Сёння нямала нашых суайчыннікаў шукаюць шчасця за мяжой. Ды не ва ўсіх гэта атрымліваецца...
Слухачы беларускага радыё і нашы чытачы прызнаюцца, што аповеды пра тых, хто паехаў некуды з роднай хаты і знік, прымушаюць сціскацца сэрца. Вось, да прыкладу, яшчэ адна гісторыя. Сяргей Віктаравіч Луцэвіч з Мінска шукае брата Васіля, 1972 года нараджэння. У 2000 годзе ён паехаў на заробкі ў Маскву і да гэтага часу пра яго нічога невядома.
Вольга Яфімаўна Мудрагелава з Магілёва хоча хоць што-небудзь даведацца пра свайго сына, Дзмітрыя Леанідавіча, 1960 года нараджэння. Дзмітрый паехаў уладкоўвацца на работу ў Саратаўскую вобласць і бясследна знік. Марыя Ільінічна Фалькова шукае сына, Аляксандра Фалькова, 1966 года нараджэння. Апошні раз яна бачыла яго ў 1996 годзе, ён прыязджаў з Междурэчанска Кемераўскай вобласці. Казаў, што збіраецца пераехаць у Краснаярскі край. Паехаў звальняцца ў Междурэчанск і не вярнуўся. Марыя Ільінічна пісала туды, але безвынікова...
Колькі, здавалася, ужо сказана пра тое, што любыя працоўныя ваяжы за межы краіны трэба планаваць прадбачліва і асцярожна. Што ёсць фірмы, якія маюць ліцэнзію на гэты від дзейнасці, што перш чым адпраўляцца ў няблізкі свет, трэба пракансультавацца ў аддзеле па грамадзянстве і міграцыі РУУС, абласным упраўленні ці дэпартаменце МУС. А таксама як мага больш высветліць пра патэнцыяльнага работадаўцу. Ды ўсё марна, большасць ваяжораў не жадаюць абцяжарваць сябе лішняй інфармацыяй. У выніку здараецца рознае.
Безумоўна, родныя будуць шукаць і чакаць бясконца, але навошта ім такія выпрабаванні.
