Связь поколений
«Судьба моей семьи в истории моей страны» — урок под таким названием прошел в Сухаревском УПК ясли-сад — средняя школа имени Ю. М. Двужильного Могилевской области.
«В каждой семье есть свои традиции, даты, имена людей, память о которых передается из поколения в поколение. В целях воспитания гражданственности и патриотизма, формирования у учащихся семейных ценностей, представлений о значимости семьи в жизни общества, истории страны мы проводим множество мероприятий для наших учеников», — поделилась с нами учитель начальных классов Елена Скурат. Она предложила школьникам совершить путешествие в историю своих семей, заполнив «ленту времени», состоящую из трех разделов: Великая Отечественная война (1941—1945), БССР в период с 1945 по 1991 год, суверенная Беларусь (1991 год — наши дни).
Родители и дети проделали большую исследовательскую работу. Во время тематического урока ребята увлеченно рассказывали о своих близких людях, которыми они гордятся. Истории их семей в наши дни дают им уроки мужества, трудолюбия, душевной доброты, бескорыстия и оптимизма.
Дзяцінства, апаленае вайной
Кожны май наш чытач з Мінска Юрый Ямшчыкоў успамінае сваё дзяцінства, якое чорным крылом накрыла вайна. Ён нарадзіўся ў снежні 1941 года. Бацька быў прызваны на фронт, ваяваў з захопнікамі, удзельнічаў у штурме Берліна.— Да вайны ў нашай вёсцы Цыркуны Гомельскага раёна было каля 110 двароў, — расказвае Юрый Ямшчыкоў. — У 1943-м, калі ў вёсцы знаходзіліся партызаны, немцы акружылі яе. Партызан узялі ў палон, многіх расстралялі разам з іх сынамі-падлеткамі. А затым вёску падпалілі — яна згарэла амаль уся, уцалела толькі 20 двароў.
З нашай вёскі толькі некалькі мужчын вярнуліся з вайны. Дарослыя і дзеці працавалі разам, касілі сена. Ежы не хапала, збіралі шчаўе на балоце, рвалі маладую крапіву, лебяду, а ранняй вясной збіралі перамерзлыя бульбіны.
Мы чакалі бацьку з фронта, верылі, што ён абавязкова вернецца. І гэты дзень настаў.
Пасля вайны ў нашай сям’і нарадзіліся яшчэ два хлопчыкі і дзве дзяўчынкі. І стала нас шасцёра дзяцей. Жылі дружна. Прыходзілася шмат працаваць, дапамагаць бацькам. І вучыцца паспявалі. Пасля школы я скончыў авіяцыйнае вучылішча, затым — Маскоўскі авіяцыйны інстытут, Расійскую акадэмію грамадзянскай авіяцыі. Доўгі час працаваў у грамадзянскай авіяцыі Беларусі. Цяпер, у сталым узросце, успаміны аб цяжкім дзяцінстве балюча кранаюць сэрца. Як можна забыць пра тое, што перажылі мы, дзеці вайны?..
Вельмі хочацца, каб сёння імёны нашых бацькоў і дзядоў, што змагаліся за наша светлае жыццё, не забываліся.
kuzmich@sb.by
