырой —
І пацалунак знік спаткання…
Ды веру я: ён за табой…
А цяпер некалькі слоў звычайных перакладаў:
повар — кухар
телега — калёсы
браслет — бранзалет
крапивник — валавока
угол — кут
сентябрь — верасень
чай — гарбата
икона — абраз
падалица — апад
вранье — хлусня
щебень — друз
явь — ява
хрестоматия — чытанка.
На гэтым і ставім кропку. Спадзяёмся, у наступны раз зноў нешта цікавае пашукаем.
